Ze stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę w pisemnym zapytaniu wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.). Spółka oświadcza, iż spełnia warunki podmiotu niebędącego bankiem ani instytucją kredytową, którego podstawowa działalność będąca źródłem większości przychodów (75%) polega na wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek ze środków własnych. Zgodnie z Zaświadczeniem o numerze identyfikacyjnym REGON wnioskodawcy z dnia 27.05.2004 r. wydanym przez Urząd Statystyczny w Katowicach rodzajem przeważającej działalności Spółki są: pozostałe formy udzielania kredytów.

Spółka wnosi o zajęcie stanowiska czy niespłacone pożyczki mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w firmie w związku z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 25 litera b) oraz pkt 26 litera a), zgodnie z którymi wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie są kosztem uzyskania przychodów, za wyjątkiem: b) udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) - wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę niespłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki wyżej wymienionymi odrębnymi przepisami wobec Spółki są przepisy prawa bankowego (art. 4 ust 7), które normują jej działalność i możliwość udzielania przez podmioty inne niż banki pożyczek pod warunkiem, że ich źródłem są środki własne. Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Spółka formułuje stanowisko, iż jest jednostką organizacyjną uprawnioną na podstawie odrębnych ustaw do udzielania pożyczek, spełniając wszelkie warunki zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 25 b) do uznania nieściągalnych wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodu. Spółka stoi na stanowisku, iż ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów: rezerwy na pokrycie wierzytelności z tytułu pożyczek, których nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26 lit a), oraz wierzytelności odpisane jako nieściągalne na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit b).

W świetle przedstawionego stanu faktycznego tut. organ podatkowy stwierdza, że stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw tworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z wyjątkiem tych rezerw utworzonych na pokrycie: a) w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 25 lit.b) -wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), -kredytów (pożyczek) zakwalifikowanych do kategorii straconych, udzielonych przedsiębiorcom realizującym program restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.Z kolei, stosownie do zapisów art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem:-udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) - wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę nie spłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. Katalog odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnie uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek) jest zamknięty i obejmuje podmioty działające na podstawie:-Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 99, poz. 919 z późn. zm.);-Ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.);-Ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych i prywatyzacji (Dz. U. Nr 44, poz. 202 z późn. zm.);-Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.)Stosownie do postanowień art. 1 ustawy Prawo bankowe ustawa określa zasady prowadzenia działalności bankowej, tworzenia i organizacji banków, oddziałów i przedstawicielstw banków zagranicznych, a także oddziałów instytucji kredytowych oraz zasady sprawowania nadzoru bankowego, postępowania naprawczego, likwidacji i upadłości banków. Zakres przedmiotowy ww. ustawy nie reguluje zasad tworzenia i funkcjonowania instytucji finansowych. Art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy podaje definicję instytucji finansowej na potrzeby samej ustawy i nie może być wyznacznikiem do uznania, że dana Spółka działa na podstawie jej przepisów. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż ustawą regulującą funkcjonowanie Spółki jest Kodeks spółek handlowych, tak więc przepisy art. 16 ust. 1 pkt 25 b) oraz art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a) nie mają zastosowania.