POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 24.01.2005r. Spółki z o.o. (25.01.2005r. data wpływu wniosku do tut. Urzędu Skarbowego) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie wydatków na reklamę – wysyłanie gazetek reklamowych

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej w sieci sklepów z artykułami przemysłowymi. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zamawia od podmiotu z Danii druk i opracowanie gazetek reklamowych, które są następnie sprowadzane do Polski i dystrybuowane w kraju wśród potencjalnych klientów Spółki w celu zaprezentowania bieżącej oferty handlowej sieci sklepów.

W ramach poprzednio przyjętej struktury dystrybucji gazetek reklamowych podmiot z Danii sprzedawał gazetki Spółce i wystawiał na nią faktury. Gazetki zakupione przez Spółkę były następnie przez nią bezpłatnie przekazywane firmie dystrybucyjnej, w ten sposób, że gazetki przesyłano z zagranicy bezpośrednio do centrum dystrybucyjnego. Dystrybutor był krajowym podmiotem gospodarczym niepowiązanym ze Spółką, zajmującym się świadczeniem usług dystrybucji gazetek na zlecenie Spółki w ramach akcji promocyjnych we wskazanych przez Spółkę lokalizacjach, tj. obszarach wokół lokalizacji placówek handlowych Spółki. Spółka pozostawała właścicielem gazetek do momentu ich fizycznej dystrybucji przez dystrybutora. Następnie dystrybutor wystawiał Spółce faktury za usługę dystrybucji gazetek.

Obecnie Spółka wdraża nowy model dystrybucji gazetek. W ramach tego modelu podmiot z Danii sprzedaje gazetki Spółce wystawiając jednocześnie faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży gazetek. Dostawa gazetek z zagranicy następuje bezpośrednio do Spółki, która następnie odsprzedaje gazetki dystrybutorowi przesyłając je do centrum dystrybucyjnego zlokalizowanego na terytorium Polski. Dystrybutor świadczy następnie usługę polegającą na dystrybucji gazetek i wystawia Spółce faktury VAT. Gazetki są dystrybuowane przez Dystrybutora do niezidentyfikowanego - w ocenie Spółki - kręgu finalnych odbiorców.

Podatnik stoi na stanowisku, iż zakup usługi polegającej na przekazaniu gazetek przez dystrybutora potencjalnym klientom Spółki stanowi dla Spółki w całości koszt podatkowy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ostatecznego wyboru osób (finalnych konsumentów), do których kierowane są gazetki, dokonuje dystrybutor. W konsekwencji, wszystkie gazetki przekazywane są przez dystrybutora nieznanemu i nieograniczonemu - z punktu widzenia Spółki - kręgowi finalnych odbiorców (konsumentów). W związku z powyższym, w ocenie Podatnika, przekazywanie informacji handlowej w formie gazetki ma charakter reklamy nielimitowanej, o której mowa w art.16 ust.1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z treścią art.15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest wykazanie związku pomiędzy celem poniesienia wydatku, a możliwością uzyskania dzięki temu przychodów. Wystarczającym jest, by poniesienie tych kosztów miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Jednocześnie w art.16 ust.1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca postanowił, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Z powyższego przepisu wynika, iż nie wszystkie wydatki poniesione na reklamę i reprezentację są kosztami uzyskania przychodów. Kosztami takimi są w pełnej wysokości jedynie wydatki poniesione na reklamę prowadzoną w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „reklama”. W związku z powyższym przyjąć należy wykładnię językową tego zwrotu. I tak za „reklamę” uważa się „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach ich nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś” (Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1981). Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi) - z wyroku NSA z dnia 14.11.2002r., sygn. akt I SA/Wr 4097/01.

Ponadto zgodnie z nieobowiązującą już, jakkolwiek aktualną pojęciowo, instrukcją Ministra Finansów Nr 1/KI z dnia 01.02.1989r. w sprawie zmian w typowych planach kont (Dz.Urz.Min.Fin. Nr 1, poz. 2) - §12 ust. 3 - koszty reprezentacji i reklamy obejmują w szczególności m.in. koszty propagowania sprzedaży produktów podmiotu gospodarczego lub skupu określonych produktów bez względu na formę reklamy (ogłoszenia prasowe, radiowe, telewizyjne, filmy, zdjęcia i przeźrocza, afisze, wydawnictwa propagandowe, tablice, odzież reklamowa, itp.) z wyłączeniem kosztów zakupu i eksploatacji stałych urządzeń reklamowych.

Jakkolwiek ustawodawca w treści art. 16 ust.1 pkt 28 ustawy z dnia 15.02.1992r. nie zdefiniował co rozumie pod pojęciem „reklama prowadzona publicznie w inny sposób”, to jednak w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, iż reklama nosi znamiona publicznej, jeżeli dotyczy ogółu ludzi, dostępna jest dla wszystkich. Reklama publiczna to reklama skierowana do nieoznaczonego z góry adresata, anonimowego odbiorcy, prowadzona w miejscu dostępnym dla wszystkich, dostęp do treści reklamy nie jest ograniczony. Reklama w środkach masowego przekazu to reklama prowadzona w radiu, telewizji lub w formie reklamy prasowej. Zaś reklama prowadzona publicznie w inny sposób to reklama umieszczana np. na plakatach, ulotkach, środkach transportu. Reklamę należy odróżnić od „informacji”, która to zawiera dane dotyczące określonej rzeczy, fakty, na których można się oprzeć, określony stan rzeczy. Funkcją informacji jest przedstawienie rzeczy (towarów, firmy), tak jak się one faktycznie, rzeczywiście w istocie swojej mają. Informacja, w przeciwieństwie do reklamy, jest pozbawiona wszelkich elementów zachęty kupna, aprobaty opisywanego towaru, chwalenia czegoś. Kolorowe ulotki – informatory handlowe zawierające m.in. zdjęcia wybranych towarów, parametry techniczne i ceny towarów, informacje o różnego rodzaju promocjach cenowych, adresy sklepów, możliwość sfinansowania zakupu na raty należy uznać za ulotkę informacyjną. Gdyby ulotka informacyjna zawierała jednak elementy wartościujące, oceniające i zachęcające do zakupu tych towarów, będzie miała charakter reklamowy. Gazetka promocyjna jest pewnym zbiorem informacji na temat towaru czy usługi wraz z dodatkowymi elementami wartościującymi, które mają zachęcić do kupna reklamowanego produktu lub usługi.

W przedmiotowej sprawie biorąc pod uwagę dostępność gazetek promocyjnych zawierających bieżącą ofertę handlową sieci sklepów prowadzonych przez Spółkę poprzez dystrybucję ich na terytorium całego kraju do potencjalnych klientów Spółki, działanie takie stanowi rodzaj reklamy prowadzonej publicznie, gdyż w tym konkretnym przypadku cechą kwalifikującą je do reklamy publicznej jest fakt, iż Spółka nie miała wpływu na dobór podmiotów, do których kierowane są gazetki. O kwalifikacji danego wydatku decyduje forma dotarcia do adresata, a nie cechy własne reklamy. Te same materiały reklamowe mogą być wykorzystywane w sposób publiczny lub niepubliczny. Podstawowa różnica pomiędzy reklama publiczną, a niepubliczną uzależniona jest od adresata, do którego jest kierowana. Reklama publiczna powinna docierać do każdego odbiorcy, a nie do świadomie ograniczonego kręgu osób. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego reklama Spółki w postaci gazetek kierowana jest przez firmę dystrybucyjną do anonimowego adresata.

A zatem tut. Organ podatkowy potwierdza stanowisko Podatnika zawarte we wniosku, że wydatki związane z dystrybucją na zasadach opisanych powyżej gazetek reklamowych stanowią w całości koszty uzyskania przychodów.