P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Płocku działając na podstawie art. 14a § 1-4 w związku z art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) postanawia wydać pisemną interpretację, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Podatnikowi oceniając jego stanowisko odnośnie wynagrodzeń otrzymywanych przez ławnika, przedstawione we wniosku z dnia 22.02.2005 r. (data wpływu: 23.02.2005 r.) o udzielenie interpretacji jako nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę :Podatnik jest emerytem i pełni funkcję ławnika w Sądzie Okręgowym. Za udział w posiedzeniach otrzymuje wynagrodzenie. Za 2004 r. otrzymał z Sądu PIT-8B w którym wykazane przychody równe są kwocie dochodu i nie przekraczają miesięcznie kwoty 2.280,00 zł.

Stanowisko Wnioskodawcy:Jako własne stanowisko Podatnik przedstawia pogląd, iż ławnik to osoba o której mowa w przepisach art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie uważa, że w 2004 r. diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich wolne były od podatku dochodowego do wysokości nie przekraczającej (łącznie od wszystkich płatników) miesięcznie 2.280 zł. Dochody Podatnika z tytułu pełnienia funkcji ławnika w wysokości 945,05 zł za cały rok 2004 nie podlegają, jego zdaniem opodatkowaniu, a więc nie musi ich wykazywać w zeznaniu PIT-37 za ten rok.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy:Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Treść tego przepisu wskazuje na zasadę powszechności przedmiotowej opodatkowania podatkiem dochodowym wszystkich dochodów postawionych do dyspozycji poszczególnych osób, dlatego też określone w nim ustawowe wyjątki - zwolnienia przedmiotowe, należy traktować jako szczególny przywilej podatkowy, a zatem przepisy wprowadzające je muszą być interpretowane ściśle. Przepis art. 4 § 1 ustawy z dnia 21 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) stanowi, iż w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości obywatele biorą udział przez uczestnictwo ławników w rozpoznawaniu spraw przed sądami w pierwszej instancji, chyba że ustawy stanowią inaczej. Skoro ławnik w następstwie ustawowego uprawnienia uczestniczy w rozpoznawaniu spraw przed sądem jako reprezentant obywateli, to możemy mówić wtedy o pełnieniu przez niego obowiązków obywatelskich. Wobec tego w przełożeniu na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wszelkie świadczenia uzyskane przez ławników z tego tytułu, w tym:- diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu według zasad ustalonych w tym zakresie dla sędziów otrzymywanych przez ławników zamieszkałych poza siedzibą sądu, na podstawie art. 173 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, - rekompensatę pieniężną za czas wykonywania czynności w sadzie (art. 172 § 3 i 4 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych) należy uznać za przychody z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) określonych w art. 13 pkt 5 tej ustawy,j ako przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powołania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W literalnym brzmieniu, omawiana rekompensata pieniężna za czas wykonywania czynności w sądzie, nie znajduje odzwierciedlenia w katalogu zwolnień przedmiotowych, a to oznacza, że świadczenie to podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Natomiast diety i zwrot kosztów korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych . A zatem płatnik, jakim jest Sąd w przypadku wypłaty rekompensaty pieniężnej na podstawie art. 41 ust.1 ww. ustawy o podatku dochodowym jest obowiązany do pobrania zaliczek na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b ( o ile zajdzie obowiązek ich pobrania zgodnie z odrębnymi przepisami). Z kolei tak obliczoną zaliczkę zmniejsza się z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 o kwotę składki zdrowotnej pobranej przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (o ile zajdzie obowiązek ich pobrania). Koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 5 ww. ustawy wynoszą z tytułu określonego w art. 13 pkt 5 - w wysokości określonej w ust. 2 pkt 1 (tj. od jednego zakładu pracy - wynoszą 102 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł). Wobec powyższego, jeśli przychód, jak wykazuje pytający wynosił miesięcznie :- np. 175,10 zł należy potrącić miesięcznie koszty uzyskania przychodu w kwocie 102,25 zł, zatem podstawa opodatkowania wyniesie 72,85 zł w zaokrągleniu 73 zł,- np. 50,03 zł należy potrącić miesięcznie koszty uzyskania przychodu w kwocie 50,03 zł (limit wynosi 102,25 zł) zatem podstawa opodatkowania wyniesie 0 zł .I tak Podatnik winien rozliczyć poszczególne miesiące 2004 r. i sumę kwot przychodów, kosztów uzyskania przychodów ,dochodów winien rozliczyć w PIT-37 za ten rok łącznie ze wszystkimi dochodami uzyskanymi z innych źródeł.Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Podatnika w zakresie otrzymywanego przez niego wynagrodzenia za czas wykonywania czynności w sądzie.

Interpretacja niniejsza dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia opisanych przez niego zdarzeń. Interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).