Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-159/13-4/KO
z 4 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 23 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorcy.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m. in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-159/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 13 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 17 maja 2013 r., następnie w dniu 23 maja 2013 r. uzupełniono ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od dnia 1 lutego 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, według skali podatkowej (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej są usługi remontowe, załadunkowe i rozładunkowe na barkach pływających po rzekach i kanałach 4 krajów Unii Europejskiej. W najbliższym czasie Wnioskodawca powyższe usługi będzie świadczył dla armatora holenderskiego.

Usługi własne Wnioskodawca świadczy w ten sposób, że wyjeżdża z miejsca zamieszkania, będącego jednocześnie siedzibą działalności gospodarczej, do miejsca, w którym cumuje barka klienta, świadczy zlecone usługi przez kilka tygodni, a następnie wraca do swojego miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z dnia 21 maja 2013 r.:

Czy za okres podróży (trwającej od wyjazdu z miejsca zamieszkania, przez okres świadczenia usług na barce, aż do powrotu do miejsca zamieszkania) przysługuje Wnioskodawcy prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów diet na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości wynikającej z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługującym pracownikom zatrudnionym w państwowych lub samorządowych jednostkach sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U., poz. 167)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, z tytułu odbywania podróży (trwającej od wyjazdu z miejsca zamieszkania, poprzez wykonywanie usług zleconych przez klienta oraz do powrotu do miejsca zamieszkania) przysługuje Mu prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości wynikającej z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.

Podróże takie mają na celu wykonywanie przez Wnioskodawcę, jako przedsiębiorcę, zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i należy je uznać za podróże służbowe w rozumieniu art. 23 ust. l pkt 52 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku z przychodem lub ze źródłem przychodu, tj. być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się w katalogu wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie, bądź zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w:

• obowiązujących do dnia 28 lutego 2013 r. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:
  • w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz
  • w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.),

• obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).
  
  

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie faktu poniesienia danego wydatku.

Dyspozycja zawarta w art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ogranicza kręgu objętych ww. przepisami podmiotów ze względu na rodzaj i miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od dnia 1 lutego 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych według skali podatkowej (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej są usługi remontowe, załadunkowe i rozładunkowe na barkach pływających po rzekach i kanałach 4 krajów Unii Europejskiej. W najbliższym czasie Wnioskodawca powyższe usługi będzie świadczył dla armatora holenderskiego.

Usługi własne Wnioskodawca świadczy w ten sposób, że wyjeżdża z miejsca zamieszkania, będącego jednocześnie siedzibą działalności gospodarczej, do miejsca, w którym cumuje barka klienta, świadczy zlecone usługi przez kilka tygodni, a następnie wraca do swojego miejsca zamieszkania.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane będą w ramach odbywanych przez Niego podróży służbowych, to stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet, za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

W tym miejscu podkreślić jednak należy, że pojęcie „podróży służbowej” należy do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania przez Wnioskodawcę diet i innych należności przysługujących pracownikowi z tytułu odbywania podróży służbowych nie leży w kompetencji organów podatkowych upoważnionych do wykonywania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.