Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż stroną w zakresie dostarczania mediów przez bezpośrednich dostawców jest wspólnota mieszkaniowa, która obciąża następnie poszczególnych właścicieli lokali, w tym również Sp. z o. o., jako jednostkę reprezentującą właściciela – Gminę Miejską X. Powyższe udokumentowane jest notą obciążeniową. Natomiast najemcy lokali gminnych wchodzących w skład wspólnoty mieszkaniowej, na podstawie umów najmu zawartych z Gminą Miejską X, obowiązani są uiszczać opłaty niezależne od właściciela, tj. np. za dostarczone media na rachunek Spółki z o. o., zarządzającej w imieniu Gminy lokalami gminnymi i obowiązanej z tego tytułu do pobierania należnych Gminie opłat.
Zdaniem Spółki, Gmina nie zakupuje usług dostaw energii cieplnej (usługi te zakupuje wspólnota, zatem nie może ich sprzedawać najemcom. Dlatego też Gmina winna do obrotu przyjąć jedynie kwotę dotyczącą wynajmu lokalu.
Natomiast opłaty i zasady dotyczące rozliczeń przy dostarczaniu energii cieplnej wynikają z innych regulacji niż podatkowe, tj. z ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo Energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 ze zm.). Z art. 45a ust. 4 tej ustawy wynika, iż koszty zakupu energii podlegają rozliczeniu przez odbiorcę (w przedmiotowej sprawie – wspólnotę) z osobami niebędącymi odbiorcami. Wysokość tych opłat powinna być ustalana w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę (wspólnotę) kosztów zakupu energii cieplnej, a więc również kosztów zakupu przypadających na poszczególne lokale.
Z kolei zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) w razie podwyższenia opłat nienależnych od właściciela (w tym przypadku Gminy) jest on obowiązany do przedstawienia lokatorowi na piśmie zestawienia opłat wraz z przyczyną ich podwyższenia. Przez opłaty nienależne, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy należy rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbioru nieczystości stałych i płynnych.
Wobec przytoczonych wyżej przepisów: ustawy Prawo Energetyczne oraz ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego – zdaniem Spółki, Gmina Miejska przy ustalaniu zaliczki na opłatę centralnego ogrzewania winna ustalić taką jej wysokość, aby pokrywała ona jedynie koszty związane z dostawę ciepła. Natomiast doliczenie do tych zaliczek podatku VAT w wys. 22% spowoduje, że najemca lokalu poniesie koszty wyższe, niż ponoszone koszty związane z dostawą energii cieplnej – co jest sprzeczne z cyt. wyż. art. 45a ust. 4 ustawy Prawo Energetyczne.
Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny stwierdza się, co następuje.
W przepisie art. 5 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) zawarto katalog czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Z tego przepisu wynika, iż opodatkowaniu podatkiem VAT podlega:
1) odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2) eksport towarów,
3) import towarów,
4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
W świetle powyższego przepisu nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem wpłaty w postaci zaliczek dokonywane przez członków wspólnoty na jej rzecz tytułem pokrycia kosztów dostarczania mediów, bowiem wspólnota mieszkaniowa, stanowiąc wspólnotę interesów właścicieli lokali, zorganizowanych w formie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) i pobierając od właścicieli mieszkań będących członkami tej wspólnoty wyżej wymienioną opłatę – nie dokonuje dostawy (sprzedaży) w rozumieniu przepisów cyt. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Powyższa zasada ma jednak zastosowanie jedynie do rozliczeń kosztów eksploatacyjnych dokonywanych pomiędzy wspólnotą a jej członkami. Natomiast w przypadku gdy właściciel lokalu będący członkiem wspólnoty (tu: Gmina reprezentowana przez Spółkę) dokonuje rozliczeń kosztów związanych z wynajmem tego lokalu przenosząc je na najemcę, wówczas czynność ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, ponieważ wynajmującego i najemcę łączy umowa najmu.
Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. wyż. ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.
W przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Zatem gdy podatnik zakupi usługę, a następnie odprzedaje ją innej osobie „w stanie nieprzetworzonym”, jest traktowany tak, jakby świadczył tę usługę.
Zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) ceny towarów i usług uzgadniają strony zawierające umowę, z zastrzeżeniem ust. 2.
Przez cenę rozumie się wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym (art. 3 ust. 1 pkt 1. wymienionej ustawy o cenach).
Jak wynika z powyższego, zasady rozliczeń mediów wynikają z regulacji innych niż przepisy prawa podatkowego. Natomiast przepis art. 14a § 1 cyt. na wstępie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa stanowi, iż stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemne zapytanie podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym – zatem ewentualne rozbieżności w zakresie procedur rozliczeniowych przewidzianych w art. 45a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo Energetyczne nie mogą być rozstrzygane na gruncie prawa podatkowego.
W świetle powyżej przytoczonych przepisów prawa podatkowego, czynność polegająca na pobieraniu od najemcy w związku z wynajmem lokalu opłat za tzw. media stanowi dla wynajmującego czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym potwierdza się stanowisko zaprezentowane w piśmie znak: PP/443-26/07/04 z dnia 29 lipca br., skierowane do Spółki.
W ocenie tut. organu podatkowego błędne jest stanowisko Rejonowego Przedsiębiorstwa Komunalnego Sp. z o. o., iż opisane w zapytaniu czynności pobierania od najemców opłat za media (energię cieplną) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż byłoby to sprzeczne z art. 45a ust. 4 ustawy Prawo Energetyczne.