INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2012 r. (data wpływu 6 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za obrót pobieranych przez Spółkę opłat na poczet kaucji (nieoprocentowanych i oprocentowanych) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za obrót pobieranych przez Spółkę opłat na poczet kaucji (nieoprocentowanych i oprocentowanych).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: „Spółka”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera, w szczególności, umowy leasingu operacyjnego i finansowego. Spółka oddaje klientom do korzystania i pobierania pożytków środki transportu, maszyny, sprzęt komputerowy i inne.

Umowy leasingu zawierane są w oparciu o obowiązujące w Spółce Ogólne Warunki Umów Leasingu regulujące wszystkie aspekty aktywnej umowy, w tym kwestie związane z zabezpieczeniem przedmiotu leasingu i wierzytelności Spółki. Jedną z form zabezpieczeń stosowanych przez Spółkę jest kaucja gwarancyjna pobierana od korzystających po zawarciu umowy leasingowej.

W chwili obecnej, Spółka rozważa wprowadzenie tzw. składanej (zbieranej) kaucji gwarancyjnej. Zgodnie z założeniami, taka kaucja byłaby wpłacana przez korzystającego ratalnie np. wraz z czynszem leasingowym. Spółka rozważa wprowadzenie kaucji nieoprocentowanej, jak również kaucji podlegającej oprocentowaniu.

Po zakończeniu umowy leasingu skumulowana kwota kaucji (wraz z odsetkami w przypadku kaucji oprocentowanej) byłaby:

1. w przypadku podjęcia przez korzystającego decyzji o wykupie przedmiotu leasingu po upływie umowy leasingowej zaliczana na poczet wykupu przedmiotu leasingu,
2. w przypadku zalegania przez korzystającego z płatnościami zaliczana na poczet zaległości korzystającego wobec Spółki (przy czym takie zaliczenie może również wystąpić w trakcie trwania umowy),
3. w przypadku wcześniejszego wygaśnięcia umowy wskutek szkody całkowitej zaliczana na poczet niespłaconych czynszów leasingowych,
4. w przypadku rezygnacji przez korzystającego z nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy, zwracana, wraz z odsetkami w przypadku kaucji oprocentowanej, korzystającemu.

Kwota składanej kaucji (suma wpłaconych kwot z tytułu kaucji) byłaby każdorazowo określana w umowie z klientem, jednak jej maksymalna wysokość nie przekraczałaby kwoty wartości końcowej przedmiotu leasingu określonej w umowie.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie,

że opłaty na poczet kaucji (nieoprocentowanych i oprocentowanych) pobierane przez Spółkę od korzystających oraz odpowiednio: zwracane wraz z odsetkami lub rozliczane z wierzytelnościami z tytułu umowy, nie stanowią obrotu w rozumieniu ustawy o VAT do momentu zaliczenia ich na poczet wierzytelności Spółki wynikających z umowy, które same w sobie konstytuują obrót w myśl ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy

Spółka stoi na stanowisku, iż kwoty kaucji wraz z odsetkami są neutralne z punktu widzenia podatku VAT i nie stanowią obrotu i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług aż do momentu zaliczenia ich na poczet wierzytelności Spółki na skutek okoliczności uzasadniających takie zaliczenie kaucji.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”) podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Obowiązek podatkowy, na mocy art. 19 ust. 1 ustawy o VAT powstaje, co do zasady, z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi lub, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT). Wyjątkiem od ww. zasady ogólnej jest m.in. sytuacja, w której przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę - wówczas, zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z powyższego wynika, iż kaucja nie została przez ustawodawcę uwzględniona w katalogu zdarzeń warunkujących powstanie obowiązku podatkowego w podatku VAT. Wprawdzie termin „kaucja” nie został zdefiniowany w ustawie o VAT, jednak zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (wyd. PWN) kaucja ma charakter gwarancyjny, stanowi zabezpieczenie otrzymania zapłaty za dostawę towaru/wykonanie usługi. W przypadku kaucji nie można zatem mówić o dokonaniu przez wnoszącego kaucję zapłaty za wykonane dostawy towarów lub usług ani o przekazaniu środków do swobodnej dyspozycji stronie transakcji (tu: Spółce) ponieważ kaucja jest zwrotna.

Środki przekazywane Spółce tytułem kaucji mają na celu zabezpieczenie wykonania zobowiązania przez korzystającego. Wykorzystanie kaucji przez Spółkę może wystąpić tylko przy zaistnieniu określonych sytuacji, w szczególności opisanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku.

W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż kwoty kaucji wraz z odsetkami pozostaną neutralne z punktu widzenia podatku VAT i nie będą stanowić obrotu, aż do momentu zaliczenia ich na poczet wierzytelności Spółki na skutek okoliczności uzasadniających takie zaliczenie kaucji (wtedy należy dokonać odrębnej analizy, czy wierzytelności te same w sobie konstytuują obrót w myśl ustawy o VAT - jednak sprawa ta pozostaje poza zakresem niniejszego wniosku).

Spółka wskazuje ponadto, iż powyższe stanowisko zostało zaaprobowane przez Ministra Finansów m.in. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 stycznia 2010 r. (sygn. IPPP3/443-1162/09-2/MM).

Zdaniem Spółki, powyższe znajdzie zastosowanie w odniesieniu do każdego rodzaju kaucji, w tym w szczególności do opisanych przez Spółkę w niniejszym wniosku kaucji składanych.

Spółka zwraca uwagę, iż zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Oznacza to, że strony zachowują swobodę przy kształtowaniu treści umowy.

W świetle powyższego na kwalifikację podatkową w podatku VAT nie powinna wpływać forma zawartej umowy, lecz jej cel, co - odnosząc do opisanej sytuacji - oznacza, iż zarówno dla kaucji płatnej jednorazowo, w dwóch czy więcej częściach (ratach) oraz w zależności od ustaleń z klientem oprocentowanej lub nie, charakter kaucji jako narzędzia gwarantującego wykonanie zobowiązań wobec Spółki pozostaje niezmieniony. Powyższe również potwierdził Minister Finansów w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 września 2010 r. (sygn. ILPP1/443-696/10-2/BD) wskazując, iż wpłacona kaucja, wraz z odsetkami, nie będzie stanowiła zapłaty za świadczoną usługę i nie będzie obrotem (do momentu zaistnienia okoliczności uzasadniających jej zadysponowaniem przez podatnika).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zauważyć ponadto należy, iż w dniu 26 sierpnia 2011 r. opublikowany został tekst jednolity ustawy o podatku od towarów i usług – Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.