Działając na podstawie:

• art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60),
• art. 10 ust. 2 pkt 3, art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a oraz art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Stalowej Woli, po zapoznaniu się z treścią wniosku z dnia 2.02.2005 r. (znak: l.dz.12/II/05), uzupełnionego pismem z dnia 17.02.2005 r., postanawia uznać, że stanowisko wnioskodawcy dotyczące zastosowania przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przeznaczenia zamortyzowanego środka trwałego na własne cele jest prawidłowe.

Podatnicy zamierzają sprzedać w roku bieżącym w całości swoje przedsiębiorstwo w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego i złym stanem zdrowia. W zakres sprzedaży będą wchodzić następujące składniki:

1. grunty zabudowane stanowiące własność,
2. runty niezabudowane w użytkowaniu wieczystym,
3. budynek produkcyjny,
4. budynek socjalno-biurowy,
5. środki trwałe niezamortyzowane,
6. środki trwałe zamortyzowane,
7. przedmioty nietrwałe,
8. urowce do produkcji,
9. wyroby gotowe,
10. technologia produkcji.

Ze sprzedaży podatnicy chcą wyłączyć jeden środek trwały już zamortyzowany, od którego nie był odbierany podatek VAT i pozostawić go na własne potrzeby.

Odnośnie ww. stanu faktycznego sformułowane zostało następujące pytanie dotyczące m.in. podatku dochodowego: czy wycofanie środka trwałego zamortyzowanego ze sprzedaży i pozostawienie na własne potrzeby spowoduje konieczność odprowadzenia podatku dochodowego. Stanowisko podatników na podstawie przedstawionych okoliczności faktycznych jest następujące: nie ma wprost przepisu podatkowego, który by mówił, że pozostawienie środka trwałego na własne cele spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym, zatem nie są zobowiązani do jego zapłaty.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze przytoczony przepis uznać należy, iż w przypadku sprzedaży środka trwałego dochód powinien być obliczony stosownie do art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym - u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów (...), dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości (...).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że przychód powstanie dopiero z chwilą sprzedaży środka trwałego. Przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego będzie stanowić przychód z działalności gospodarczej tylko wówczas, gdy przed zbyciem zostanie od wycofany z tej działalności, a miedzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności i dniem jego odpłatnego zbycia nie upłynęło 6 lat - zgodnie z przepisem art. 10 ust. 2 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym. Po upływie tego okresu dochód ze sprzedaży będzie wolny od podatku. Brak jest natomiast w ustawie o podatku dochodowym przepisów, które regulowałyby w jakikolwiek sposób obowiązek podatkowy od czynności wycofania środka trwałego z działalności

Podsumowując problem dotyczący kwestii wycofania środka trwałego z ewidencji środków trwałych i pozostawienia go na własne potrzeby uznać należy, że czynność ta nie wywołuje skutków w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednakże późniejsza sprzedaż takiego składnika stanowić będzie przychód podatników z działalności gospodarczej, jeżeli nastąpi przed upływem 6 lat.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego na dzień 15.03.2005 r. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast, zgodnie z treścią art. 14 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.