Działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) - w odpowiedzi na zapytanie podatnika z 23.10.2004r. (wpływ do tut. organu 27.10.2004r.) z uzupełnieniem z dnia 16.11.2004r. - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Tryb. informuje.

W zapytaniu podatnik podał, iż otrzymał kredyt długoterminowy na finansowanie inwestycji w złotych indeksowany kursem franka szwajcarskiego. Plan spłaty kapitału oraz odsetek jest wyrażony we frankach szwajcarskich. Kredyt ten został przelany na rachunek bieżący podatnika w złotych, a roczne potwierdzenie salda rachunku kredytowego z bankiem jest sporządzane we frankach szwajcarskich. Spłata kredytu od pierwszej raty była pobierana z rachunku bieżącego podatnika w złotych na podstawie asygnat skupu-sprzedaży walut obcych. Pierwsza rata spłaty kapitału wraz z odsetkami nastąpiła po zakończeniu realizacji inwestycji.

Zdaniem podatnika wystąpiły różnice kursowe, które powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że tylko różnice kursowe od pożyczek zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Kwestie uznawania za koszty uzyskania przychodów różnic kursowych z tytułu ponoszenia kosztów wyrażonych w walutach obcych są określone w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) który stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W przypadku zaciągnięcia kredytu różnice kursowe powstają, jeżeli pomiędzy dniem otrzymania kredytu i dniem jego faktycznej spłaty występują różne kursy walut. Sytuacja taka może mieć miejsce wyłącznie przy spłatach kredytów zaciągniętych w walutach obcych.

Kredyt walutowy to taki kredyt, który spełnia określone warunki, a mianowicie:
- zaciągnięty jest w walucie obcej,
- spłata kredytu dokonywana jest w walucie obcej,
- potwierdzenie salda przez bank wyrażone jest w walucie obcej.

Z analizy stanu faktycznego przedstawionego w treści pisma oraz z załączonej do pisma umowy kredytu inwestycyjnego wynika, że podatnik zaciągnął kredyt inwestycyjny w złotych indeksowany kursem franka szwajcarskiego i w tej samej walucie ustalono wysokość rat kapitałowo-odsetkowych.

Równowartość spłat ustalona jest w złotych wg kursu sprzedaży dewiz dla waluty indeksacyjnej.

Różnice kursowe realizują się przy spłacie kredytu dewizowego. Kredyt złotówkowy lecz denominowany walutą obcą jest kredytem spłacanym w walucie polskiej.

W opisanym przez podatnika przypadku otrzymanie i spłata kredytu następuje w walucie polskiej, a jego wartość jest jedynie przeliczana w odniesieniu do kursu franka szwajcarskiego z dnia otrzymania kredytu i odpowiednio z dnia jego spłaty. W związku z tym powstałe różnice w spłacie rat kapitałowych w walucie polskiej nie mogą być uznane za różnice kursowe zdefiniowane w art. 22 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Niezależnie od powyższego tut. organ wyjaśnia.

Za koszty uzyskania przychodu nie uważa się również stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 33 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Jeżeli kredyt inwestycyjny byłby zaciągnięty w walucie obcej i jego spłata następowałaby w okresie realizacji inwestycji to różnice kursowe zwiększałyby koszty tej inwestycji.

Natomiast kosztem uzyskania przychodów są różnice kursowe od kredytów zaciągniętych w walutach obcych, naliczane i spłacane po oddaniu inwestycji do używania.