POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej stwierdza, że stanowisko Pani - przedstawione we wniosku z dnia 11.03.2005 r., (wpływ w dniu 15.03.2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w indywidualnej sprawie dotyczącej przychodów z przewalutowania kredytu zaciągniętego na działalność gospodarczą - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.03.2005 r. do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej wpłynął Pani wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z wyżej wymienionego wniosku wynika, że Firma (spółka jawna) zaciągnęła kredyt na podstawie „umowy o kredyt inwestycyjny denominowany.”Jak wynika ze złożonych w piśmie wyjaśnień – zgodnie z § 1.1 tej umowy Bank udzielił firmie kredytu na działalność inwestycyjną, denominowanego w walucie wymienialnej w kwocie stanowiącej równowartość 1.000.000,- euro na okres od dnia 09.07.2001 r. do dnia 30.06.2009 r. Na dzień podpisania umowy równowartość złotowa kredytu wynosiła 3.528.000,- zł. Obsługa tego kredytu tj. spłata kapitału i odsetek następowała w złotówkach, poprzez rachunek bankowy prowadzony w złotych.W dniu 29.12.2004 r. sporządzono aneks do tej umowy, który zmienił zasady rozliczania kredytu w następujący sposób: „Bank przekwalifikowuje pozostałą do spłaty część kredytu inwestycyjnego denominowanego w kwocie 923.718,23 euro oraz bieżącą kwotę odsetek niezapadłych w kwocie 4.153,50 euro, na kredyt inwestycyjny w PLN”.Zmiana polegała na tym, że kredyt złotowy denominowany walutą obcą tj. euro – został zastąpiony kredytem złotowym, ale już bez przelicznika denominacyjnego.Zdaniem wnioskodawcy fakt, że spłata kapitału i odsetek następowała w złotówkach oraz przytoczony zapis umowy kredytowej przesądzają o tym, że kredyt jest złotowy, a waluta obca stanowi jedynie wskaźnik przeliczeniowy. Stąd wniosek, że różnice dotyczące zmian stosunku euro do złotego nie są różnicami kursowymi. Taki stan rzeczy powodował, że co prawda występujące różnice korygowały wartość nakładów na inwestycję, na którą kredyt został zaciągnięty, ale od momentu wprowadzenia tej inwestycji do użytkowania jako środek trwały - amortyzacja podatkowa była liczona od wartości początkowej nie obejmującej tych różnic kursowych.Firma uważa, że zarówno pierwsza, jak i druga postać tego zobowiązania nie ma charakteru walutowego a więc nie występują różnice kursowe, zatem pojawiające się zmiany kursowe czy to w związku z obsługą zobowiązania w pierwszej postaci, czy to w związku z przewalutowaniem (zastąpieniem kredytu złotowego denominowanego – kredytem złotowym) – nie powinny być brane pod uwagę do rachunku podatkowego, ani jako różnice dodatnie ( przy spadku kursu, ani przy przewalutowaniu, które okazało się właśnie ze względu na ten spadek korzystne), ani jako różnice ujemne (przy wzroście kursu przed przewalutowaniem).Wnioskodawca uważa, że skoro przedmiotowy kredyt nigdy nie był kredytem walutowym, to dotyczące go różnice kursowe nie będą wpływały na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Zasadę tę wywodzi pośrednio z art. 23 ust. 1 pkt 8a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 14, poz. 176 z 2000 r. ze zm.). Według tego przepisu nie jest kosztem uzyskania przychodów wydatek na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Jeżeli więc - stosownie do orzecznictwa podatkowego – różnice ujemne wiążące się z obsługą kredytu złotowego denominowanego walutą obcą, stanowią właśnie spłatę kapitału (a nie koszt uzyskania przychodów), to podobną zasadę, a więc wyłączenie z przychodów podatkowych należałoby stosować do różnic dodatnich nie będących różnicami kursowymi, a wiążącymi się z obsługą kredytu złotowego denominowanego. Reasumując, wnioskodawca uważa, że przychód z przewalutowania nie jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Analizując przedstawioną sytuację w kontekście przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że stanowisko strony jest słuszne.
Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 14, poz. 176 z 2000 r. ze zm.) stanowią, że zaciągnięcie kredytu nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej (art. 14 ust. 3 pkt 1), a późniejsza jego spłata w myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a – nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 14 ust. 1a – przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich z dnia uzyskania przychodu ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski. Jeżeli przychody wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski.
Zaś z ust. 1b tegoż artykułu wynika, że przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych związanych z działalnością gospodarczą ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
Zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 i 1b koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.
Koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
W świetle tych przepisów stwierdzić należy, że różnice kursowe stanowią koszt uzyskania przychodów bądź przychód tylko w przypadku spłaty czy też zaciągania kredytów dewizowych. Kredyt dewizowy jest zobowiązaniem zaciągniętym w walucie obcej i wobec tego mają prawo wystąpić różnice pomiędzy wartością powstałego zobowiązania, a faktycznie spłacanego.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pierwotnie kredyt został zaciągnięty przez spółkę w walucie polskiej (denominowanej w walucie euro), zaś aneksem dokonano zmiany na kredyt w walucie polskiej. Obsługa tego kredytu tj. spłata kapitału i odsetek następowała w złotówkach, poprzez rachunek bankowy prowadzony w złotych. Nie jest to więc równoznaczne z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej.
W momencie dokonania przewalutowania powstała jedynie różnica pomiędzy wartością kredytu wyrażoną w walucie obcej, a wartością tego samego kredytu wyrażoną w złotych - która nie jest jednak różnicą kursową w rozumieniu prawa podatkowego.
Z punktu widzenia przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych nie mają tutaj zastosowania przepisy dotyczące różnic kursowych, bowiem mogą one wystąpić wyłącznie w przypadku spłaty zobowiązań zaciągniętych w walutach obcych.
Operacja przewalutowania spowodowała tylko zmianę wartości kapitału pozostałego do spłaty, a powstałe w wyniku różnice są obojętne podatkowo, tzn. dodatnie – nie stanowią przychodu podatkowego, a ujemne – nie obciążają kosztów uzyskania przychodów.

Zatem zgodnie z przedstawionym w zapytaniu stanem faktycznym stanowisko Pani jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Niniejsze postanowienie zostało wydane z upoważnienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej – na podstawie art. 143 Ordynacji podatkowej.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w terminie 7 dni od doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.