INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 26 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 14 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 31 maja 2011 r. Znak: IBPBII/2/415-621/12/AK wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 14 czerwca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 24 października 2010 r. zmarła matka wnioskodawcy. Przed śmiercią matka wnioskodawcy postanowiła sprzedać mieszkanie. Nie zdążyła jednak dopełnić wszelkich formalności. Zdążyła w dniu 15 października 2010 r. u notariusza podpisać przedwstępną umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego. Matka wnioskodawcy otrzymała od kupującego całą wartość kwoty sprzedaży. Kupujący wpłacił w kasie spółdzielni mieszkaniowej 42.000 zł, a pozostałe 18.000 zł matka wnioskodawcy otrzymała do ręki, czego potwierdzenie kupujący posiada.

W związku z tym, że matka wnioskodawcy przed śmiercią nie zdążyła dopełnić wszelkich formalności wnioskodawca został zmuszony do przejęcia na siebie nieruchomości. W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wyjaśnił, że powyższe oznacza, iż odziedziczył po matce wkład mieszkaniowy. Po jej śmierci musiał dokończyć formalności związanych z ww. mieszkaniem, które wcześniej zostały rozpoczęte przez matkę, ponieważ nabywca wpłacił całą kwotę z tytułu sprzedaży nieruchomości. Nabywca domagał się jak najszybszego dopełnienia formalności i podpisania aktu notarialnego bądź zwrotu całej kwoty 60.000 zł.

Wnioskodawca zaznaczył, iż w związku z ww. sprzedażą nie otrzymał żadnych korzyści majątkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca musi zapłacić podatek z tytułu zbycia nieruchomości...

Zdaniem wnioskodawcy, nie powinien on płacić podatku od zbytej nieruchomości ponieważ nie uzyskał z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych, a poniósł koszty związane z tą nieruchomością tj. wpisowe do spółdzielni w kwocie 1.000 zł i inne drobne opłaty. Natomiast prawo własności do nieruchomości przeniósł na nabywcę bez otrzymania żadnych pieniędzy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości (w tym lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość),
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

W rozpatrywanej sprawie niezbędne jest zatem ustalenie momentu nabycia przez wnioskodawcę prawa własności lokalu mieszkalnego, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww ustawy.

W przypadku nabycia nieruchomości i praw w drodze spadku, za datę nabycia uznaje się dzień, w którym nastąpiło otwarcie spadku czyli śmierć spadkodawcy.

Zgodnie bowiem z art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Natomiast postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy a nie data wydania postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika jednak, że przedmiotem spadku po zmarłej w dniu 24 października 2010 r. matce wnioskodawcy nie było spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego czy też lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość a wyłącznie prawo do wkładu mieszkaniowego. Oznacza to, że matce wnioskodawcy w chwili śmierci przysługiwało wyłącznie spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, z którym to prawem związany był odziedziczony przez wnioskodawcę wkład mieszkaniowy.

Tym samym w przedmiotowej sprawie data śmierci matki wnioskodawcy nie jest datą nabycia przez niego prawa własności do lokalu mieszkalnego bowiem w chwili śmierci matce wnioskodawcy takie prawo nie przysługiwało. Była ona jedynie najemcą spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca nie odziedziczył zatem po matce prawa własności do lokalu mieszkalnego a jedynie wkład mieszkaniowy.

Zauważyć bowiem należy, że przedmiotem spadku nie może być spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego. W przypadku spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu dziedziczeniu podlega wkład mieszkaniowy związany z tym prawem a nie samo prawo, które przysługiwało spadkodawcy. Należy bowiem wyjaśnić, że w przypadku spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego właścicielem mieszkania i zarządzającym jest spółdzielnia mieszkaniowa. Przez umowę o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia zobowiązuje się oddać członkowi lokal mieszkalny do używania, a członek zobowiązuje się wnieść wkład mieszkaniowy oraz uiszczać opłaty określone w ustawie i w statucie spółdzielni – art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1116 z późn. zm.). Oznacza to, że osoby zamieszkujące w takich mieszkaniach jedynie je użytkują, nie posiadają do nich tytułu własności. Mogą używać mieszkanie, ale nie są jego właścicielami.

Ponadto w myśl art. 9 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego jest niezbywalne, nie przechodzi na spadkobierców i nie podlega egzekucji.

Wobec tego, że spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego nie ma charakteru prawa własnościowego i jest niezbywalne, to zbycie lokalu jest możliwe dopiero z chwilą uzyskania jego własności. Tym samym chcąc dokonać sprzedaży lokalu mieszkalnego, z którym związany był odziedziczony przez wnioskodawcę wkład mieszkaniowy musiał on w pierwszej kolejności nabyć do niego prawo własności.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez członka spłat przewidzianych w tym przepisie. W myśl art. 12 ust. 12 ww. ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych spółdzielnia mieszkaniowa zawiera umowę, o której mowa w ust. 1, w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chyba że nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny w rozumieniu art. 111 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami lub spółdzielni nie przysługuje prawo własności lub użytkowania wieczystego gruntu, na którym wybudowała sama budynek lub wybudowali go jej poprzednicy prawni.

Zatem po spełnieniu określonych warunków, na rzecz osoby, której przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu spółdzielnia ma obowiązek przenieść własność lokalu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż dopiero data ustanowienia odrębnej własności lokalu jest dla wnioskodawcy datą jego nabycia, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do tego momentu wnioskodawca nie miał żadnych praw własnościowych do lokalu. Dopiero w dniu ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego oraz przeniesienia własności lokalu mieszkalnego na wnioskodawcę nabył on na własność w całości lokal mieszkalny.

We wniosku wnioskodawca nie wskazał wprawdzie kiedy miało miejsce ustanowienie na jego rzecz odrębnej własności lokalu mieszkalnego, jednakże skoro w dniu śmierci matki tj. 24 października 2010 r. odziedziczył po niej wkład mieszkaniowy, to przekształcenie niewątpliwie miało miejsce po tej dacie, a więc po tej dacie wnioskodawca stał się wyłącznym właścicielem lokalu mieszkalnego, który następnie sprzedał.

W tym miejscu wskazać jednak należy, że zgodnie z art. 157 § 1 Kodeksu cywilnego własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu. Równocześnie w świetle art. 157 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości została zawarta pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności. Umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione (art. 158 Kodeksu cywilnego).

Z kolei umowa przedwstępna uregulowana jest w art. 389-390 Kodeksu cywilnego. Polega ona na zobowiązaniu się do zawarcia oznaczonej umowy (umowy przyrzeczonej). W treści umowy przedwstępnej powinny być określone istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Umowę przedwstępną zawiera się wtedy, gdy z jakichkolwiek względów strony nie chcą czy nie mogą zawrzeć jeszcze umowy definitywnej, a jednocześnie chcą zabezpieczyć swoje interesy. Umowa przedwstępna powinna zawierać, co najmniej istotne postanowienia umowy przyrzeczonej.

Odnosząc się zatem do zawartej przez matkę wnioskodawcy przedwstępnej umowy sprzedaży oraz twierdzenia wnioskodawcy, iż nie powinien on płacić podatku z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego, ponieważ nie otrzymał on z tego tytułu żadnych pieniędzy zauważyć należy, że jak zostało wskazane powyżej matce wnioskodawcy przysługiwało wyłącznie spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego. Mogła ona zatem zawrzeć co najwyżej warunkową umowę sprzedaży, której przedmiotem była rzecz przyszła. Rzeczą przyszłą natomiast jest rzecz, która nie istnieje w chwili zawierania umowy. W przypadku nieruchomości sytuacja taka może mieć miejsce, gdy zbywca zobowiązuje się przenieść własność nieruchomości, do której tytuł własności zostanie dopiero przez niego nabyty.

Z tym, że stosownie do art. 155 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku lub rzeczy przyszłe, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy.

Oznacza to, że aby doszło do ostatecznego przeniesienia własności nieruchomości na nabywcę konieczne jest zawarcie ostatecznej umowy przenoszącej własność nieruchomości. Tego jednak matka wnioskodawcy nie zdążyła dopełnić podobnie jak nie zdążyła nabyć własności nieruchomości. Podpisała ona jedynie przedwstępną umowę sprzedaży i przyjęła na poczet ostatecznej umowy sprzedaży całą cenę za nieruchomość. Natomiast podkreślić należy, że samo zawarcie przedwstępnej umowy sprzedaży nie powoduje skutków podatkowych, gdyż w tej sytuacji nie możemy mówić o przeniesieniu własności nieruchomości, a jedynie o zobowiązaniu do takiego przeniesienia w określonym terminie. Powyższego nie zmienia również fakt przyjęcia przez zbywcę na podstawie umowy przedwstępnej całości ceny sprzedaży. Jest to jedynie warunkowa umowa a sprzedaż nastąpi dopiero w momencie zawarcia umowy sprzedaży, przenoszącej własność nieruchomości.

Wskazać należy, że użyte w cytowanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyrażenie „odpłatne zbycie” oznacza, że aby powstał obowiązek podatkowy z tego tytułu, musi nastąpić m.in. sprzedaż przedmiotowej nieruchomości a więc zawarcie umowy sprzedaży i przeniesienie praw własności do przedmiotu transakcji na nabywającego. Powyższy przepis jednoznacznie więc stanowi, iż źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych, co może następować m.in. w formie umowy sprzedaży. Oznacza to tym samym, że podatnik dokonujący odpłatnego zbycia nieruchomości i przenoszący jej własność na nabywcę zobowiązany jest do uiszczenia z tego tytułu podatku. Tym samym jeżeli matka wnioskodawcy nie zrealizowała ostatecznej umowy sprzedaży nieruchomości a własność tej nieruchomości na nabywcę przeniósł wnioskodawca, to on jest zobowiązany do zapłaty z tego tytułu podatku. Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Zgodnie z normami prawa cywilnego przeniesienie własności nieruchomości następuje w chwili zawarcia w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy przenoszącej własność tj. umowy sprzedaży i nie zmienia tego fakt zawarcia wcześniej warunkowej umowy sprzedaży (umowy przedwstępnej) ani wcześniejsza zapłata części lub całości ceny.

Reasumując, skoro przed śmiercią spadkodawczyni – matka wnioskodawcy podpisała jedynie przedwstępną umowę sprzedaży a więc zmarła przed dniem zawarcia ostatecznej umowy przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości (lokalu mieszkalnego) na rzecz nabywcy, to stwierdzić należy, że na dzień śmierci spadkodawczyni umowa sprzedaży nieruchomości nie została zrealizowana. Nie zostało zatem przeniesione prawo własności nieruchomości. Przeniesienia prawa własności do przedmiotowego lokalu dokonał dopiero wnioskodawca, po uprzednim uzyskaniu w drodze umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego oraz przeniesienia jego własności po dniu śmierci matki tj. po 24 października 2010 r.

Dokonując oceny skutków podatkowych sprzedaży przez wnioskodawcę nabytego po 24 października 2010 r. lokalu mieszkalnego należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 01 stycznia 2009 r.

Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy jego obliczenia.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy ).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (m.in. sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, opłatę sądową. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód. Przychodem ze sprzedaży jak wskazano powyżej jest cena pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Natomiast koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania. Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6c ww. ustawy).

Wysokość ww. nakładów, stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Podsumowując, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód czyli różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży mieszkania (ustalonym zgodnie z art. 19) a kosztami uzyskania przychodu (ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c), tj. kosztami nabycia i nakładami, które zwiększyły wartość sprzedanego mieszkania. Przy czym chodzi o koszty, które faktycznie poniósł wnioskodawca. Do takich kosztów nie będą mogły być jednak zaliczane wszystkie wydatki jakie tylko uda się wnioskodawcy powiązać ze zbywanym mieszkaniem a wyłącznie te, które spełniają dyspozycję art. 22 ust. 6c i art. 19 ustawy. Kwota 1.000 zł wspomniana przez wnioskodawcę a dotycząca wpisowego takich warunków nie spełnia, gdyż została poniesiona na nabycie członkowstwa w spółdzielni a nie mieszkania.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ww. ustawy w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny również w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Reasumując, moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z cytowanymi normami prawa cywilnego, w myśl których przeniesienie własności nieruchomości następuje w chwili zawarcia w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy sprzedaży i nie zmienia tego fakt zawarcia wcześniej warunkowej umowy sprzedaży. Dlatego też zawarta przez spadkodawczynię warunkowa umowa sprzedaży nie wywołała żadnego skutku podatkowego, ponieważ poprzez zawarcie tej umowy nie nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości na nabywcę. Dla celów podatkowych ma znaczenie fakt, że obowiązek podatkowy powstaje dopiero w momencie wykonania warunkowej umowy sprzedaży, tj. w dacie zawarcia umowy sprzedaży przenoszącej własność nieruchomości na nabywcę. Zawarcie umowy przeniesienia własności nastąpiło dopiero przez wnioskodawcę jako spadkobiercę. Wnioskodawca poprzez zawarcie umowy sprzedaży dokonał przeniesienia własności nieruchomości na nabywcę. Tym samym dokonana przez wnioskodawcę czynność prawna polegająca na zawarciu umowy przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości wbrew twierdzeniu wnioskodawcy implikuje po jego stronie określone skutki podatkowe - na wnioskodawcy jako przenoszącym własność nieruchomości na nabywcę ciąży obowiązek uiszczenia 19% podatku dochodowego z tego tytułu.

W przedstawionym stanie faktycznym obowiązek w podatku dochodowym od osób fizycznych powstał z chwilą zawarcia umowy sprzedaży, tj. w chwili przeniesienia własności nieruchomości a okoliczność faktycznego przekazania pieniędzy przez nabywcę sprzedającemu pozostaje bez znaczenia. Dla celów podatkowych nie ma znaczenia fakt, czy cena nabycia została zapłacona w całości i w jakiej dacie, ponieważ obowiązek podatkowy powstaje dopiero w dacie zawarcia umowy sprzedaży przenoszącej własność nieruchomości na nabywcę, jeżeli tak jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie, nie upłynęło pięć lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości. W przedmiotowej sprawie wnioskodawca jako spadkobierca był obciążony obowiązkiem zwrotu 60.000 zł lub przeniesienia własności mieszkania. Gdyby wnioskodawca nie przeniósł własności, to musiałby zwrócić 60.000 zł jako obciążający go dług spadkowy, nawet jeśli kwoty tej nie otrzymał. Decydując się na sprzedaż miał natomiast obowiązek odprowadzenia podatku, gdyż to u niego jako sprzedającego – przenoszącego własność nieruchomości powstał obowiązek podatkowy.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy, iż nie powinien on płacić podatku od zbytej nieruchomości należało uznać za nieprawidłowe.

Do wniosku wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.