Na podstawie:

• art. 14a § 1, § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60),
• art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Dębicy, po rozpatrzeniu wniosku pana Ryszarda N. z dnia 29.03.2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego postanawia uznać za nieprawidłowe stanowisko strony przedstawione w przedmiotowym wniosku:

Wnioskiem z dnia 29.03.2005 r. pan Ryszard N. zwrócił się o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. Przedstawiając stan faktyczny podatnik podał, iż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług kierowcy oraz mechanika samochodowego przy samochodzie usługodawcy i w ramach tej działalności odbywa podróże służbowe, które trwają po 3 – 4 dni. Podatnik zwrócił się z zapytaniem, czy diety z tytułu podróży służbowych można zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej. Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie strona uważa, że wydatki poniesione w związku z podróżą służbową mają związek z możliwością osiągnięcia przychodu, a zatem diety stanowią koszt prowadzonej działalności gospodarczej.

Po analizie stanu faktycznego tut. organ uznał, iż podatnik jest uprawniony do złożenia wniosku o wydanie interpretacji, a w sprawie tej nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa lub skarbowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W odpowiedzi na zapytanie podatnika należy stwierdzić, że definicję kosztów uzyskania przychodu zawiera art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi, iż kosztem uzyskania z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy o podatku dochodowym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Definicję podróży służbowej zawiera art. 77 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), gdzie pojęcie podróży służbowej zostało określone jako wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą podróżą służbową jest ich wyjazd związany z tą działalnością poza stałe miejsce jej prowadzenia, którym jest miejscowość wymieniona we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Zatem, w świetle powyższego, działalność gospodarcza prowadzona w zakresie usług kierowcy i mechanika przy samochodzie usługodawcy ze swej istoty nie jest wykonywana w stałym miejscu, dlatego też wyjazdy poza siedzibę firmy, związane ze świadczeniem tego typu usług, nie są podróżą służbową. Stanowią one zwykłe czynności będące przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczający możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom. Natomiast kosztem uzyskania przychodu w pełnej wysokości są inne poniesione w trakcie podróży wydatki, jeżeli zostaną prawidłowo udokumentowane (np. rachunki za pobyt w hotelu). Nieprawidłowe jest zatem stanowisko podatnika wyrażone w piśmie.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.