Działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) oraz art. 22 ust. 1, ust. 2 pkt 3, ust. 11 i ust. 13 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w odpowiedzi na pisemny wniosek podatnika z dnia 16.02.2005 r. (data wpływu do tut. urzędu skarbowego 18.03.2005 r.) o interpretację zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, kontrola skarbowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku, po wnikliwej analizie własnego stanowiska wnioskodawcy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego, postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W dniu 18.03.2005 r. do tut. organu podatkowego wpłynął pisemny wniosek podatnika o interpretację zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, kontrola skarbowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Przedmiotowy wniosek, na wezwanie tut. organu podatkowego (znak: US.PDb-410/VI-10/05 z dnia 22.03.2005 r.), został uzupełniony przez podatnika pismem z dnia 29.03.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu Skarbowego 30.03.2005 r.). Wnioskodawca pyta: o sposób obliczania kosztów uzyskania przychodów od jednego zakładu pracy, podwyższone w związku z zamieszkaniem poza miejscowością, w której zakład się znajduje. Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że od dnia 8.06.2004 r. podatnik jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w zakładzie A. - miejsce to jest również miejscem faktycznie wykonywania pracy. Specyfika stanowiska pracy, tj. kierownika serwisu i sklepu z częściami zamiennymi wymaga ciągłej dyspozycyjności w nienormowanym czasie pracy - co było jednym z głównych warunków pracodawcy przy przyjęciu do pracy. W związku z tym ponoszone są znacznie większe koszty uzyskania przychodu niż przewiduje to forma zryczałtowanych kosztów, ponieważ obecnie podatnik zamieszkuje w S. Z miejsca zamieszkania do miejsca pracy jest 48 km w jedną stronę, czyli w obie 96 km razy np. 22 dni pracy, co jest poświadczone na liście obecności w zakładzie pracy wyniesie 2.112 km miesięcznie, podatnik przemieszcza się samochodem prywatnym o pojemności 899 cm^#179; spala w granicach 6 l/100 km. Daje to 127 l paliwa bezołowiowego, koszt jednego litra ok. 3,75 zł, daje nam kwotę 475 zł brutto miesięcznie koszt samego dojazdu, nie licząc amortyzacji pojazdu czy jego zużycia. Czyli w okresie pracy, tj. 8.06.2004 do 31.12.2004 r. jest to ok. 3.200 zł - niebagatelna kwota kosztów faktycznie poniesionych celem uzyskania przychodu. Więc kwota kosztu uzyskania przychodu 715,75 zł, jaką podaje zakład pracy jest kwotą zaniżoną i krzywdzącą w przekonaniu podatnika, niemająca potwierdzenia w kosztach faktycznie poniesionych przez podatnika. Według podatnika koszty dojazdu obliczyć w taki sposób, jak oblicza się użycie samochodu prywatnego np. w ramach delegacji, tj. stawka do 900 cm^#179; razy kilometry faktycznie przejechane w ramach dojazdu do pracy co w całości będzie pokrywało amortyzację i zużycie samochodu lub koszty uzyskania przychodu obliczyć na podstawie paragonów za paliwo w okresie pracy - to rozwiązanie jest również nie do końca uwzględniające zużycie pojazdu, czyli w jakimś stopniu nie przedstawia faktycznie poniesionych kosztów związanych z eksploatacją pojazdu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku, na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), w związku z wnioskiem z dnia 16.02.2005 r. (data wpływu do tut. urzędu skarbowego 18.03.2005 r.) dotyczącym zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego, po analizie przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie, postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów. Zapis ust. 2 pkt 3 art. 22 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 127 zł 82 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533 zł 84 gr. Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi - art. 22 ust. 11 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyżej wymienionych przepisów nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu (art. 22 ust. 13 cyt. ustawy).

Niniejsze postanowienie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę jak i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia opisanego zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1 cytowanej ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, nie jest wiążąca dla podatnika. Jeżeli jednak podatnik zastosuje się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej jego zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, zgodnie z art. 14b § 2 cyt. ustawy - Ordynacja podatkowa jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji.