POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku płatnika z dnia 07.01.2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia za czas podróży służbowej pracownika poza granicami kraju

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Płatnik pismem z dnia 07.01.2005 r. wystąpił do tutejszego organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z pisma wynika, że Płatnik mający siedzibę w Polsce zatrudnia na umowę o pracę pracowników, którzy wysyłani są do pracy za granicę. Pracownicy oprócz wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę otrzymują diety przysługujące z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Wątpliwości płatnika dotyczą czy bez względu na czas trwania delegacji służbowej poza granicami kraju diety wypłacane pracownikom korzystają ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami).

Płatnik stoi na stanowisku, że wypłacane diety za czas podróży pracownika za granicę bez względu na czas trwania służbowej podróży zagranicznej w wysokości określonej w odrębnych przepisach są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl ust. 2 cytowanego przepisu dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Źródłem przychodu, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku jest między innymi stosunek pracy.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy – w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 77#179; Kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami) nie zawiera pojęcia definicji podróży służbowej. Została ona natomiast zawarta w art. 77#179; ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami). W kodeksie pracy pojęcie podróży służbowej zostało określone jako wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. I tak, dla definicji podróży służbowej istotne jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika, a nie tylko poza siedzibą pracodawcy. Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy.

Jedną z istotnych cech stosunku pracy jest zobowiązanie się pracownika do wykonania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy oraz pod jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę (art. 22 § 1 Kodeksu pracy). Powyższe oznacza, że miejsce pracy określa umowa oraz może zostać wyznaczone w późniejszym terminie niż dzień zawarcia umowy o pracę w drodze jednostronnego oświadczenia woli przez pracodawcę. Wykonanie pracy w uzgodnionym przez strony miejscu pracy pracownika nie rodzi obowiązku płacenia temu pracownikowi ani diet (ekwiwalent pieniężny na pokrycie zwiększonych kosztów utrzymania w czasie podróży służbowej), ani świadczeń rozłąkowych. Świadczenie pracy będzie uznane za wykonane w ramach podróży służbowej jedynie wtedy, gdy odbywa się w miejscu, które według umowy o pracę nie jest miejscem stałego wykonania. Równocześnie ustawodawca nie określił, jak długo może trwać podróż służbowa.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza granicami kraju określa, w drodze rozporządzenia Minister właściwy do spraw pracy. Rozporządzenie to określa w szczególności wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju – walucie, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalania regulaminu wynagradzania, przy czym postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, zatrudnionego w sferze budżetowej. W przypadku, gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera takich postanowień, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów rozporządzenia właściwego ministra.

Wypłacone diety oraz zwrot wydatków poniesionych przez osoby w trakcie podróży służbowej stanowią dla pracownika – w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychód ze stosunku pracy.

Jednak zgodnie z , art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju z zastrzeżeniem ust. 13.

Załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991) określa wysokość diet za dobę podróży i innych należności za czas podróży służbowej pracownika.

Zapis art. 77#179; § 3 i § 4 Kodeksu pracy przewiduje wprawdzie określenie w umowie o pracę innych korzystniejszych warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej, jednak nadwyżka w wysokości tych kosztów ponad kwotę zwolnioną podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach jak ze stosunku pracy.

Reasumując w świetle powyższych przepisów, diety i inne należności związane z podróżą służbową wypłacone pracownikom czasowo delegowanym za granicę do wysokości określonej w odrębnych przepisach są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.