POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216, art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60) w związku z wnioskiem z dnia 14.01.2005 r., uzupełnionym w dniu 24.02.2005 r. – Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie udziela pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującej kwestii:

data powstania przychodu oraz moment zarachowania kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów z tytułu opłat za wodę i ścieki

i uznaje przedstawione we wniosku stanowisko za prawidłowe.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 14.01.2005 r., uzupełnionym w dniu 24.02.2005 r., zwrócił się Pan do tut. organu o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w którym przedstawił Pan następujący stan faktyczny:

Prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych – podatkowa księga przychodów i rozchodów, stosując „memoriałową” zasadę rozliczania kosztów uzyskania przychodów, określoną w art. 22 ust. 5, 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia od tego podatku. Na cele prowadzonej działalności wynajmuje Pan 2 lokale. Pomieszczenia, w jednym z tych lokali, podnajmuje Pan 3 różnym podmiotom gospodarczym.

W dniu 31.12.2004 r. otrzymał Pan fakturę z dnia 30.12.2004 r. za wodę i ścieki za miesiąc grudzień 2004 r. Następnie w styczniu 2005 r. „refakturował” Pan ten koszt na podnajemców, termin płatności wynikający z faktury przypadał na styczeń 2005 r.

W związku z tym zwrócił się Pan do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie z pytaniem jaka jest data powstania przychodu oraz moment zarachowania kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów z tytułu opłat za wodę i ścieki, formułując własne stanowisko w sprawie, iż przychód z tego tytułu powstaje w terminie płatności wynikającym z faktury zaś koszt w miesiącu styczniu 2005 r., jako że dotyczy przychodów 2005 r.

Zgodnie z art. 14 a § 1 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym udzielam interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego następująco:

Refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. W znaczeniu potocznym refakturowanie rozumiane jest jako ponowienie czynności fakturowania, czyli ponowienie czynności dokumentowania sprzedaży, wykonanie tej czynności dokumentacyjnej na nowo, wykonanie jej ponownie.

Czynność refakturowania jest dopuszczalna i możliwa z podatkowego punktu widzenia gdy mają miejsce następujące okoliczności:
- przedmiotem refakturowania są usługi,
- sprzedaż musi być dokonana po cenie zakupu, bez jakiejkolwiek marży narzuconej przez odsprzedającego,
- podmiot, który dokonuje refakturowania wystawia na rzecz nabywcy fakturę (refakturę), z uwzględnieniem tej samej stawki podatku VAT, która widnieje na fakturze pierwotnej wystawionej przez usługodawcę,
- w umowie między kontrahentami powinno być zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu (refakturowaniu) danego rodzaju czynności.

Refaktura może być dopuszczalna dla dokumentownia czynności takich jak świadczenie niektórych rodzajów usług, m.in.: koszty utrzymania lokalu, energii elektrycznej, wody, dzierżawy itp.

W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1998 r. (sygn. akt III ZP 8/98/) przedstawiony został pogląd, iż refakturujący traktowany jest jako świadczący usługę.

W myśl art. 14 ust. 1 g cyt. ustawy o podatku dochodowym w przypadku rozliczeń z tytułu usług rozprowadzania wody, gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów za datę powstania przychodu należnego uważa się wynikający z faktury termin płatności, a jeżeli termin płatności nie jest określony, ostatni dzień miesiąca, w którym wystawiono fakturę.

Tymczasem ani termin płatności określony w fakturze, ani data jej wystawienia nie wyznacza bezpośrednio momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatku wynikającego z faktury. W materii tej decydujące znaczenie odgrywa stosowana przez podatnika metoda zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Decyzję o wyborze sposobu ewidencjonowania kosztów w księdze podatkowej podejmuje przedsiębiorca. Możliwość ta wynika z § 17 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152 poz. 1475 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, przy ewidencjonowaniu wydatków innych niż zakup materiałów podstawowych i towarów handlowych, należy uwzględnić zasady określone w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym podatnik dokonuje zapisów w księdze wydatków poniesionych (art. 22 ust. 4 ustawy) bądź wydatków dotyczących danego okresu (art. 22 ust. 6 ustawy). W myśl art. 22 ust. 5 i 6 ustawy, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą. Oznacza to, że do kosztów danego roku są potrącalne koszty uzyskania:
- poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego,
- określone co do rodzaju i kwoty, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Jak wynika z powyższego, dla omawianej zasady potrącalności kosztów decydujący wpływ ma moment uzyskania przychodu z działalności. Wydatki potrącalne są bowiem w roku, w którym podatnik uzyskał przychód, dla którego poniósł te koszty, a gdy zarachowanie ich w tym roku nie było możliwe, mogą być uznane za koszt podatkowy w roku, w którym zostały poniesione.

W/w interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 14 a § 4, w związku z art. 236 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.