W dniu 14.10.2004 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łańcucie wpłynęło pismo pana Marka P. z prośbą o udzielenie informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego. Podatnik zwrócił się do organu podatkowego z następującym pytaniem:

Czy koszty zatrudnienia pracownika w charakterze pomocy przy rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych mogą być traktowane jako odliczenie od dochodu związane z wydatkami poniesionymi na rehabilitację osób niepełnosprawnych. Koszty zatrudnienia tegoż pracownika nie będą zaliczone do kosztów uzyskania przychodu przez płatnika.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), informuje, iż stosownie do treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2004 r. podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Pełen katalog wydatków ponoszonych na cele rehabilitacyjne, mogących stanowić podstawę do odliczenia od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym, zaś pkt 9 tego artykułu stanowi, iż odliczeniu podlegają wydatki poniesione na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Stosownie do art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do: I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z brzmieniem art. 4 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Z przedłożonych organowi podatkowemu przez podatnika orzeczeń o niepełnosprawności własnych dzieci, wydanych przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wynika, iż podstawą określenia ich niepełnosprawności jest § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1.02.2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 r. życia (Dz. U. Nr 17, poz. 162), wg którego do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się. Orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w punkcie 5 zawiera pozytywne wskazania dotyczące konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Zgodnie z art. 50 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 12.03.2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem, a specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki, o których mowa w ust. 7a ww. ustawy powyżej podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie były sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo finansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub kwotą zwróconą w jakiejkolwiek formie. Podstawą odliczenia ww. wydatków zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy jest posiadanie dowodu poniesienia tych wydatków, a wg ust. 7e ww. artykułu przepisy ust. 7a stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne m.in. dzieci własne.

Oznacza to, iż po spełnieniu wskazanych powyżej warunków, podatnik ma prawo do odliczenia w ramach ulgi określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych wydatków, które wymienione zostały w art. 26 ust. 7a tejże ustawy.

Informacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w zapytaniu, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu jej sporządzenia.