Wnioskiem z dnia 17.01.2005r. uzupełnionym pismem z dnia 31.01.2005r. Spółka wystąpiła do organu I instancji o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Stan faktyczny sprawy oraz prezentowane przez Spółkę „D” stanowisko przedstawia się następująco:

„D” Spółka z o.o. z siedzibą w miejscowości S. prowadziła działalność gospodarczą w 2004r. w miejscu siedziby oraz w Zakładzie Nr 2 w miejscowości K., dzierżawiąc tam majątek i zatrudniając około 50% pracowników całej Spółki.

Zawarte w dniu 31 lipca 2004r. porozumienie między spółką „D”, a „P” Spółką z o.o. z siedzibą w miejscowości K., dotyczyło przejęcia zakładu pracy (Zakładu Nr 2) w trybie art. 231 Kodeksu Pracy.

W myśl zawartego porozumienia - pkt 5, nastąpiło przejęcie przez Spółkę „P” praw i obowiązków wynikających ze stosunku pracy z pracownikami zatrudnionymi w zakładzie Nr 2 w miejscowości K. Natomiast zgodnie z pkt 6 „D” Sp. z o.o. zobowiązała się wypłacić na rzecz spółki przejmującej kwotę w wysokości 250.000,00 zł stanowiącą równowartość wynagrodzenia wraz z narzutami (składki ZUS pracodawcy) tytułem rekompensaty za niewykorzystane urlopy, przejętych na mocy porozumienia pracowników, należne im wg stanu na dzień 31.07.2004r. Powyższą kwotę Strona zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów roku 2004 – kierując się przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 200r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), twierdząc, iż „...to w spółce „D” pracownicy ci świadczyli pracę do 31.07.2004r. i z tego tytułu nabyli prawo do urlopów wypoczynkowych.”

Postanowieniem z dnia 16.03.2005r. Nr USI/3.415-3/2005 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 24.03.2005r. Spółka wniosła zażalenie na ww. postanowienie, w którym podtrzymała swoje stanowisko zawarte w złożonym w dniu 17.01.2005r. wniosku. Wskazując również dodatkowo, iż wypłacone należności pracownicze (w kwocie 249.958,18 zł), zgodnie z zawartym porozumieniem pozwoliły uniknąć jej poniesienia dodatkowych kosztów urlopów wypoczynkowych, jak również odpraw, w przypadku rozwiązania z pracownikami stosunku pracy. Zdaniem skarżącej, powyższe „...koszty spełniałyby warunek art. 15 ust. 1 ustawy, a koszty z tytułu pkt 6 porozumienia w niczym od nich się nie różnią”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym w pismach z dnia 17.01.2005r., 31.01.2005r. i 24.03.2005r. oraz ww. postanowieniem stwierdza, co następuje:

W przedmiotowej sprawie udokumentowane zostały – jak słusznie zauważył organ I instancji - jedynie dwie okoliczności, a mianowicie:

• wynikający z pkt 6 porozumienia obowiązek „D” Sp. z o.o. – do zapłaty na rzecz firmy „P” Sp. z o.o. kwoty (w wysokości 250.000,00 zł) określonej jako rekompensata za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe pracowników wraz z narzutami (składki ZUS pracodawcy), którzy zostali przekazani na mocy zawartego porozumienia;
• dokonanie płatności powyższej kwoty w pięciu ratach w 2004r., bezpośrednio na konto spółki „P”, tytułem – przekazanie zgodnie z porozumieniem.

Należy jednak zauważyć, iż wypłata przedmiotowej kwoty bezpośrednio na konto Spółki „P” nie potwierdza faktu wypłaty rekompensaty za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe na rzecz przejętych pracowników.

Nie ulega również wątpliwości, iż sytuację prawną przejętych pracowników normuje art. 231 Kodeksu Pracy. Stanowi on, iż w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Zatem Spółka z o.o. „P” stając się nowym pracodawcą nabyła wszelkie prawa i obowiązki wynikające z nawiązanych wcześniej stosunków pracy pomiędzy pracownikami zatrudnionymi w przejętym zakładzie, a poprzednim pracodawcą, tj. Spółką „D”. W wyniku zawartego porozumienia nie było możliwości dokonania wypłaty ekwiwalentów pieniężnych za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe, gdyż zgodnie z przepisem art. 171 Kodeksu Pracy pracodawca ma obowiązek wypłacić pracownikom ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy jedynie w dwóch przypadkach, tj. z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy. Powyższe wyliczenie ma charakter zamknięty, zatem tylko w tych przypadkach możliwe jest dokonanie wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Z przedmiotowego porozumienia oraz wyjaśnień skarżącej nie wynika, aby któryś z wymienionych przypadków miał miejsce. Natomiast spółka przejmująca nie wyrażała zgody na przejęcie pracowników z niewykorzystanymi urlopami. Dlatego też skarżąca przekazała na podstawie pkt. 6 zawartego porozumienia równowartość wynagrodzenia wraz z narzutami za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe przejętych pracowników. Przyjąć zatem należy, iż Spółka „D” dokonała wypłaty dodatkowego wynagrodzenia, a nie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe, o którym stanowi art. 171 Kodeksu Pracy.

W związku z powyższym należy ocenić czy w przedstawionych okolicznościach zaistniał związek przyczynowo – skutkowy między przychodem w rozumieniu ustawy podatkowej, a kosztem jego uzyskania, tj. czy przekazana na mocy zawartego porozumienia równowartość wynagrodzenia pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe, stanowi koszt uzyskania przychodu dla Spółki „D”.

Mając na uwadze brzmienie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. „Pojęcie kosztów uzyskania przychodów, zawarte w powyższym przepisie oparte jest na klauzuli generalnej, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz koszty funkcjonowania osoby prawnej, z wyjątkiem kosztów taksatywnie wymienionych w art. 16. gramatyczna wykładnia tych przepisów prowadzi do oczywistego wniosku, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź może mieć, wpływ na wielkość osiągniętego przychodu”. (wyrok NSA z dnia 28.11.1996r. SA/Rz 1020/95 LEX nr 27394).

Tymczasem Spółka w żaden sposób nie wykazała związku przekazanej kwoty stanowiącej równowartość wynagrodzenia wraz z narzutami za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe przejętych na mocy porozumienia pracowników - z powstaniem lub zwiększeniem przychodu.

Nie ulega również wątpliwości, iż Spółka dokonując wypłaty dodatkowego wynagrodzenia, tytułem rekompensaty za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe, do którego nie zobowiązują jej ani umowy o pracę, ani też przepisy prawa powszechnie obowiązującego, czyni to na własną odpowiedzialność. W związku z czym nie można tak poniesionych kosztów w znaczeniu ekonomicznym, traktować jako kosztów dla celów podatkowych.

W ocenie organu odwoławczego nie można też wydatków tych porównywać jak to czyni Spółka do kosztów, które poniosłaby w przypadku rozwiązania z pracownikami stosunku pracy. W takich bowiem okolicznościach wypłaty dokonałaby bezpośrednio na rzecz tych osób, co wypełniałoby przesłankę określoną w art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Ponadto byłoby to wypełnienie obowiązku ciążącego na Spółce jako pracodawcy, zgodnie z dyspozycją art. 171 § 1 Kodeksu Pracy.

Tym samym należy przyjąć, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw prawnych do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, o których stanowi w/w przepis.

Zauważyć również należy, iż wszelkie wydatki ponoszone na rzecz przekazanych pracowników po 1 sierpnia 2004r. wiązać należy z przychodem uzyskanym przez nowego pracodawcę, tj. Spółkę „P”.

Ponadto nadmienia się, iż stosownie do art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa – interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, nie jest wiążąca dla podatnika.

Mając powyższe na uwadze należało orzec, jak w sentencji.