Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy.
Art. 22a ust. 1 wyżej cytowanej ustawy wyraża generalną zasadę, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W świetle powyższego wydatek poniesiony na zakup rzeczowego składnika majątku, którego wartość przekracza 3.500,00 zł, może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów – zgodnie z zapisem art. 22e cytowanej ustawy – pod warunkiem, że składnik ten nie będzie używany dłużej niż rok. W przeciwnym razie – stanowi on środek trwały i winien być amortyzowany na zasadach określonych wyżej cytowanymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Warunkiem niezbędnym, umożliwiającym dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jest wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych.
Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani, na podstawie art. 22n ust. 2 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do prowadzenia ewidencji środków trwałych zawierającej dane wymienione w tym przepisie. Zapisów w ewidencji na podstawie dokumentów źródłowych (np. umowa kupna) dokonuje się najpóźniej w miesiącu przekazania środków trwałych do używania, ponieważ od następnego miesiąca dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, które zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka mogła wprowadzić do ewidencji środków trwałych ww. kiosk i dokonywać od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych po uprzednim przeniesieniu jego własności. Wówczas kiosk stanowił majątek Spółki (wspólny majątek wspólników tej Spółki) i był wykazany w ewidencji środków trwałych, którą obowiązana była prowadzić Spółka. Likwidacja Spółki spowodowała zwrot na rzecz podatniczki udziału we współwłasności rzeczy. Współwłasność kiosku została zniesiona na skutek odkupienia przez podatniczkę udziału wspólniczki. Tak więc do ustalenia wartości początkowej środka trwałego należącego do podatniczki należy przyjąć wartość całego kiosku.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 – 18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia, czyli kwotę należną zbywającemu, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.
Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.
Zatem stanowisko podatniczki, iż zakupioną część kiosku może bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów należy uznać za błędne, bowiem z pisma wynika, że kiosk będzie przez podatniczkę używany dłużej niż jeden rok. W związku z powyższym oraz z wyżej cytowanymi przepisami do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej całego środka trwałego (kiosku), po uprzednim wpisaniu go do ewidencji środków trwałych. Bowiem środkiem trwałym będącym własnością podatniczki i wykorzystywanym przez Nią do prowadzenia działalności gospodarczej jest cały kiosk, przy czym bez znaczenia jest fakt, że poprzednio amortyzacji tego kiosku dokonywała zlikwidowana Spółka.