ad. 1

Miejsce świadczenia usług zdefiniowane zostało w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535) jako miejsce gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem art. 2-6 i art. 28.

W rozpatrywanym stanie faktycznym miejsce świadczenia usług znajduje się na terenie Szwecji, gdzie podatnik faktycznie świadczy usługi zbioru jabłek oraz posiada zorganizowane zaplecze logistyczne służące wykonywaniu tego rodzaju usług, wyposażone w odpowiednie środki techniczne. Stamtąd kontaktuje się również z instytucjami obsługującymi sferę gospodarczą.

Z pisma podatnika wynika jednak, że zarówno środki techniczne jak i miejsce w którym się znajdują nie są własnością podatnika lecz są wynajmowane, co wskazuje na tymczasowość tego stanu rzeczy, trwającą do czasu ustania zbioru jabłek.

Zauważyć przy tym należy, że działalność polegająca na zbiorze płodów rolnych ma charakter sezonowy, tj. krótkotrwały a ponadto charakteryzuje się z reguły brakiem stałego miejsca jej wykonywania. Oznacza to, iż główny ośrodek interesów podatnika należy w analizowanym przypadku identyfikować nie z miejscem gdzie w danym czasie podatnik świadczy usługę, lecz z siedzibą.

Miejscem świadczenia usług w rozumieniu art. 27 ust. 1 cyt. ustawy, w analizowanym przypadku, jest zatem miejsce gdzie świadczący posiada siedzibę, zwłaszcza, że świadczone usługi nie mieszczą się w uregulowaniach dotyczących szczególnych przypadków świadczenia usług, określonych w przepisach art. 27 ust. 2-6.

Siedziba ta położona na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jest więc miejscem świadczenia usług. Określenie miejsca świadczenia usług wskazuje wprost na miejsce opodatkowania tych usług, co oznacza, iż świadczone usługi należy opodatkować w kraju według obowiązujących w Polsce przepisów.

ad. 2

Ocena prawna stanu faktycznego, w którym usługobiorcą usług, których przedmiotem są rzeczy ruchome – komputer, faks, ksero oraz usług elektronicznych (internet) jest podatnik podatku od towarów i usług wskazuje, iż w tym przypadku mamy do czynienia z importem usług bowiem:

1) usługodawca, tj. podmiot świadczący usługi posiada siedzibę poza terytorium kraju,

2) usługodawca nie jest podatnikiem i nie rozlicza podatku w Polsce,

3) przedmiotem świadczenia są usługi, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 6 i 9 cyt. ustawy o VAT.

Importem usług, zgodnie z art. 2 pkt 9 cyt. ustawy, jest świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju. Usługi, których Podatnik jest usługobiorcą wymienione są w art. 27 ust. 4 pkt 6 i 9 ustawy.

Do określenia miejsca ich świadczenia ma zastosowanie przepis ust. 3 art. 27 ustawy stwierdzający, że miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Z kolei w myśl art. 17 ust. 2 cyt. ustawy dla usług wymienionych w art. 27 ust. 3 w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca. Zasadę tę w odniesieniu do podatników, o których mowa w art. 15 potwierdza przepis ust. 3 art. 17 ustawy stwierdzający, że w przypadkach wymienionych w art. 27 ust. 3 przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju.

Reasumując, w przypadku korzystania z usług, których przedmiotem są rzeczy ruchome oraz usług elektronicznych (internet), pomimo iż odbywa się to na terenie Szwecji, miejscem świadczenia będzie siedziba nabywcy, czyli terytorium Polski. Usługobiorca, w tym przypadku ma obowiązek wystawienia faktury wewnętrznej oraz zapłaty podatku w kraju od owych usług.

ad.3

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowe nabycie to czynność, przez którą rozumie się nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Z wewnątrzwspólnotowym nabyciem, zgodnie z ust. 2 art. 9 cyt. ustawy, mamy do czynienia wówczas gdy:

- nabywcą towaru jest m. in. polski podatnik VAT lub podatnik od wartości dodanej a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika,

- dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem VAT lub podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Wewnątrzwpólnotowe nabycie towarów, zgodnie z art. 25 ust. 1 cyt. ustawy, uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

W opisanym stanie faktycznym nie są spełnione wszystkie uwarunkowania uznania nabycia za wewnątrzwspólnotowe, zaistniała bowiem sytuacja, w której dokonana została przez szwedzkiego podatnika od wartości dodanej dostawa towarów na rzecz polskiego podatnika VAT obowiązanego do rozliczania podatku. Natomiast warunek uznania tej czynności za wewnątrzwspólnotowe nabycie, tj. przemieszczenie towarów z jednego kraju Wspólnoty do drugiego nie został spełniony. Niespełnienie tego warunku jest jednak czasowe bowiem z okoliczności sprawy wynika, że nabyte towary mają być przewiezione z terytorium Szwecji na terytorium Polski, które jest docelowym miejscem przeznaczenia tych towarów.

W ocenie tut. organu podatkowego z chwilą, gdy nabyte towary znajdą się na terytorium Polski nastąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie. Obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia powstaje, zgodnie z art. 20 ust. 5 cyt. ustawy, 15 dnia miesiąca, następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. Dla ustalenia daty powstania obowiązku podatkowego istotne znaczenie będzie więc miała data dostawy. Kierując się tą datą należy zatem ustalić datę powstania obowiązku podatkowego i wystawić fakturę wewnętrzną oraz rozliczyć podatek.