Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity – Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 marca 2005 r. (data wpływu – 18.03.2005 r., uzupełnionego w dniu 29.03.2005 r. o opłatę skarbową) dotyczącego interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku dotyczące prawa do kosztów uzyskania przychodów od zaległego wynagrodzenia z tzw. Ustawy „203”.

W dniu 17 marca 2005 r. (data wpływu – 18.03.2005 r., uzupełniony w dniu 29.03.2005 r. o opłatę skarbową) złożyła Pani wniosek o interpretację przepisów prawa podatkowego przedstawiając następujący stan faktyczny:Jest Pani rencistką. Umowa o pracę Mońkach została rozwiązana w 2003 r. Natomiast w roku 2004 otrzymała Pani dochody z renty oraz z SP ZOZ w postaci zaległego wynagrodzenia, z tzw. Ustawy „203”. Z SP ZOZ otrzymała Pani PIT-11 z okres od 01.01.2004 r. do 31.12.2004 r., w którym wykazano wynagrodzenie ze stosunku pracy, pobraną zaliczkę na podatek oraz składki bez uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów.
W opisanym stanie faktycznym zwraca się Pani z pytaniem:Czy od dochodów tych przysługują koszty uzyskania przychodów w wysokości 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227,00 zł?
Sformułowała Pani też własne stanowisko w sprawie stwierdzając, iż:Przysługują Pani koszty uzyskania roczne w wysokości 1227 zł, ponieważ źródłem Pani przychodów w SP ZOZ była wcześniej zawarta umowa o pracę, z ustawy nie wynika, że musi być ona aktualna, z ustawy nie wynika również, że koszty stosuje się do miesiąca, za który jest wypłacane wynagrodzenie. Rozliczenie stosuje się do miesiąca, w którym dokonano wypłaty. Na potwierdzenie słuszności powołała się Pani na artykuły ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.:
#61607; art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że źródłem Pani przychodów jest stosunek pracy,
#61607; art. 11, z którego wynika, że Pani przychodem są otrzymane w roku kalendarzowym pieniądze,
#61607; art. 12, z którego wynika, że za przychód ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne i nie ma wymogu „bycia pracownikiem”, definicja pracownika jest związana ze świadczeniami w naturze,
#61607; art. 22, z którego wynika, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy wynoszą 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł,
#61607; art. 32, z którego wynika, że za dochód uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika składek.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawczynię i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia, postanawia udzielić następującej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pacy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 12 ust. 1 w/w ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelki kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenie pieniężne ponoszone za pracownika jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.Zgodnie z art. 22 ust. 1 w/w ustawy, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl art. 22 ust. 2 pkt. 1 i 3 oraz 4 cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku gdy:
#61656; podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy – wynoszą 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227,00 zł,Koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6 , są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.
O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy też inna osoba nie związana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą.

Stosownie do art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z dnia 24 stycznia 2001 r., Nr 5, poz. 45) „w ustawie z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 i Nr 43, poz.221, z 1997 r. Nr 121, poz. 770 oraz z 1998 r. Nr 162, poz. 1112) wprowadza się następujące zmiany:
3) dodaje się art. 4a w brzmieniu:
„Art. 4a.1 Pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przysługuje od dnia 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie niższy niż 203 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, z zastrzeżeniem ust. 2.
Art. 4a.2. W samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracownika, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, w roku 2002 nie może być niższy niż kwota ustalona według wzoru...”

W związku z tym, że przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie niższy niż 203 zł miesięcznie (...) przysługuje wyłącznie pracownikowi, a zatem kwota ta stanowi przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu jak wynagrodzenie.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z tzw. ustawy „203” uzyskała Pani w 2004 r. przychód ze stosunku pracy i mimo że został on wypłacony po ustaniu tego stosunku, to zaliczany jest do przychodów ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu tak jak wynagrodzenie ze stosunku pracy, a więc po pomniejszeniu o koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy w wysokości 102,25 zł za każdy miesiąc, w którym dokonywana jest wypłata, a za rok podatkowy nie więcej niż 1227 zł.
Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy – do czasu jej zmiany lub uchylenia.