INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012, poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2012 r. (data wpływu 27 lipca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 3 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 3 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 19 września 2011 r., w wyniku pożaru, w większości wynajmowanych przez Spółkę hal magazynowych, spaleniu uległo mienie obrotowe oraz środki trwałe o łącznej wartości netto - 4.370.000 zł. W dniu 20 marca 2012 r. Prokuratura umorzyła śledztwo z powodu niewykrycia sprawców przestępstwa. Wysłana przez biuro księgowe deklaracja podatkowa za 2011 r. „minęła się” z odebraniem przez Spółkę postanowienia z prokuratury o umorzeniu śledztwa, wobec czego „nie zaliczono zniszczenia towarów w deklaracji rocznej za 2011 rok”.

W okresie od dnia 8 sierpnia 2011 r. do dnia 7 sierpnia 2012 r. Spółka posiadała ważne polisy majątkowe, jednakże ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na nieważność umowy zawartej według niego dla pozoru, zwracając Spółce składkę ubezpieczeniową w całości. Spółka odesłała składkę, w następstwie czego w dniu 5 lipca 2012 r. została pozwana do sądu o jej odebranie. „Ten sam ubezpieczyciel po raz kolejny na tym samym obiekcie ubezpieczał te same nieruchomości i ruchomości” i nie było w jego ocenie żadnych nieprawidłowości.

W sprawie prowadzony będzie spór przed Sądem Rejonowym, w którym powołany przez Spółkę radca prawny zarzuca firmie ubezpieczeniowej niezgodności z prawem, a ponadto przygotowuje do Prokuratury zgłoszenie poświadczenia nieprawdy wobec Rzecznika Ubezpieczonych, na którego pytania ubezpieczyciel udzielił nieprawdziwych odpowiedzi. Spółka stwierdziła, iż nie można Jej zarzucić jakichkolwiek zaniedbań w zakresie ochrony mienia. Obiekt był zamknięty, wewnątrz dodatkowo zamontowane były kłódki, wszystkie otwory prawidłowo pozamykane. Spółka posiadała odpowiednie badania okresowe, jak również towary składowane były według zaleceń przeciwpożarowych i zaleceń architekta budowy. Polisy firmowe, jakie Spółka posiada u ubezpieczyciela, opiewają na kwotę netto (bez podatku od towarów i usług), ponieważ ubezpieczyciel poinformował, że nie ma możliwości prawnej ubezpieczenia majątku na kwotę brutto (z 23% podatkiem), gdyż Spółka jest przedsiębiorstwem.

W związku z powyższym zadano pytanie sprowadzające się do kwestii:

Czy sprzedając wierzytelność w dochodzeniu roszczeń wobec ubezpieczyciela Spółka powinna naliczyć podatek według stawki 23%, czy też może skorzystać ze zwolnienia...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż wierzytelności powinna korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług ze względu na to, że jako przedsiębiorca otrzyma odszkodowanie jedynie w kwocie netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 powyższego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Według regulacji art. 510 § 1 Kodeksu, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż w dniu 19 września 2011 r., w wyniku pożaru spaleniu uległo mienie obrotowe oraz środki trwałe Spółki o łącznej wartości netto - 4.370.000 zł. W dniu 20 marca 2012 r. Prokuratura umorzyła śledztwo z powodu niewykrycia sprawców przestępstwa. W okresie od dnia 8 sierpnia 2011 r. do dnia 7 sierpnia 2012 r. Spółka posiadała polisy majątkowe, jednakże ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania powołując się na nieważność umowy zawartej według niego dla pozoru, zwracając składkę ubezpieczeniową w całości. Spółka stwierdziła, iż nie można Jej zarzucić jakichkolwiek zaniedbań w zakresie ochrony mienia. Obiekt był zamknięty, wewnątrz dodatkowo zamontowane były kłódki. Spółka posiadała odpowiednie badania okresowe, jak również towary składowane były według zaleceń przeciwpożarowych i zaleceń architekta budowy. Polisy ubezpieczeniowe opiewają na kwotę netto (bez podatku od towarów i usług).

W świetle powyższego oraz powołanych przepisów należy stwierdzić, iż czynność polegająca na zbyciu wierzytelności nie będzie stanowiła dostawy towarów, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Sprzedaż wierzytelności nie będzie stanowiła również świadczenia usług, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu. W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem będzie zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Spółki, iż sprzedaż wierzytelności powinna korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.