W dniu 23 grudnia 2004r. Spółka, reprezentowana przez pełnomocnika, złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka, jako Pracodawca, w piśmie o rozwiązaniu umowy o pracę zobowiązała się do wspomożenia pracownika w poszukiwaniu dla niego nowej pracy, poprzez pokrycie kosztów tzw. outplacementu – czyli kosztów pośrednictwa profesjonalnej firmy personalnej.

W związku z powyższym Spółka zwróciła się z zapytaniem, czy należność firmy profesjonalnej z w/w tytułu stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, jeżeli faktura będzie wystawiona w trakcie zatrudnienia tego pracownika oraz czy stanowić będzie taki przychód, jeżeli faktura będzie wystawiona po rozwiązaniu stosunku pracy...

Podatnik przedstawił następujące stanowisko odnośnie powyższego zapytania :

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymieniony wydatek nie stanowi przychodu pracownika w przypadku pokrycia kosztów pośrednictwa profesjonalnej firmy personalnej w trakcie trwania stosunku pracy. Natomiast stanowić będzie taki przychód u byłego pracownika, po rozwiązaniu umowy o pracę.

Ustosunkowując się do przedstawionych powyżej kwestii, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu stwierdza, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdują następujące przepisy:

- art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych,

- art. 11 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, zgodnie z którym, przychodami z zastrzeżeniem art. 14 – 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń,

- art. 11 ust. 2a pkt 2 cytowanej ustawy, który wskazuje, iż jeśli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Mając na uwadze powyższe przepisy, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu informuje, że z pisma wynika, iż pracodawca w umowie o rozwiązaniu umowy o pracę zobowiązał się do wspomożenia pracownika w znalezieniu dla niego pracy, poprzez pokrycie kosztów tzw. outplacementu.

Pojęcie „outplacement” nie znalazło dotychczas odpowiednika w polskiej terminologii. Równoznaczny jest mu termin „zwolnienie monitorowane” jak również używa się pojęcia „program alokacji pracowników”. Istotą programu outplacementu jest pomoc zwalnianym pracownikom, w znalezieniu nowej pracy lub w rozpoczęciu nowej kariery zawodowej, poprzez przeprowadzanie szkoleń przekwalifikujących lub podnoszących kwalifikacje zawodowe, a także wyszukiwanie nowych miejsc pracy dla pracowników, za pośrednictwem profesjonalnych firm personalnych.

W związku z powyższym, uwzględniając okoliczności przedstawione w piśmie oraz przytoczone przepisy prawa, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, uprzejmie informuje, iż do przychodów pracownika należy zaliczyć w zasadzie wszystkie faktycznie otrzymane przez niego świadczenia, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zawiera katalog zwolnień przedmiotowych tj. przypadków, w których określone przychody lub dochody podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku pracy wymienia m.in. w szczególności świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przez „inne nieodpłatne świadczenia” należy rozumieć wszelkie świadczenia, które są dokonywane bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności, i które jednocześnie charakteryzują się tym, iż nie obejmują rzeczy jako przedmiotu świadczenia. Ich przedmiotem jest świadczenie usług lub udostępnienie rzeczy lub praw, których wartość ustala się na podstawie art. 11 powołanej ustawy podatkowej.

Tak więc należność firmy personalnej za poszukiwanie nowej pracy dla pracownika, zapłacona przez Spółkę w trakcie trwania stosunku pracy, stanowić będzie dla pracownika przychód z tytułu stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych.

W przypadku zapłaty przez Spółkę w/w należności po rozwiązaniu stosunku pracy, należność taka również stanowić będzie dla byłego pracownika przychód podlegający opodatkowaniu. O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy), decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba, nie związana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą. Należy uznać, że przepisy art. 12 mają zastosowanie również do wypłat świadczeń po ustaniu zatrudnienia, gdyż o zakwalifikowaniu świadczenia do przychodów z pracy nie przesądza fakt pozostawania danej osoby – beneficjenta świadczenia w stosunku zatrudnienia w momencie otrzymania przychodu. Ponadto z treści art. 12 wynika, iż ustawodawca nie wiąże momentu wymagalności świadczenia z faktem uznania tego świadczenia za przychód z pracy.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskującą Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.