Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog podlegających odliczeniu wydatków na rehabilitację i wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy. Stosownie do pkt 6 powołanego przepisu za przedmiotowe wydatki uważa się odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.
Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wskazanych wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7c ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.
W związku z powyższym należy wskazać następujące warunki nabycia prawa do odliczeń z tytułu wydatków na rehabilitację:

• z odliczenia może skorzystać podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik mający na utrzymaniu osoby niepełnosprawne,
• osoba, której dotyczy wydatek musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności lub decyzję o przyznaniu renty,
• odliczeniu podlegają jedynie wydatki poniesione w roku podatkowym, których katalog zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• podstawą odliczenia wydatków z tytułu rehabilitacji jest posiadanie dowodów dokumentujących ich poniesienie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa miejsca, gdzie powinny być wykonywane zabiegi rehabilitacyjne w kraju, czy też za granicą i tym samym nie uzależnia od tego nabycia prawa do odliczeń.

W myśl art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki na rehabilitację podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze śrdoków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo zwrócone (dofinansowane) z tych funduszy (środków) odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwrócona w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazane powyżej przepisy stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowie - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z przytoczonych przepisów wynika, że odliczeniu od dochodu przed opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają jedynie wydatki poniesione w związku z pobytem i leczeniem osoby niepełnosprawnej na turnusie rehabilitacyjnym. Odliczeniu z tytułu powyższej ulgi nie podlegają natomiast wydatki związane z pobytem rodzica bądź opiekuna.

Ponadto należy wskazać, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu przeliczania wydatków na cele rehabilitacyjne poniesionych w walutach obcych. Należy przyjąć, że w tym przypadku ma zastosowanie taka sama zasada jak przy przeliczaniu kosztów poniesionych w walutach obcych, w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu.

Tut. organ informuje, że niniejsza interpretacja została udzielona wyłącznie na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Panią oraz na podstawie stanu prawnego obowiązującego na dzień udzielenia interpretacji.

Powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.