Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 12.05.2005 r. (wpływ do Izby Skarbowej – 18.05.2005 r.) na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29.04.2005 r. Nr U.S.I/3.415-11/05 – odmawia uchylenia w/w postanowienia.

Pismem z dnia 01.03.2005 r. (uzupełnionym w dniu 22.03.2005 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.
We wniosku stwierdza Pan, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie księgowości i doradztwa podatkowego. Jako doradca podatkowy bardzo często prowadzi Pan postępowania dowodowe i wyjaśniające przy współudziale urzędów, organów administracji państwowej, jak i firm prywatnych. Ponadto nadmienia Pan, iż często ma do przejrzenia akta sprawy po kilkaset stron, które powinien skopiować. Ponieważ organy nie pozwalają na kopiowanie bez uiszczania opłat jest Pan zmuszony do robienia fotokopii sprzętem video, a ponadto dokonuje archiwizacji środków trwałych objętych postępowaniem dowodowym. W związku z powyższym stanem faktycznym wnosi Pan pytanie, czy zakup kamery video z funkcją fotografowania (aparatem cyfrowym) może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w celu dokonania odpisów amortyzacyjnych ....Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim w postanowieniu z dnia 29.04.2005 r Nr U.S.I/3.415-11/05 nie podzielił wyrażonego przez Pana poglądu.
Na powyższe postanowienie w dniu 17.05.2005 r. złożył Pan zażalenie, w którym wnosi o uchylenie go w całości.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, uznaje za prawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim zawarte w zaskarżonym powyżej postanowieniu.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa, że w świetle art. 22 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów Zwrot "w celu", zawarty w powołanym wyżej przepisie, oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Taka wykładnia przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów ma zatem istotne znaczenie zarówno dla osób fizycznych zobowiązanych do uiszczenia podatku dochodowego, jak i dla interesów finansowych Skarbu Państwa. Pojęcie "kosztów uzyskania przychodów" zawarte w art. 22 ust. l powołanej ustawy z 1991 r. oparte jest bowiem na klauzuli generalnej, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Jak zauważał wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny, gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod tym jednakże warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z powyższych uwag wynika więc, że o zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują dwie przesłanki: bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Należy przy tym zwrócić uwagę (por. np. wyrok z dnia 27 listopada 2000 r., I SA/Ka 1933/99), że ustawodawca nie posługuje się kategorią kosztów prowadzonej działalności, lecz wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Koszt jest wydatkiem i zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od wykazania bezpośredniego związku wydatku z prowadzoną działalnością i odpowiedniego udokumentowania.Utrwalony już został w orzecznictwie NSA pogląd, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 1992 r., sygn. akt SA/Po 1393/92 niepublikowany).
Ponadto, zasadą powszechnie stosowaną w systemie prawa polskiego (w tym także podatkowego) jest to, że jeżeli ktoś z określonych faktów zamierza wywodzić skutki prawne, to musi je udowodnić. Na podatniku ciąży bowiem obowiązek wykazania, iż poniósł określone wydatki, które z punktu widzenia obowiązujących przepisów traktowane są jako koszt uzyskania przychodu. Aby można uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Łączne spełnienie tych dwóch warunków (pozytywnego i negatywnego) pozwala dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.
Należy zwrócić jednak uwagę, że ciężar dowodu co do wykazania istnienia związku przyczynowego spoczywa na podatniku. (patrz wyrok NSA z dnia 27.06.2001, sygn. akt. I SA/Gd 45/99, LEX Nr 53576).
Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wydatek na zakup kamery video nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, gdyż brak jest związku pomiędzy poniesieniem wydatku, a uzyskaniem przychodu z prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa ponadto, że zgodnie z art. 178 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w każdym stadium postępowania organ podatkowy obowiązany jest umożliwić stronie przeglądanie akt sprawy oraz sporządzanie z nich notatek, kopii lub odpisów. Natomiast § 3 stanowi, że strona może żądać uwierzytelnienia odpisów lub kopii akt sprawy lub wydania jej z akt sprawy uwierzytelnionych odpisów. W myśl cytowanego artykułu strona ma prawo wglądu do akt sprawy. Prawo to może być wykonywane przez nią osobiście lub też przez pełnomocnika. Prawo do przeglądania akt sprawy obejmuje uprawnienie do zapoznania się z treścią wszelkich dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym również wszelkich dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Prawo to obejmuje również uprawnienie do utrwalania ich treści w postaci notatek, kopii lub odpisów. Jak bezspornie wynika z analizy w/w przepisów nie ma żadnych przeciwwskazań do uwierzytelniania niezbędnych dla strony, z akt sprawy, dokumentów.
Ponadto zgodnie z art. 123 Ordynacji podatkowej strona ma prawo do czynnego udziału w każdym stadium postępowania, tj. od chwili wszczęcia postępowania do jego zakończenia.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji.