Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie przepisu art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 25.02.2005 r., wniesionego przez Sp. z o.o. z siedzibą w Rzeszowie, na postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 21.02.2005 r. znak: PUS.II/443/23-1/2005 w sprawie interpretacji prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług, uchyla wymienione postanowienie organu pierwszej instancji.

Pismem z dnia 25.01.2005 r., uzupełnionym w odpowiedzi na wezwanie organu podatkowego w dniu 10.02.2005r., Spółka z o.o. z siedzibą w Rzeszowie zwróciła się do Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, przedstawiając określony stan faktyczny i własne stanowisko w sprawie. Pismo z dnia 25.01.2005r., złożone w Urzędzie 01.02.2005 r., podpisane zostało przez prezesa zarządu Spółki i głównego księgowego, pismo uzupełniające zaś przez prezesa zarządu Spółki. Wniosek dotyczył kwestii możliwości korekty deklaracji VAT za grudzień 2003 r., pomniejszającej wykazany w pierwotnym rozliczeniu podatek należny, w związku z zaistnieniem okoliczności przedstawionych szczegółowo w treści pisma, i popartych przekazanymi przez Spółkę dokumentami. Stan faktyczny sprawy nakreślony organowi pierwszej instancji pokrótce streścić można następująco:
Ze względu na fakt, iż kontrahent Spółki nie dotrzymał warunków zawartej ze Spółką umowy, Spółka zgodnie z postanowieniem tejże umowy wystawiła w grudniu 2003 r. faktury korygujące, podwyższające cenę za świadczone kontrahentowi usługi o kwotę udzielonego wcześniej przy sprzedaży tych usług rabatu, co znalazło wyraz w deklaracji złożonej za ten okres rozliczeniowy. Z ugody, jaką zawarła Spółka ze swoim kontrahentem dnia 13.01.2005 r., której kserokopię przedłożono na wezwanie organu, wynika zobowiązanie się obu stron do zawarcia ugody sądowej, na podstawie której Spółka zrezygnuje z dochodzonego przed sądem roszczenia w zamian za zobowiązanie się kontrahenta do określonego w ugodzie zachowania. W związku z tą ugodą Spółka wyraziła wolę sporządzenia korekty deklaracji VAT za grudzień 2003 r., mającej na celu pomniejszenie należnego VAT o kwotę, o którą podatek ten wcześniej podwyższono w związku z wystawieniem faktur - korekt. Zdaniem Spółki korekta taka jest możliwa ze względu na fakt istnienia "zabezpieczenia" w postaci planowanej w przyszłości "sprzedaży na pokaźną kwotę", od której to sprzedaży "będzie również odprowadzony VAT".

Postanowieniem z dnia 21.02.2005 r., wydanym w trybie przepisów art. 14a § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej, Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe, konkludując, że brak jest przesłanek do wystawienia przez Spółkę faktur korygujących (do wcześniej wystawionych faktur korygujących), bowiem zawarcie przez strony "ugody na podstawie której Podatnik odstąpił od egzekwowania roszczeń wynikających z umowy pozostaje bez wpływu na wartość sprzedaży udokumentowanej korektami faktur (Spółka bowiem nie przyznała ponownie kontrahentowi rabatu)". W uzasadnieniu powołano przepisy art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz § 19 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 oraz § 20 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 971), przytaczając ich treść.

Nie godząc się z interpretacją udzieloną przez Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego, Spółka wniosła zażalenie na postanowienie z dnia 21.02.2005 r., żądając uchylenia tegoż postanowienia i uznania stanowiska Jednostki w sprawie za prawidłowe, ewentualnie o uchylenie postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Spółka podniosła, iż nietrafny jest pogląd, że nie przyznała Ona rabatu kontrahentowi, a odstąpienie od egzekwowania roszczeń wynikających z umowy pozostaje bez wpływu na wartość sprzedaży udokumentowanej korektami faktur. Odstępując, bowiem od egzekwowania roszczeń z tytułu naruszenia przez kontrahenta warunków umowy, potwierdzonych korektami faktur, Spółka - jak twierdzi - przyznała de facto kontrahentowi rabat, (który wcześniej "cofnęła" w wyniku korekt faktur) ponownie. Wystawione zaś kolejne faktury korygujące - w oparciu o zawartą ugodę - dokumentowałyby zdaniem Spółki zmniejszenie wartości sprzedaży o rabat ustalony w umowie, co uprawniałoby Spółkę do korekty deklaracji VAT.

Rozpatrujący przedmiotową sprawę organ drugiej instancji doszedł do przekonania, iż interpretacja udzielona przez organ pierwszej instancji istota, której zawarta jest w treści uzasadnienia postanowienia organu, jest nieprawidłowa. Interpretacja ta, bowiem de facto nie zawiera oceny stanowiska pytającego. Stanowisko Strony wyrażone zostało zaś w złożonym przez nią wniosku i sprowadza się ono do uznania możliwości korekty deklaracji VAT za grudzień 2003 r. Organ podatkowy tymczasem poddał ocenie prawnej pogląd, który nie wynika z treści wniosku Strony, przyjmując błędnie, iż pogląd taki wysunęła Strona. Na stronie drugiej w pierwszym akapicie postanowienia znalazło się stwierdzenie: "Zdaniem Spółki jest ona uprawniona do wystawienia korekt faktur VAT z uwagi na fakt, iż posiada (uzyskane w drodze ugody) zabezpieczenie sprzedaży, od której odprowadzony będzie podatek od towarów i usług"., i teza ta stała się podstawą rozważań organu podatkowego, zakończonych konkluzją nie mającą związku z zakresem wniosku Strony. Istota wyjaśnienia - interpretacji udzielonej przez organ podatkowy odbiega, zatem od treści problemu prezentowanego przez Stronę. Wprawdzie kwestia wystawienia ponownych faktur korygujących pojawiła się w niniejszej sprawie, ale "zaistniała" ona (jako teza wysunięta przez samą Spółkę) dopiero na etapie postępowania przed organem drugiej instancji - pojawiła się - o czym już wcześniej wspomniano - w treści złożonego przez Stronę zażalenia, a zatem nie miała żadnego związku z problematyką przedstawioną przez Spółkę we wniosku o interpretację. Zasadniczą kwestią dla oceny stanowiska Podatnika w przedmiotowej sprawie pozostaje, zatem nadal rozstrzygnięcie, czy Podatnik ma prawo do skorygowania złożonego rozliczenia za grudzień 2003r., i co stanowi podstawę tego uprawnienia.

Uwzględniając wyżej przedstawione uzasadnienie, Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie uznał, zatem za nieprawidłowe stanowisko organu pierwszej instancji, wyrazem, czego jest sentencja niniejszej decyzji.

Na marginesie należy stwierdzić, że Spółka była wadliwie reprezentowana przed organem pierwszej instancji. Zgodnie z danymi ujawnionymi w Sądzie Rejonowym w Rzeszowie XII Wydziale Gospodarczym Krajowego Rejestru Sądowego do podpisywania pism w imieniu Spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu lub członka zarządu łącznie z prokurentem; główny księgowy nie był zaś dnia 1.02.2005r. ani członkiem zarządu ani prokurentem Spółki.
Na podstawie art. 128 Ordynacji podatkowej przedmiotowa decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.