Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podatnikowi przysługuje szereg odliczeń od dochodu z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne, ponoszonych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Za osobę pozostającą na utrzymaniu na podstawie art. 26 ust. 7 e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się między innymi dziecko podatnika. Podatnikowi przysługuje odliczenie wydatków na cele rehabilitacyjne osoby pozostającej na jego utrzymaniu, jeżeli dochody tej osoby niepełnosprawnej nie przekraczają w 2004 r. kwoty 9.120 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 a pkt 14 w/w ustawy, za wydatki na cele rehabilitacyjne podlegające odliczeniu od dochodu uważa się między innymi wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczaną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dal potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w 2004 r. kwoty 2.280 zł.

Z treści art. 26 ust. 7 c wynika, że wydatki na ten cel nie wymagają udokumentowania. Obowiązkiem podatnika jest jednak uprawdopodobnić zasadność zastosowania odliczenia wydatków na ten cel. W razie kontroli przez organy podatkowe należy udokumentować fakt korzystania z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Dokumentem takim może być na przykład karta zabiegów czy zaświadczenie rehabilitanta.

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 7 a pkt 15, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach, o których mowa w pkt 6 (t.j. w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych),
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,z tym, że wysokość tych wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.