Ad. 1)

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium kraju.

Jednocześnie art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy stanowi, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być czasowo używane na terytorium kraju, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące, dla świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

W związku z powyższym przesunięcie środka transportu przez podatnika podatku od wartości dodanej z Belgii do swojego oddziału w Polsce nie będzie uznawane za wewnątrzwspólnotowe nabycie środka transportu, jeżeli pojazd będzie używany na terytorium kraju maksymalnie 24 miesiące do wykonywania usług.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 w przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, co wiąże się z koniecznością zapłaty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu, o ile służył on wykonywaniu usług.

Ad 2.)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).
W ocenie tut. Organu podatkowego Spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów udokumentowanych wydatków, poniesionych w związku z użytkowaniem w działalności gospodarczej przedmiotowego samochodu.

Limit dla zaliczenia do kosztów poniesionych wydatków, określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 w/w ustawy dotyczący samochodu osobowego nie ma w tym przypadku zastosowania, bowiem zgodnie z art. 16 ust. 3a w/w ustawy samochodem osobowym jest każdy samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe, oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kg, a jak wynika ze stanu faktycznego dopuszczalna ładowność samochodu wykorzystywanego przez Spółkę wynosi 2830 kg.

Tut. Organ podatkowy zauważa, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podstawowym kryterium zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ich poniesieniem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodów.

Ponadto, użytkując nieodpłatnie samochód na podstawie umowy użyczenia Spółka uzyskuje przychód na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, zgodnie z którym przychodem jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń w naturze, które ustala się zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 ustawy – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Ad 3.)

Przypadki, kiedy nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego do nabywanych przez podatnika towarów i usług zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 88 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią w/w przepisu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się m. in. do nabywanych przez podatnika:
– towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego (art.88 ust.1 pkt 2 ustawy);
– paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art.86 ust.3 i 5 (art.88 ust.1 pkt 3 ustawy);

Zatem przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wyłączają możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur VAT dokumentujących naprawy, przeglądy techniczne oraz zakup części i paliwa do pojazdu użytkowanego przez Spółkę w celach wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem przypadków wymienionych w art. 88 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy.

Ponadto należy zauważyć, iż z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika, aby sam brak u podatnika wyciągu ze świadectwa homologacji samochodu lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem tego pojazdu za samochód osobowy. Istotne jest bowiem, aby z homologacji lub z decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji wydanej dla danego typu pojazdu wynikało uprawnienie, którego podatnik dowodzi, tj. że ładowność danego pojazdu jest wyższa niż określona wzorem, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy.

Obowiązek homologacji pojazdów oraz możliwość zwolnienia z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji wprowadzono dnia 10.01.1984r. zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 01.02.1983r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 6, poz. 35 ze zm.). Świadectwa homologacji wydawane są przez ministra właściwego do spraw transportu na podstawie wyników badań homologacyjnych potwierdzających, że dany typ pojazdu odpowiada określonym warunkom technicznym. Świadectwa te przechowywane są w Ministerstwie Infrastruktury oraz przez podmiot (producenta lub importera), dla którego te świadectwa zostały wydane. Dodatkowo zauważyć należy, iż od 1984r., producent lub importer nowych pojazdów obowiązany był dołączyć do sprzedawanych pojazdów wyciąg ze świadectwa homologacji, będący dla organu rejestrującego źródłem informacji o jego danych technicznych.

W sytuacji, kiedy podatnik użytkuje samochód ciężarowy zarejestrowany w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, tut. Organ wyjaśnia, iż europejskie świadectwa homologacji przechowują odpowiednie władze homologacyjne państw członkowskich, które te świadectwa wydały oraz producent danego typu pojazdu.

Podatnik ma zatem możliwość uzyskania informacji i sprawdzenia czy posiadany przez podatnika pojazd ma dopuszczalną ładowność niższą bądź wyższą niż dopuszczalna ładowność obliczona wg wzoru zawartego w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, i w związku z tym ustalenia, czy przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego przy nabyciu paliw wykorzystywanych do napędu przedmiotowego samochodu.

Ponadto należy zauważyć, że Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 17.09.2004r. znak: PP3-812-830/2004/JŁ/2609PP zajęło stanowisko, iż w przypadku użytkowania samochodu ciężarowego, który w konkretnym stanie faktycznym przeznaczony jest wyłącznie do przewozu towarów, nie powinno stosować się art. 88 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy. Wobec tego, jeżeli mamy do czynienia z pojazdem samochodowym bezwzględnie z istoty swojej ciężarowym (np. powyżej 3,5 tony ładowności) lub specjalnego przeznaczenia, tzn. jeśli z konstrukcji wynika, że pojazd przeznaczony jest wyłącznie do przewozu towarów lub jest pojazdem specjalnego przeznaczenia, stosuje się ogólne zasady odliczeń podatku naliczonego związanego z nabyciem paliwa silnikowego wykorzystywanego do napędu tych pojazdów.

Jednocześnie informuję, iż powyższa informacja jest prawidłowa w zakresie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę. Wniosek został rozpatrzony w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia przedmiotowego wniosku.