Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie przepisu art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 21.04.2005 r. znak: UG.3119-3/05, wniesionego przez Gminę, na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy z dnia 20.04.2005 r. znak: PO III 443-17/05 w sprawie interpretacji prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług, odmawia uchylenia lub zmiany zaskarżonego postanowienia.

Pismem z dnia 21.02.2005 r., uzupełnionym w dniu 12.04.2005 r., Gmina zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, przedstawiając określony stan faktyczny i własne stanowisko w sprawie. Wniosek dotyczył kwestii sprzedaży części majątku Gminnego Centrum Turystyki, Sportu i Rekreacji (będącego zakładem budżetowym Gminy), tj. Ośrodka Wypoczynkowego. Powołując się na treść przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), Podatnik stanął na stanowisku, że do sprzedaży tej nie miały zastosowania regulacje tejże ustawy. Podkreślono przy tym, że majątek Ośrodka stanowił zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, zaś nazwa "Ośrodek Wypoczynkowy" jest nazwą handlową i funkcjonuje w obrocie gospodarczym, a także fakt, iż pracownicy Ośrodka zostali przejęci przez nabywcę na podstawie przepisu art. 23¹ Kodeksu pracy, zaś nabywca ten przejął także projekty rozbudowy Ośrodka wraz z prawami z nich wynikającymi. Zakład budżetowy - Gminne Centrum Turystyki, Sportu i Rekreacji prowadził - wg wyjaśnień Strony - gospodarkę finansową w oparciu o roczny plan finansowy obejmujący przychody i wydatki stanowiące koszty działalności oraz stan środków obrotowych i rozliczenia z budżetem, zgodnie z regulacjami ustawy z dnia 26.11.1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 ze zm.), czyli - posługując się terminologią ustawy o podatku od towarów i usług - samodzielnie sporządzał bilans. Po wyłonieniu - w drodze przetargu - nabywcy Ośrodka, Gminne Centrum zostało zlikwidowane uchwałą Rady Gminy, a Gmina pozostawiła w swoim władaniu pozostałą część mienia zlikwidowanego Gminnego Centrum w postaci "użyczonego" zakładowi budżetowemu lokalu w Domu Strażaka wraz z wyposażeniem, samochodu osobowo - transportowego i "drobnych ruchomości", a także przejęła dwóch pracowników.

Postanowieniem z dnia 20.04.2005 r., wydanym w trybie przepisów art. 14a § 1 i § 4 Ordynacji podatkowej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Dębicy uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe, konkludując, że brak jest przesłanek do wyłączenia transakcji zbycia Ośrodka z zakresu czynności podlegających regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedany Ośrodek nie był, bowiem ani przedsiębiorstwem w rozumieniu przepisu art. 551 Kodeksu cywilnego, ani też zakładem samodzielnie sporządzającym bilans.

Nie godząc się z interpretacją udzieloną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, Gmina wniosła zażalenie na postanowienie z dnia 20.04.2005 r., żądając uchylenia tegoż postanowienia i orzeczenia co do istoty sprawy, sprowadzającego się do uznania przedstawionego wyżej stanowiska Jednostki w sprawie za prawidłowe. W zażaleniu ponownie przedstawiono uzasadnienie dla poglądu wyrażonego we wniosku o interpretację, podnosząc poza tym, iż organ podatkowy nietrafnie dokonał wykładni przepisu ustawowego, "oddzielając" formę prawną, związaną z prowadzeniem działalności w postaci Ośrodka Wypoczynkowego (zakład budżetowy - Gminne Centrum Turystyki, Sportu i Rekreacji) od istoty samego Ośrodka, będącego przedsiębiorstwem odpowiadającym pojęciu określonemu w Kodeksie cywilnym, a zarazem będącego de facto zakładem budżetowym, czyli Gminnym Centrum Turystyki, Sportu i Rekreacji.

Rozpatrujący przedmiotową sprawę organ drugiej instancji doszedł do przekonania, iż interpretacja udzielona przez organ pierwszej instancji jest prawidłowa. Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług przepisów tej ustawy nie stosuje się m.in. do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Wobec braku definicji "przedsiębiorstwa" na potrzeby powołanej ustawy, należy posiłkować się - jak słusznie uczynił to organ pierwszej instancji - określeniem zawartym w prawie cywilnym, a ściślej - kierować się brzmieniem art. 55¹ Kodeksu cywilnego Zgodnie z nim, przedsiębiorstwo stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmujących wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa. W szczególności zaś pojęcie to obejmuje "księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej". Z całą pewnością pod sformułowaniem tym kryje się dokumentacja księgowa dotycząca prowadzonej w postaci przedsiębiorstwa działalności, a więc księgi rachunkowe związane z przedsiębiorstwem. Jakkolwiek jest to tylko jeden z czynników - przykładowych czynników przedsiębiorstwa, należy przypisać mu rolę szczególną. Nie można, bowiem zdaniem tut. organu wysunąć tezy, iż przedsiębiorstwo zachowuje swą tożsamość (pozostaje "przedsiębiorstwem") bez "przypisanych" mu ksiąg w rozumieniu odrębnej dokumentacji finansowej. W kontekście przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług waga tego elementu dla definicji przedsiębiorstwa ma znaczenie podstawowe. Ustawodawca wyłączył, bowiem spod działania ustawy o podatku od towarów i usług nie tylko transakcję zbycia przedsiębiorstwa, ale też transakcję zbycia zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Skoro dla wyłączenia wystarczy, aby będący częścią przedsiębiorstwa zakład (oddział) samodzielnie sporządzał bilans, tj. prowadził wyodrębnioną, związaną tylko z działalnością zakładu (oddziału) dokumentację rachunkową, nie do przyjęcia jest teza, aby podmiot, będący przedsiębiorstwem, takiej dokumentacji prowadzić samodzielnie nie musiał.

Stan faktyczny przedstawiony przez Jednostkę w niniejszej sprawie dowodzi, że Ośrodek Wypoczynkowy będący przedmiotem sprzedaży nie był ani przedsiębiorstwem, ani zakładem (oddziałem) samodzielnie sporządzającym bilans. Stwierdzenie, że Gminne Centrum Turystyki, Sportu i Rekreacji" w obrocie gospodarczym funkcjonowało pod nazwą "Ośrodek Wypoczynkowy" oraz okoliczność, że Gminne Centrum zostało po sprzedaży Ośrodka zlikwidowane, nie zmienia faktu, że w rzeczywistości, - co potwierdza sama Jednostka - Ośrodek był jedynie częścią, (co nie uchybia tezie, iż był jej trzonem) działalności statutowej zakładu budżetowego - Gminnego Centrum, stanowił część jego majątku. W skład tego majątku wchodził również samochód osobowo - transportowy, wyposażenie lokalu w Domu Strażaka, "drobne ruchomości". Gminne Centrum dysponowało też prawem do władania lokalem w Domu Strażaka i zatrudniało dwóch pracowników tegoż lokalu. Oprócz działalności związanej z funkcjonowaniem Ośrodka Gminne Centrum prowadziło również (nie uchybiając twierdzeniu, iż w znikomym zakresie) działalność polegającą na wydawaniu obiadów dla młodzieży uczącej się w miejscowej szkole. Odzwierciedleniem całości tej działalności były prowadzone samodzielnie przez Gminne Centrum księgi rachunkowe. Dokumentacja finansowa Gminnego Centrum po dokonaniu bilansu likwidacyjnego (w aktach sprawy nie ma informacji na temat daty tego zdarzenia) zostanie (czy też została) prawdopodobnie przekazana Radzie Gminy, która jest organem właściwym dla określenia przeznaczenia pozostałego mienia, użytkowanego - do czasu likwidacji - przez zakład budżetowy. Normy określające takie a nie inne postępowanie zawarte są w powołanej wcześniej ustawie o finansach publicznych - w przepisach art. 19. Zatem, jak wykazano, poprzez fakt, iż będący przedmiotem sprzedaży Ośrodek Wypoczynkowy "nie sporządzał samodzielnie bilansu", nie można go było uznać za "przedsiębiorstwo", ani zakład (oddział), którego zbycie mogłoby być wyłączone z zakresu przedmiotowego ustawy o podatku od towarów i usług. Posłużenie się pojęciami "zorganizowanej" i "niezorganizowanej części mienia", co czyni Strona w zażaleniu dla odróżnienia działalności prowadzonej przez Gminne Centrum w postaci Ośrodka Wypoczynkowego od pozostałej działalności zakładu budżetowego, nie stanowi w niniejszej sprawie argumentu, mogącego wpłynąć na zaakceptowanie poglądu Jednostki, bowiem pojęcia takie nie występują na gruncie powołanej wyżej ustawy. Argumentem takim nie może być również fakt, iż gros pracowników Ośrodka zostało przejętych przez nabywcę na podstawie przepisu art. 23¹ Kodeksu pracy; brak jest bowiem tożsamości pojęciowej pomiędzy terminologią, jaką posługują się obie ustawy: wystąpienie sytuacji "przejścia zakładu pracy lub jego części" na innego pracodawcę (co powoduje, że "inny" pracodawca staje się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy) nie stanowi uzasadnienia dla potraktowania tegoż "zakładu pracy lub jego części" jako "zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans?. Na marginesie tut. organ zauważa, iż niezrozumiały jest zarzut sprowadzający się do twierdzenia, iż dokonana przez organ podatkowy interpretacja przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do uszczuplenia zasobu mienia państwowego. Wskazane, bowiem zasady dotyczą realizacji, wynikających z ustawy, zobowiązań podatkowych. Uwzględniając wyżej przedstawione uzasadnienie, Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie uznał, zatem za prawidłowe stanowisko organu pierwszej instancji, wyrazem czego jest sentencja niniejszej decyzji.

Na podstawie art. 128 Ordynacji podatkowej przedmiotowa decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji. Stronie, na podstawie przepisów art. 3 § 2 pkt 1 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), służy prawo złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji. Skarga, wraz z jej odpisem, powinna być złożona do Sądu za pośrednictwem tut. organu, i odpowiadać powinna wymogom art. 46 oraz art. 57 powołanej ustawy.
Zgodnie z przepisem art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej wykonanie decyzji podlega wstrzymaniu do dnia upływu terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, a jeżeli na decyzję zostanie złożona skarga do sądu administracyjnego ? do czasu zakończenia postępowania przed sądem administracyjnym. Wstrzymanie wykonania decyzji nie pozbawia Podatnika prawa do wykonywania takiej decyzji.