Na podstawie art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu wniosku Podatnika z dnia 10 marca 2005r. (data wpływu 16 marzec 2005r.), Naczelnik Urzędu Skarbowego, uznaje za prawidłowe stanowisko Podatnika w sprawie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – budynku usługowego przeznaczonego na prywatną specjalistyczną praktykę lekarską

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 11 września 2000r. małżonkowie uzyskali od Starostwa Powiatowego w decyzje zatwierdzającą projekt budowlany i wydającą pozwolenie na dobudowę do budynku mieszkalnego części usługowej z przeznaczeniem na prywatną specjalistyczną praktykę lekarską. W tym samym roku zostały rozpoczęte prace budowlane, których zakończenie nastąpiło w dniu 15 sierpnia 2003r. Ostateczny odbiór nastąpił w dniu 14 października 2004r. – decyzja Nr 29/2004 o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego z dnia 29 października 2004r. wydana przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego. Przez cały okres trwania budowy gromadzono faktury i rachunki na nabycie rzeczowych składników majątku i wykorzystywanych usług obcych.

Od dnia 3 stycznia 2005r. Podatnik wznowił działalność gospodarczą oraz zmienił formę opodatkowania tj. z ryczałtu na podatek liniowy. Po wznowieniu działalności Podatnik chciał wprowadzić do ewidencji środków trwałych budynek usługowy dobudowany do budynku mieszkalnego przeznaczony na prywatna specjalistyczną praktykę lekarską. Nie zrobił tego, ponieważ nie mógł ustalić kosztu wytworzenia na podstawie wcześniej gromadzonych dokumentów, gdyż znaczna ich część zaginęła

W złożonym wniosku Podatnik pyta, czy w związku z opisaną sytuacją ma prawo do ustalenia wartości początkowej środka trwałego z uwzględnieniem cen rynkowych przez powołanego biegłego.

W ocenie Podatnika ustalenie w w/w sposób wartości środka trwałego jest zasadne i prawidłowe, ponieważ nie nastąpi zaniżenie wartości początkowej środka trwałego, a odpisy amortyzacyjne z tego tytułu będą stanowiły rzeczywiste koszty uzyskania przychodu.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały określone w art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Zgodnie z art. 22g ust. 4 wyżej wymienionej ustawy „za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania”. Natomiast ust. 9 tegoż samego artykułu mówi, że „jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika”.

W sprawie ustalenia wartości początkowej środka trwałego, którym w tym przypadku jest budynek usługowy dobudowany do budynku mieszkalnego przeznaczony na prywatną specjalistyczną praktykę lekarską należy uwzględnić zasady wynikające z powołanych wyżej przepisów. Podatnik oświadczył, że z powodu braku faktur i rachunków nie może ustalić kosztu wytworzenia, a zarazem wartości początkowej środka trwałego, zatem ma prawo do ustalenia tej wartości przez powołanego biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz normy prawne ustanowione w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalenie wartości początkowej środka trwałego może nastąpić w oparciu o wycenę sporządzoną przez biegłego powołanego przez podatnika.W związku z powyższym Pana stanowisko jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 236 w związku z art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa na powyższe postanowienie przysługuje prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.