Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl postanowień art. 12 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika (w rozumieniu art. 12 ust. 4 ww. ustawy) zaliczać należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakiś sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Art. 12 ww. ustawy zawiera jedynie przykładowe wyliczenie świadczeń stanowiących przychody ze stosunku pracy i stosunku służbowego. Użyty w przepisie zapis "w szczególności" oznacza bowiem, że wymienione kategorie przychodów osiąganych ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są wymienione jedynie przykładowo, dla lepszego zobrazowania pojęcia przychodów z tego źródła. Przykładami takich "innych kwot pieniężnych" otrzymanych przez pracownika mogą być: wydatki ponoszone na szkolenie pracowników na studiach podyplomowych czy zwrot przez pracodawcę kosztów dojazdów pracownika do pracy.

Pracodawca ponosi wszelkie koszty związane z przeprowadzeniem badań lekarskich pracowników, a także koszty niezbędnej profilaktycznej opieki zdrowotnej wynikającej ze specyfiki warunków pracy. Świadczenia zdrowotne na rzecz pracowników, finansowane przez pracodawcę, stanowią ich przychód z pracy opodatkowany jak wynagrodzenie za pracę.

Wartość tych świadczeń ustala się zgodnie z zasadami określonymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Jednakże nie zalicza się do przychodów pracowników świadczeń, które pracodawca obowiązany jest ponieść na własny koszt. Należą do nich wstępne badania lekarskie, okresowe badania lekarskie, kontrolne badania lekarskie oraz badania okresowe dla pracowników zatrudnionych w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających.

Z powołanych przepisów wynika jednoznacznie, że wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń w zakresie opieki medycznej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.