INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2012 r. (data wpływu 14 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z dniem 30 czerwca 2011 r. Wnioskodawca będący spółką zawarł umowę o pracę z obywatelem Litwy, który w ramach zawartej umowy pełni funkcję Prezesa Zarządu Spółki.

Pracownik wykonuje pracę najemną w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w dwóch Państwach Członkowskich UE (Rzeczpospolita Polska i Republika Litewska), przy czym praca najemna jest wykonywana na rzecz dwóch różnych przedsiębiorstw, a miejsce zamieszkania ubezpieczonego znajduje się na terytorium Republiki Litewskiej. W związku z powyższym pracownik na podstawie art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 podlega w zakresie zabezpieczenia społecznego ustawodawstwu Republiki Litewskiej, zaś Wnioskodawca ma obowiązek wnosić za ubezpieczonego z tytułu wykonywania umowy o pracę składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne do właściwych organów systemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej.

Działając na podstawie art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego Wnioskodawca zawarł z pracownikiem w dniu 2 stycznia 2012 r. umowę o przejęciu od Wnioskodawcy obowiązku płatnika składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne do właściwych organów systemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej z tytułu wykonywania zawartej umowy o pracę.

Pracownik na podstawie zawartej umowy zobowiązał się do dokonania wszelkich wymaganych czynności przed właściwymi organami systemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej (SODRA) w zakresie rejestracji, opłacania składek i składania deklaracji, zgodnie z obowiązującym prawem Republiki Litewskiej.

Jednocześnie pracownik podlega obowiązkowi podatkowemu od dochodów osiąganych na terytorium RP z tytułu stosunku pracy, zaś Spółka na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oblicza i pobiera z wynagrodzenia pracownika miesięczne zaliczki na podatek dochodowy. Zgodnie z zawartą w dniu 2 stycznia 2012 r. umową o przejęciu od Wnioskodawcy obowiązku płatnika składek, Wnioskodawca zobowiązał się do wypłaty pracownikowi, poza wynagrodzeniem pomniejszonym o pobraną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, kwoty odpowiadającej wysokości składki na ubezpieczenie społeczne finansowanej ze środków pracodawcy zgodnie z prawem obowiązującym w Republice Litewskiej (ZUS pracodawcy), którą pracownik będzie wpłacał do systemu ubezpieczeń Republiki Litewskiej.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy, ustalając podstawę obliczenia podatku oraz wysokość zaliczki na podatek dochodowy, Wnioskodawca powinien odliczyć od dochodu pracownika składki na ubezpieczenie społeczne ze środków pracownika, które pracownik sam będzie opłacał do sytemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej, a następnie tak ustaloną zaliczkę zmniejszyć o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne ze środków pracownika, którą pracownik sam będzie opłacał do sytemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej...

Zdaniem Wnioskodawcy, ustalając podstawę obliczenia podatku oraz wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych pracownika nie może dokonywać odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenie społeczne ze środków pracownika, które pracownik sam opłaci do sytemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej oraz zmniejszyć wysokość zaliczki o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne ze środków pracownika, którą podatnik sam będzie opłacał do sytemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej.

Podstawę obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi dochód po odliczeniu m.in. kwot składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy). Obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c ustawy podatek dochodowy ulega następnie obniżeniu o kwotę składki zapłaconej w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne podatnika, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (art. 27b ust. 1 pkt 2a ustawy).

Wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od przychodów osoby, która otrzymuje od Wnioskodawcy przychody ze stosunku pracy (art. 31 ustawy).

Dla potrzeb obliczenia wysokości zaliczki na podatek dochodowy ustala się dochód, za który uważa się uzyskane wciągu miesiąca przychody pracownika ze stosunku pracy, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 ustawy oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a ustawy (art. 32 ust. 2 ustawy). Ustalając podstawę obliczenia miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy Wnioskodawca nie może zatem odliczyć od przychodu pracownika ze stosunku pracy składki na ubezpieczenie społeczne ze środków pracownika, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy, ponieważ w związku z zawartą w dniu 2 stycznia 2012 r. z pracownikiem umową o przejęciu od Wnioskodawcy obowiązku płatnika składek, nie jest płatnikiem tych składek, a zatem nie dokonuje potrącenia tych składek, o którym stanowi art. 32 ust. 2 ustawy.

Ponadto, zaliczka na podatek dochodowy powinna zostać zmniejszona przez płatnika o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b ustawy, pobranej w tym miesiącu przez zakład pracy ze środków podatnika (art. 32 ust. 3b ustawy). Również w tym przypadku Wnioskodawca nie będzie mógł zmniejszyć zaliczki pracownika o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne wpłaconej przez pracownika do systemu ubezpieczeń Republiki Litewskiej, ponieważ w związku z zawartą w dniu 2 stycznia 2012 r. z pracownikiem umową o przejęciu obowiązku płatnika składek, Wnioskodawca nie będzie pobierać ze środków podatnika składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, pracownik będzie uprawniony do odliczenia od dochodu składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy, oraz pomniejszyć podatek dochodowy o kwotę składki zapłaconej w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne podatnika, o której mowa w art. 27b ust. 1 pkt 2a ustawy w zeznaniu rocznym, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Zasady poboru podatku lub zaliczek na podatek przez płatników zostały uregulowane w rozdziale 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3 zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez zakład pracy ze środków podatnika (art. 32 ust. 3b ustawy).

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu, przy czym odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast art. 26 ust. 1 pkt 2a) ustawy stanowi, że podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a-13c ustawy.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne (art. 26 ust. 13c ustawy).

Na podstawie art. 27b ust. 1ww. ustawy podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę:

1. składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.):
1. opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
2. pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
1. obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku;
2. składki zapłaconej w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 4.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca na mocy zawartej z pracownikiem umowy o przejęciu obowiązków płatnika, nie jest zobowiązany do potrącania z wynagrodzenia pracownika składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne i odprowadzania ich do właściwych organów systemu ubezpieczeń społecznych w Republice Litewskiej. Wnioskodawca zobowiązał się do wypłaty pracownikowi, poza wynagrodzeniem pomniejszonym o pobraną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, kwoty odpowiadającej wysokości składki na ubezpieczenie społeczne finansowanej ze środków pracodawcy zgodnie z prawem obowiązującym w Republice Litewskiej (ZUS pracodawcy), którą pracownik będzie wpłacał do systemu ubezpieczeń Republiki Litewskiej.

Z analizy wskazanych powyżej przepisów wynika, że dla celów obliczenia zaliczki na podatek dochodowy, uwzględnia się potrącone przez płatnika składki na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a ustawy, natomiast obliczoną zaliczkę płatnik zmniejsza o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez niego ze środków podatnika.

W sytuacji zatem gdy Wnioskodawca nie potrąca ze środków pracownika składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, brak jest podstaw do uwzględniania przez płatnika przy obliczaniu dochodu pracownika składek na ubezpieczenia społeczne samodzielnie zapłaconych przez pracownika do systemu ubezpieczeń Republiki Litewskiej, jak również brak podstaw do pomniejszania zaliczki na podatek dochodowy o samodzielnie zapłacone przez pracownika składki na ubezpieczenie zdrowotne.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że zakres wniosku wyznacza sformułowane w nim zapytanie, w związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w kwestii dotyczącej możliwości uwzględnienia przez pracownika samodzielnie zapłaconych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne nie będącej przedmiotem zapytania nie podlegała ocenie tut. organu.

Wyjaśnić również należy, że w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W konsekwencji, w powyżej wskazanym zakresie, osobą uprawnioną do złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest wyłącznie pracownik Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.