INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu 21 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłacenia za pracowników składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłacenia za pracowników składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W wyniku kontroli przeprowadzonej w 2010 r. u Wnioskodawcy wykazano nieprawidłowo opracowany regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nieprawidłowe zakwalifikowanie wypłaconych pracownikom świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych z powodu niedochowania kryterium socjalnego jako wynagrodzenia. Zgodnie z art. 8 ust. 1 o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu winno być uzależnione od sytuacji rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu. U Wnioskodawcy natomiast podstawą do wyliczenia świadczeń były zarobki brutto pracownika na dzień przyznania świadczenia, nie była brana pod uwagę sytuacja życiowa, rodzinna i materialna.

Wnioskodawca jako płatnik od wypłaconych świadczeń z ZFŚS odprowadził do Urzędu Skarbowego podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym nie zostały zachowane kryteria wynikające z par. 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 ze zm.). Stosownie do tego przepisu z podstawy wymiaru składek wyłączone są świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Kontrola wykazała, że wypłacone świadczenia z ZFŚS należy uznać za przychód w rozumieniu art. 12 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek (art. 18 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 81 ust.1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej).

Wobec powyższego kontrola wykazała świadczenia z ZFŚS jako przychód nieuwzględniony w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i FGŚP.

Pracodawca powinien sporządzić korekty dokumentów rozliczeniowych ZUS za miesiące, w których pracownicy otrzymali świadczenia i wpłacić zaległe składki wraz z odsetkami do ZUS. Obowiązki te wynikają z faktu, iż pracodawca jest płatnikiem podatku i składek ZUS. Pracownicy otrzymali wynagrodzenia bez potrącenia składek ZUS, które to potrącenia powinny pomniejszyć kwotę wynagrodzenia do wypłaty. Otrzymali więc oni od pracodawcy więcej aniżeli powinni otrzymać.

Wynagrodzenie które powinni otrzymać pracownicy, a wynagrodzenie które w rzeczywistości zostało im wypłacone stanowi wzbogacenie pracowników bez podstawy prawnej.

Oznacza to, że co prawda roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia istnieje, tym nie mniej w przypadku podniesienia przez pracowników zarzutu zużycia wzbogacenia z art. 409 Kodeksu cywilnego sąd oddali powództwo o zapłatę. Zarówno pracownicy jak i byli pracownicy nie wyrażają zgody na potrącenie składek pracowniczych w 2012 r. od wynagrodzeń za okres objęty kontrolą.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy zapłacone w 2012 r. składki ZUS pracowników przez Wnioskodawcę (nie potrącone pracownikom) będą stanowiły przychód pracownika w 2012 r...

Kontrola wykazała, że świadczenia wypłacone z ZFŚS są przychodem pracowników i byłych pracowników, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek art. 18 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 81 ust.1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zapłacone przez płatnika składki pracownika winny stanowić jego przychód w 2012 r.

W związku z brakiem udowodnienia, iż pracownicy posiadali czy mieli świadomość otrzymania świadczeń bez uwzględnienia składek ZUS koszt składek pracownika pokrywa Wnioskodawca.

Wnioskodawca uważa, że zapłacone przez niego składki za obecnych pracowników stanowią przychód pracowników i należy od tego przychodu pobrać 18% podatku oraz w informacji PIT-11 wykazać w pozycji "Inne źródła".

Natomiast w przypadku byłych pracowników (żyjących) jest to również ich przychód, ale w związku z brakiem możliwości opodatkowania tego przychodu, należy wystawić im PIT - 8C z pismem informującym o konieczności wykazania tego przychodu w zeznaniu rocznym. Dla pracowników nieżyjących Wnioskodawca nie robi nic, są to jego koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on w związku z wykonywaną pracą realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie natomiast z art. 38 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktyczne wynika, że kontrola przeprowadzona w 2010 r. u Wnioskodawcy wykazała nieprawidłowo opracowany regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nieprawidłowe zakwalifikowanie wypłaconych pracownikom świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych z powodu niedochowania kryterium socjalnego jako wynagrodzenia. Zgodnie z art. 8 ust. 1 o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu winno być uzależnione od sytuacji rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu. U Wnioskodawcy natomiast podstawą do wyliczenia świadczeń były zarobki brutto pracownika na dzień przyznania świadczenia, nie była brana pod uwagę sytuacja życiowa, rodzinna i materialna.

Wnioskodawca jako płatnik od wypłaconych świadczeń z ZFŚS odprowadził do Urzędu Skarbowego podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym nie zostały zachowane kryteria wynikające z par. 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 ze zm.). Stosownie do tego przepisu z podstawy wymiaru składek wyłączone są świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Kontrola wykazała, że wypłacone świadczenia z ZFŚS należy uznać za przychód w rozumieniu art. 12 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek (art. 18 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 81 ust.1 ustawy o świadczeniach z opieki zdrowotnej).

Wobec powyższego kontrola wykazała świadczenia z ZFŚS jako przychód nieuwzględniony w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i FGŚP.

Pracodawca powinien sporządzić korekty dokumentów rozliczeniowych ZUS za miesiące, w których pracownicy otrzymali świadczenia i wpłacić zaległe składki wraz z odsetkami do ZUS. Obowiązki te wynikają z faktu, iż pracodawca jest płatnikiem podatku i składek ZUS. Pracownicy otrzymali wynagrodzenia bez potrącenia składek ZUS, które to potrącenia powinny pomniejszyć kwotę wynagrodzenia do wypłaty. Otrzymali więc oni od pracodawcy więcej aniżeli powinni otrzymać.

Wynagrodzenie które powinni otrzymać pracownicy, a wynagrodzenie które w rzeczywistości zostało im wypłacone stanowi wzbogacenie pracowników bez podstawy prawnej.

Oznacza to, że co prawda roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia istnieje, tym nie mniej w przypadku podniesienia przez pracowników zarzutu zużycia wzbogacenia z art. 409 Kodeksu cywilnego sąd oddali powództwo o zapłatę. Zarówno pracownicy jak i byli pracownicy nie wyrażają zgody na potrącenie składek pracowniczych w 2012 r. od wynagrodzeń za okres objęty kontrolą.

Z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dlatego też zapłacone przez płatnika z własnych środków składki na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne, w tej części, która powinna być finansowana przez ubezpieczonego, stanowią dla ubezpieczonego przychód podlegający opodatkowaniu.

Skoro zatem Wnioskodawca zapłacił składki które powinny być pokryte ze środków pracownika - to w sytuacji gdy Wnioskodawca odstąpił od dochodzenia zapłaconych składek - uznać należy iż pracownicy i byli pracownicy uzyskali przychód odpowiadający wartości składek która powinna być zapłacona z ich środków.

Przychód ten jest przychodem ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu w miesiącach w których zaległe składki zostały wpłacone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten, zarówno pracownikom jak i byłym pracownikom, należy wykazać w informacji PIT-11 w pozycji „należności ze stosunku pracy (...)”, a nie jak Wnioskodawca twierdzi „inne źródła”.

W odniesieniu do zmarłych pracowników wyjaśnić należy, iż zgodnie z art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (t. jedn. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) z chwilą śmierci prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą na spadkobierców. Uregulowanie zatem przez Wnioskodawcę zaległych składek za nieżyjących już pracowników w części, która winna być pobrana ze środków pracownika i odstąpienie od egzekwowania zapłaconych kwot dla spadkobierców będzie skutkowało powstaniem przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek wystawienia informacji o przychodach z innych źródeł na formularzu PIT-8C.

Stosownie bowiem do treści art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż zapłacone w 2012 r. przez Wnioskodawcę składki na ubezpieczenie zdrowotne i ubezpieczenie społeczne w części, w której powinny być pokryte ze środków pracowników, a które zostały uregulowane ze środków Wnioskodawcy stanowią przychód w 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.