P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 20.04.2005r /data wpływu 20-05-2005/ w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych

stwierdza,

- iż zajęte stanowisko jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Przedstawiając stan faktyczny informuje Pani, iż P.P.H. "A....-O..l" Alicja M..... prowadzi działalność w zakresie m.in. dystrybucji olejów silnikowych. Spółka nabywa od Ex.......... Ch......0 z siedzibą w Belgii (dalej: E........) produkty, które następnie sprzedaje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terytorium Polski.

E..... w celu zwiększenia sprzedaży oferowanych przez siebie produktów zawarł z P.P.H. "A..... O..." "Umowę pożyczki oraz współpracy" na podstawie której udzielił P.P.H. "A.....-O..." nieoprocentowanej pożyczki na rozwój działalności gospodarczej związanej ze sprzedażą oferowanych przez siebie produktów.

Otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki przez P.P.H. "A O" od E........... związane jest z długotrwałą współpracą handlową pomiędzy tymi podmiotami. Korzystając ze środków pieniężnych otrzymanych w ramach tej pożyczki P.P.H. "A ......-O..." mogła ponieść dodatkowe nakłady inwestycyjne, umożliwiające jej zwiększenie efektywności prowadzenia działalności gospodarczej, polegającej na sprzedaży produktów nabywanych od E..........

We wniosku wnosi Pani o udzielenie odpowiedzi na pytanie , czy otrzymanie przez PPH "A....-O.." od E .......l nieoprocentowanej pożyczki w przedstawionym stanie faktycznym stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 8 updof.

Organ podatkowy wyjaśnia się, że zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności gospodarczej uznaje się również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2 i2 b, z wyjątkiem otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.

Art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się wg cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W wyroku z dnia 18 kwietnia 2001 r. (SA/Sz 85/00), odwołując się do pojęcia "świadczenie", jakie nadawano mu w prawie cywilnym, NSA wyjaśnił, iż w myśl art. 353 Kodeksu cywilnego, "świadczenie" jest przedmiotem stosunku zobowiązaniowego i może polegać na działaniu lub zaniechaniu osoby zobowiązanej, a więc na określonym zachowaniu się, które ze strony zobowiązanego jest działaniem takim, jak np. przeniesienie własności rzeczy lub innego prawa, wydanie rzeczy do używania lub użytkowania, zapłata sumy pieniężnej, wykonanie dzieła lub innego rodzaju usług, a także na takim zaniechaniu (nieczynieniu), jak niewykonywanie pewnych uprawnień lub czynności, znoszenie określonego zachowania się uprawnionego itp. Podkreślił w związku z tym, iż w myśl art. 720 Kodeksu cywilnego umowa pożyczki jest czynnością prawną dwustronną, przez którą dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, zaś biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Wynika z tego przepisu, iż przeniesienie własności jest koniecznym warunkiem wykonania umowy, jest ono zatem świadczeniem w rozumieniu art. 353 Kodeksu cywilnego. Po wykonaniu tego świadczenia biorący pożyczkę osiąga zamierzony cel gospodarczy, rozporządzając uzyskanymi środkami, zazwyczaj pieniężnymi, które mogą przyczynić się do powiększenia jego majątku bądź uzyskania innych korzyści, jakkolwiek ze względu na obowiązek ich zwrotu środki te same jego majątku nie powiększają. Z istoty umowy pożyczki nie wynika przy tym, że jest to umowa wzajemna, tj. taka, przy której świadczenie jednej strony ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. Stanowiące istotę umowy pożyczki zobowiązanie się biorącego do jej zwrotu nie jest bowiem odwzajemnieniem się za świadczenie dającego pożyczkę, ani też nie jest jego przyczyną. Zobowiązanie biorącego pożyczkę może być wykonane dopiero po wykonaniu świadczenia przez dającego pożyczkę. Z istoty umowy pożyczki pieniężnej wynika, że jej celem gospodarczym jest możliwość rozporządzania pożyczonymi środkami przez czas określony tym celem. Pożyczka może być udzielona nieodpłatnie lub odpłatnie, tj. za określonym wynagrodzeniem w formie odsetek. Udzielenie pożyczki pieniężnej nieoprocentowanej jest zatem świadczeniem nieodpłatnym, którego istota tkwi w możliwości korzystania z cudzego kapitału bez konieczności ponoszenia ze swej strony jakichkolwiek ciężarów.

Nieodpłatnym świadczeniem, jest takie zdarzenie, którego następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, tj. takim, w którym korzyść majątkową ma otrzymać tylko jedna strona. Bezsprzecznie zatem nieoprocentowana pożyczka stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wysokość stanowią odsetki, jakie należałoby uiścić w wolnym i niespekulacyjnym obrocie (wyrok NSA z 22.03.2001 r. Sygn. akt I SA/Gd 2027/98r., z dnia 8.12.1999 r. Sygn. akt SA/Kr 509/98).

Organ podatkowy nie podziela argumentacji wnioskodawcy, iż w przedstawionej sytuacji korzyści uzyskują obie strony umowy. Z ekonomicznego punktu widzenia przy zachowaniu racjonalnych przesłanek podmiot gospodarczy udzielający pożyczki powinien dążyć do uzyskania korzyści w postaci odsetek co jest powszechnie stosowanie w obrocie gospodarczym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.