W sprawie opodatkowania dochodów uzyskanych w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii należy mieć na uwadze umowę zawartą i podpisaną w Londynie dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych opublikowaną w Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20.

Na wstępie należy wyjaśnić co należy rozumieć przez miejsce zamieszkania do celów podatkowych.

Artykuł 4 ww. umowy, określa miejsce zamieszkania do celów podatkowych gdzie treść tego artykułu brzmi;

1. W rozumieniu niniejszej Umowy określenie ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza – z uwzględnieniem postanowień ustępów 2 i 3 niniejszego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona; określenie to nie obejmuje osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych. Określenie ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce” oraz ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Zjednoczonym Królestwie” będą rozumiane w sposób analogiczny.
2. Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:
   1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych );
   2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
   3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
   4. jeśli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami lit. a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
3. Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.

Z przedstawionych przez Pana w złożonym piśmie informacji nie wynika, że Pana stałe miejsce zamieszkania będzie w Irlandii Północnej.

Jeżeli po wyjeździe do Irlandii Północnej Pana stałe miejsce zamieszkania będzie nadal w Polsce, wówczas stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jako osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza obowiązek opodatkowania całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Reasumując; osoba zamieszkała na stałe w danym państwie podlega tam opodatkowaniu w odniesieniu do wszystkich swoich dochodów.

Tak więc posiadając stałe miejsce zamieszkania w Polsce jest Pan obowiązany do składania zeznania podatkowego w Polsce i obliczania zobowiązania podatkowego zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 27 ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który brzmi ,,jeżeli podatnik o którym mowa w art. 3 ust. 1 osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Powyższą zasadę stosuje się również w przypadku podatnika uzyskującego wyłącznie dochody ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej o czym stanowi art. 27 ust. 9a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Właściwym miejscowo organem podatkowym w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, dla podatników o których mowa w art. 3 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym (podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) jest urząd skarbowy właściwy wg zamieszkania podatnika w ostatnim dniu roku podatkowego, a gdy zamieszkanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustało przed tym dniem – według ostatniego miejsca zamieszkania na jej terytorium.

W art. 23 ust. 2 umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu postanowiono, iż w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy – mogą być opodatkowane w Zjednoczonym Królestwie, wtedy Polska pozwoli na potrącenie od polskiego podatku od dochodu lub zysków majątkowych (w zależności od konkretnego przypadku), należnego od tej osoby, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Zjednoczonym Królestwie odpowiednio od tego dochodu lub zysków majątkowych. Jednakże takie potrącenie nie może przekroczyć tej części podatku polskiego, która przypada proporcjonalnie na dochód lub zyski majątkowe, które mogą być opodatkowane w Zjednoczonym Królestwie.

Przyjęcie w konwencji tej metody unikania podwójnego opodatkowania oznacza, że dochód osiągnięty za granicą nie podlega zwolnieniu od opodatkowania w Polsce niezależnie od tego, czy podatnik osiągnął w Polsce dochody, czy też nie.

Podatnik uzyskujący dochody z pracy za granicą, przed ustaleniem podstawy opodatkowania, ma prawo odliczyć od dochodu uzyskanego za granicą kwoty objęte zwolnieniem od podatku, przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Na podstawie tego przepisu wolna od podatku dochodowego jest część dochodów osób przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy w wysokości równowartości diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Takiego odliczenia można dokonać za każdy dzień, w którym była wykonywana praca. Należy jednak pamiętać, że zwolnienie dotyczy dochodów nieprzekraczających rocznie równowartość trzydziestu diet.