Zasadą polskiego prawa podatkowego wyrażoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest nieograniczony obowiązek podatkowy. Zasada powyższa oznacza, iż osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.
W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2004r. jedynym kryterium pozwalającym uznać danego podatnika za podlegającego w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, stało się posiadanie na terytorium Polski miejsca zamieszkania. Pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ani w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Kodeks cywilny określa miejsce zamieszkania jako miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu, przy czym można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania. Jest to zatem miejsce faktycznego przebywania danej osoby z zamiarem trwałego pobytu.

Pewna część prawa podatkowego regulowana jest przez umowy międzynarodowe. Chodzi tutaj o regulacje sytuacji, w których może mieć miejsce podwójne opodatkowanie, przede wszystkim z tego powodu, że źródło przychodów położone jest w innym państwie, niż państwo rezydencji podatnika osiągającego przychody. Zgodnie z przepisem art. 91 ust. 2 Konstytucji RP umowa międzynarodowa ratyfikowana ustawowo ma pierwszeństwo przed ustawą w razie sprzeczności między nimi.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 2 września 1991r. (Dz. U. z 1993r. Nr 22, poz. 92) bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu wynagrodzenia uzyskiwane przez osobę z tytułu pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku, samolotu eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej lub na pokładzie barki wykorzystywanej w transporcie na wodach śródlądowych może podlegać opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce rzeczywistego zarządu przedsiębiorstwa.

Jeżeli poza dochodami z tytułu pracy najemnej wykonywanej i opodatkowanej w Szwajcarii, podatnik osiągnie inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdzie reguła wyrażona w treści art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą – jeśli podatnik oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:
1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

A zatem składając zeznanie roczne o wysokości osiągniętego dochodu w 2004r. (PIT-36) w terminie do 30 kwietnia 2005r., będzie Pan zobowiązany przyjąć dochód uzyskany w Szwajcarii (zwolniony w Polsce z opodatkowania) do ustalenia stawki podatkowej, według której należało opodatkować tę część dochodu, która podlegała w Polsce opodatkowaniu.

Informacji udzielono w oparciu o stan faktyczny zawarty w piśmie, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym na dzień jej udzielenia.