Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 18 maja 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 maja 2005 r. Nr US I/2/4110/38/05, odmawia uchylenia w/w postanowienia.
Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

W dniu 16 marca 2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Tryb. wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji dotyczącej zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w przedstawionej indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie administracyjne.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 29 stycznia 2004r. /sygn.akt IC 637/03, Urząd Miasta wypłacił Państwu kwotę 13.775,88 zł za bezumowne użytkowanie nieruchomości.
Wątpliwość Państwa budzi, czy wypłaconą kwotę należy doliczyć do rozliczenia rocznego za 2004r.
W Państwa ocenie, z uwagi na fakt iż są podatnikami podatku rolnego, a wypłacone odszkodowanie dotyczy części gospodarstwa rolnego, kwota odszkodowania nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Organ podatkowy pierwszej instancji postanowieniem z dnia 10 maja 2005 r. Nr US I/2/4110/38/05 nie podzielił poglądu wyrażonego w złożonym wniosku strony.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego, w dniu 18 maja 2005 r. zaskarżyli Państwo wydane postanowienie.
W zażaleniu podnieśli Państwo, iż „Sąd przyznając nam odszkodowanie nazwał to-„z tytułu bezumownego użytkowania”. Nie mieliśmy środków finansowych, aby walczyć o wyższe odszkodowanie i udowodnić, że odszkodowanie z tytułu bezumownego użytkowania musi być powiększone o zysk właściciela(...)”
Ponadto uważają Państwo, iż zrozumiałe byłoby, gdyby należało zapłacić podatek dochodowy „od różnicy wartości odszkodowania z tytułu bezumownego użytkowania, a dochodowością wyliczoną przez biegłą”

Po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, co następuje:

Zarówno z Państwa zapytania, jak i z załączonego wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wynika, iż pomimo zalania ich działek wodami publicznymi zbiornika „Bugaj”, nadal są Państwo ich właścicielami. Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 29 stycznia 2002 r. za podstawę do żądania odszkodowania uznał przepisy regulujące kwestie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy.
I tak w myśl art. 224 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny(Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.
Zgodnie z art. 224 § 2 kodeksu cywilnego, od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.
Art. 225 kodeksu cywilnego stanowi natomiast, iż obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.
Jak wynika z powyższych uregulowań, wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy jest roszczeniem rozliczeniowym. Obejmuje ono wszystko, co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz wynajął, wydzierżawił lub oddał do odpłatnego korzystania. Nie ma więc podstaw aby zakwalifikować wypłacone kwoty do odszkodowań, które na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) korzystają ze zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem.
Zdaniem organu odwoławczego uzyskane przez Państwa wynagrodzenie należy zakwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do innych źródeł, a w konsekwencji podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.
Z uwagi na powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, jak w sentencji niniejszej decyzji.