Zgodnie z art. 21 ust.1 pkt 43 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wolne od podatku dochodowego są dochody uzyskane z tytułu najmu pokoi gościnnych, w budynkach mieszkalnych położonych na terenach wiejskich w gospodarstwie rolnym, osobom przebywającym na wypoczynku oraz dochody uzyskane z tytułu wyzywienia tych osób, jeżeli liczba wynajmowanych pokoi nie przekracz5. Jedną z zasad polskiego systemu podatkowego jest powszechność opodatkowania. Zatem przepisów dotyczących zwolnień i ulg podatkowych nie należy interpretować i stosować rozszerzająco. Zwolnieniu przedmiotowemu podlegają jedynie dochody uzyskane z tytułu wynajmu pokoi gościnnych osobom przebywającym na wypoczynku i wyżywienia osób, dla których wynajęto te pokoje.

Natomiast, towarzyszące im usługi rekreacyjne (przejażdżki, kuligi, ogniska), obsługa gastronomiczna przyjęć, szkoleń, organizowanie przyjęć komunijnych itp. należy zakwalifikować do źródła przychodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej, pomimo, że wykonywane są przy wykorzystaniu bazy i urządzeń związanych z gospodarstwem rolnym, którego celem jest produkcja rolna, z której dochody nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego.

Mając na uwadze powyższe kalkulacja cenowa tzw. usługi agroturystycznej powinna wyraźnie rozdzielać odpłatność za wynajem pokoi gościnnych osobom przebywającym na wypoczynku i za wyżywienie osób, dla których wynajęto te pokoje (dochód podlegający zwolnieniu od podatku dochodowego) od odpłatności za pozostałe usługi rekreacyjne (dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym).

W omawianej sprawie nie ma przeszkód do korzystania ze zwolnienia od podatku dochodu uzyskanego z tytułu wynajmu pokoi gościnnych i wyżywienia osób, podczas gdy dochód z usług rekreacyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W przedmiocie zapytania dotyczącego wystawiania rachunków organ podatkowy informuje, iż stosownie do zapisu art. 87 § 1 i § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60)osoby prowadzące działalność gospodarczą są obowiązane na żądanie usługobiorcy wystawiać rachunek będący dokumentem faktycznie świadczonej usługi.

Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 24.12.2002 r w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej (..) /Dz.U. Nr 240 poz. 2063/ określił wymogi formalne rachunku.Zgodnie z § 16 ust. 1 w/w rozporządzenia rachunki potwierdzające dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi powinny zawierać co najmniej:1. imiona i nazwiska /nazwę albo firmę/, adresy sprzedawcy i kupującego bądź wykonawcy i odbiorcy usługi;2. datę wystawienia i nr kolejny rachunku;3. odpowiednio wyraz "oryginał" lub "kopia";4. określenie ilości i rodzaju wykonanych usług oraz ceny jednostkowe;5. ogólną sumę należności wyrażoną liczbowo i słownie;6. czytelny podpis wystawcy rachunku oraz odcisk pieczęci wystawcy pieczęci, jeżeli się nią posługuje.Natomiast układ, forma i sposób zapisu rachunku są dowolne. Reasumując organ podatkowy stwierdza, iż podatnik wystawiając rachunek powinien przestrzegać w/w przepisu rozporządzenia oraz uwzględnić fakt, że w przypadku sprzedaży /usługi/ opodatkowanej podatkiem od towarów i usług należy stosować odrębne uregulowania wynikające z ustawy z dnia 11.03.2004 r o podatku od towarów i usług oraz przepisów wykonawczych - jako przepisów szczególnych wyłączających stosowania w/w art. 87 § 1 ordynacji podatkowej, a w konsekwencji również § 16 ust. 1 cytowanego wyżej rozporządzenia. Przedmiotowa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku podatnika oraz stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.