P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Stare Miasto działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 05.01.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 27.01.2005 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko Pani, w części dotyczącej zagadnienia poruszonego w punkcie - 2 nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że jest Pani współwłaścicielem trzech nieruchomości (kamienic), w których nie ma fizycznego podziału.
Każdy z współwłaścicieli jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zatem każdy z nich wystawia osobno fakturę VAT dokumentującą sprzedaż świadczonych usług najmu poszczególnym najemcom.

Problematyczną dla współwłaścicieli stała się natomiast kwestia dotycząca przyjęcia właściwego sposobu dokonywania rozliczeń kosztów i obciążania najemców opłatami związanymi z utrzymaniem kamienicy, w tym szczególnie: usług nabywanych od X, Y, Z czy Q gdzie umowa podpisana jest tylko z jednym ze współwłaścicieli i na niego również wystawiane są faktury VAT.

Stanowisko Podatnika:

W powołanym piśmie z dnia 05.01.2005 r. podatnicy przedstawili inną, mniej uciążliwą dla nich metodę rozliczenia w/w wydatków poniesionych w związku z utrzymaniem kamienicy.

Mianowicie, faktura za usługi telekomunikacyjne, dostawę wody, odprowadzenie ścieków itd. byłaby wystawiona na jednego ze współwłaścicieli i tylko on dokonywałby obciążenia w odpowiednich proporcjach najemców, pomijając pozostałych współwłaścicieli.

Ocena prawna stanowiska Podatnika:

Uregulowania dotyczące prawa podatnika do pomniejszenia podatku należnego ustalonego od czynności podlegających opodatkowaniu o podatek naliczony od zrealizowanych zakupów podane zostały w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.).

Natomiast w art. 88 powołanej ustawy wyszczególnione zostały przypadki, w których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego od nabywanych przez podatnika towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury VAT dokumentującej poniesione przez niego wydatki, które są związane z prowadzoną działalnością opodatkowaną i stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Zgodnie z § 12 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 97, poz. 971) faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:
- imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy, oraz ich adresy,
- numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11,

Z powyższego wynika, że obowiązkowo na fakturze winny się znaleźć dane nabywcy i sprzedawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 659 § 1 ustawy z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) zawiera definicję umowy najmu, gdzie przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, oraz inne należności wynikające z zawartej umowy.

Jak wynika z zacytowanego przepisu najem jest umową, na mocy której obie strony zobowiązują się wzajemnie spełniać na swoją rzecz świadczenia: wynajmujący zobowiązuje się oddać rzecz (przedmiot najmu) najemcy do używania, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W kontekście powołanych przepisów każdy ze współwłaścicieli nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług - zobowiązanym do jego rozliczania - w zakresie świadczonych usług najmu lokali. W konsekwencji tego, każdy ze współwłaścicieli, jako podatnik tego podatku, z tytułu obciążania najemców, osiąga obrót którym jest - w myśl z art. 29 ust. 1 ustawy - kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, przy czym kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Opłaty za energię elektryczną, usługi telekomunikacyjne, dostawę wody i odprowadzenie ścieków będąc ściśle związane z samą usługą najmu, są też opłatami należnymi z tytułu wykonania tej usługi i będąc obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy stanowią podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług u każdego ze współwłaścicieli.

Przedstawiony przez podatnika sposób obciążania najemców opłatami za "media", gdzie faktura byłaby wystawiona na jednego ze współwłaścicieli i tylko on dokonałby obciążenia w odpowiednich proporcjach najemców, pomijając pozostałych współwłaścicieli, skutkowałby zaniżeniem obrotu u jednego podatnika, a podwyższeniu u drugiego.

Wobec tego każdy ze współwłaścicieli winien obciążać należnościami najemców w częściach na niego przypadających.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, traci moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
- nie jest wiążąca dla podatnika/płatnika/inkasenta/następcy prawnego podatnika/osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Stare Miasto w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.