W dniu 23.03.2005r. płatnik złożył w tutejszym Urzędzie pisemne zapytanie dotyczące prawidłowości stosowania miesięcznych kosztów uzyskania przychodów dla zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w niepełnym wymiarze godzin pracy pracowników. W złożonym piśmie podatnik wyjaśnia, że firma jego ochrania dyskoteki, które odbywają się w soboty, więc do ich ochrony potrzebuje w większości pracowników tylko raz w tygodniu. Dlatego z pracownikami zawarte zostały umowy o pracę na część etatu odpowiednio do liczby godzin ich pracy. W większości osoby te są zatrudnione jednocześnie w innych zakładach pracy. Płatnik obowiązany był naliczyć, pobrać i odprowadzić kwotę należnego podatku dochodowego od wypłaconych wynagrodzeń. Przy wyliczaniu podstawy opodatkowania wg. wyjaśnienia płatnika stosowane były koszty uzyskania przychodu w kwocie 102,25 zł miesięcznie. Po zakończonym roku pracownicy zatrudnieni również w innych zakładach pracy zarzucili pytającemu, że popełnił błąd w naliczaniu kosztów uzyskania ich przychodów , ponieważ po zsumowaniu kosztów z całego roku z dwóch zakładów przekroczyły one kwotę 1840,77zł tj. kwotę do jakiej ustawodawca dopuszcza wysokość kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy w skali roku, w przypadku zatrudnienia w więcej niż jednym zakładzie pracy.
W złożonym wniosku płatnik przedstawia swoje stanowisko w tej sprawie, z którego wynika, że zgodnie z art.22 ust.2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy wyliczaniu podstawy opodatkowania stosowane były miesięczne koszty uzyskania przychodów w kwocie 102,25zł, a w informacji rocznej PIT-11/8B wykazane zostały rzeczywiście zastosowane koszty. Koszty w kwocie 102.25zł stosowane były niezależnie od liczby dni przepracowanych w danym miesiącu, liczby zakładów, w których zatrudnieni byli pracownicy oraz kwoty wypłacanego wynagrodzenia

W myśl przepisu art.31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy, stosunku służbowego, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.
Zaliczki, o których mowa w art. 31 w/cyt ustawy wynoszą zgodnie z art.32 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 19%, 30%, 40%, lub 50% dochodu uzyskanego w danym miesiącu, w zależności od kwoty tego dochodu liczonej narastająco od początku roku podatkowego. Za dochód, będący podstawą naliczenia zaliczek, zgodnie z art.32 ust. 2 ustawy, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art.12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust.2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne określonych w ustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku gdy:

1. podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy - wynoszą 102 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227zł,
   
2. podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy - nie mogą przekroczyć łącznie 1.840 zł 77 gr za rok podatkowy,
   
3. miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położne poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 127 zł 82 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533 zł 84 gr,
   
4. podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - nie mogą przekroczyć łącznie 2.300 zł 94 gr za rok podatkowy.
   Zakład pracy przy obliczaniu zaliczek stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art.22 ust.2 pkt 3 w/cyt. ustawy tj. w kwocie 127 zł 82 gr miesięcznie, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie.

Jak wynika z wyżej przytoczonych przepisów prawa podatkowego ustawodawca nie pozostawił płatnikom dowolności w sposobie wyliczania wysokości dochodu podlegającego opodatkowaniu, a ściśle określił sposób jego ustalenia. Każdy płatnik dokonujący wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy w danym miesiącu, w 2004 i 2005r zobowiązany jest zastosować koszty uzyskania przychodu w kwocie 102 zł 25gr, lub po złożeniu przez pracownika stosownego oświadczenia w kwocie 127 zł 82gr. Miesięczna kwota kosztów jest stała bez względu na ilość dokonywanych wypłat. Ustawodawca nie przewiduje możliwości zastosowania części ustalonej kwoty kosztów, ani możliwości niezastosowania ich.
Limity rocznych kwot kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy wynikające z treści art. 22 ust.2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są obligujące dla podatników, uzyskujących tego typu przychody i dokonujących samodzielnie rocznego rozliczenia podatkowego, oraz dla płatników dokonujących rozliczenia swoich pracowników.
Zatem stanowisko przedstawione w zapytaniu w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe ponieważ jest zgodne z obowiązującymi w chwili zaistnienia zdarzenia przepisami prawa podatkowego.