POSTANOWIENIE

Na podstawie: art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku Pana … zam. w …, z dnia 28 stycznia 2005 r., uzupełnionego w dniach 23 i 28 lutego 2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

postanawiam

uznać za nieprawidłowe stanowisko Podatnika, że w sytuacji likwidacji w 2005 r. Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, kwota wpłacona na rachunek przedsiębiorstwa w 2005 r., która wysokością odpowiada kwocie zużytej na bieżącą działalność w roku ubiegłym, a która została zabrana z funkcjonującego jeszcze w 2004 r. Z.F.Ś.S., może stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1pkt 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2005 r. do tut. organu wpłynął wniosek Pana (uzupełniony w dniach 23 i 28 lutego 2005 r.) w sprawie udzielenia pisemnej informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego. Z treści złożonego wniosku wynika co następuje.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w P.P.U.H. “…”. Prowadzone przez Pana przedsiębiorstwo jest zakładem pracy chronionej. W 2004 roku dokonał Pan odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Wobec występujących trudności płatniczych środki pieniężne ZFŚS zostały wprowadzone do bieżącej działalności celem zapłaty zobowiązań. Jednocześnie stwierdza Pan, że w koszty działalności 2004 roku naliczono w pełnej wysokości podstawowy odpis, jednakże w rozliczeniu podstawy do opodatkowania za 2004 r. odpis ten zostanie wyłączony z kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca stwierdza, że przepisy art. 23 ust. 1 pkt 7b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) są podstawą zaliczenia pożyczonych w 2004 r. a zwróconych w 2005 r. kwot należnych ZFŚS.

Tut. organ podatkowy udziela następującej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą dokonują wpłat i odpisów na różnego rodzaju fundusze, które tworzą na podstawie obowiązku ustawowego lub wynikającego z innych regulacji (np. układu zbiorowego, regulaminu pracy). Nie ma również przeszkód, aby przedsiębiorca utworzył, bez istnienia takiego obowiązku, fundusz do realizacji określonych przez siebie celów, np. na szkolenie pracowników, ochronę zdrowia.

Zasada jest, że odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z przepisów art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie przepisy te stanowią, że kosztami uzyskania są:

– podstawowe odpisy i wpłaty na fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,

– odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r, Nr 70, poz. 335), uprawnionymi do korzystania z Funduszu są: pracownicy, emeryci i renciści - byli pracownicy oraz rodziny wymienionych grup, a także inne osoby (np. pobierające rentę rodzinną po zmarłym pracowniku), którym pracodawca przyznał w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ww. ustawy, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Zakres przedmiotowy wydatków dopuszczony ww. ustawą do finansowania określa art. 2 pkt 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem środki Funduszu mogą być przeznaczone wyłącznie na usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl wyżej powołanej ustawy o funduszach świadczeń socjalnych pracodawca tworzy Fundusz z corocznego odpisu podstawowego, naliczonego procentowo w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń przekazuje na rachunek bankowy w terminach określonych w art. 6 ww. ustawy i obciąża tą równowartością koszty swej działalności.

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzy się więc ze środków należących do pracodawcy, a jego utworzenie niczego nie zmienia w sferze własności tzn. formalnie pozostaje własnością pracodawcy i jest przez niego administrowany.

Pracodawca nie może jednak wydatkować Funduszu niezgodnie z przepisami ustawy. Może go przeznaczyć wyłącznie na cele objęte definicją działalności socjalnej, kierować pomoc socjalną na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, zachowując przy tym naczelną zasadę określoną w art. 8 ust. 1 ww. ustawy.

Sankcje dla pracodawcy za postępowanie naruszające przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przewiduje jej art. 12a i art. 8 ust. 3.

Według pierwszego z nich pracodawca lub osoba odpowiedzialna w imieniu pracodawcy za wykonanie przepisów ustawy podlega karze grzywny, jeżeli nie wykonuje przepisów ustawy albo podejmuje działania niezgodne z jej przepisami.

Właściwa do realizacji art. 12a ustawy jest Państwowa Inspekcja Pracy. Drugi zaś (art. 8 ust. 3) wyposaża związki zawodowe w legitymację procesową do żądania, by pracodawca zwrócił konkretne kwoty, które pobrał z Funduszu i wykorzystał na cele niesocjalne.

W świetle powyższego stwierdza się, iż Wnioskodawca nie miał podstaw prawnych do skorzystania ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, celem zapłaty zobowiązań prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa.

Wobec podjęcia przez Wnioskodawcę decyzji o nie tworzeniu w 2005 roku Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych brak jest podstaw do zaliczenia zwróconych kwot z Funduszu w ciężar kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.

Zaznacza się, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

W myśl art. 14b § 1 i § 2 powołanej ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 236 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem tut. Organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.