DECYZJA

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r. nr 8, poz. 60) - po rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 7 kwietnia 2004r. na postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu PD-423-1/GC/2005 z dnia 31 marca 2005r. dotyczące interpretacji prawa podatkowego w kwestii dot. nieodpłatnych świadczeńz tytułu nieoprocentowanej pożyczki - uchyla postanowienie organu pierwszej instancjii uznaje stanowisko Jednostki za prawidłowe.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 3 stycznia 2005r. Jednostka zwróciła się do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu z wnioskiem o interpretację przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. nr 54, poz. 954 ze zm.) w kwestii wyjaśnienia, czy nieoprocentowane pożyczki udzielane przez Spółkę są świadczeniami nieodpłatnymi na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przedstawiając następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów mlecznych. Surowiec do produkcji - mleko jest kupowany od dostawców indywidualnych i od osób prawnych, z którymi są zawarte długoterminowe umowy na dostawę mleka.
W celu wspierania przedsięwzięć związanych z produkcją mleka mających dostosować gospodarstwa do standardów weterynaryjnych, sanitarnych obowiązujących w Unii Europejskiej, Jednostka utworzyła fundusz.
Środki funduszu są wykorzystywane przez Spółkę na udzielanie dostawcom mleka nieoprocentowanych pożyczek na rozwój gospodarstw rolnych w celu zwiększenia produkcji i poprawy jakości mleka. Zgodnie z "Ogólnymi warunkami udzielenia pożyczki..."i "Umowami pożyczki", przedłożonymi przez Jednostkę, pożyczka ma być wykorzystana przez pożyczkobiorców na zwiększenie pogłowia krów, zakup dojarek, urządzeń do chłodzenia mleka i inne cele związane z produkcją mleka. Warunkiem udzielenia pożyczki jest podpisanie 10-letniej umowy na dostawy mleka (określającej szczegółowe warunki dostaw dla dostawcy i odbiorcy), oświadczenie pożyczkobiorcy o przeznaczeniu pożyczki na wskazane cele.
Ponadto, wysokość pożyczki jest uzależniona od wysokości należności z tytułu dostarczonego mleka, po dokonaniu inwestycji wykorzystanie pożyczki powinno zostać potwierdzone rachunkami i zaświadczeniami, pożyczkobiorca musi też wnieść wkład własny wynoszący 20% inwestycji.
Spłata pożyczki następuje wyłącznie poprzez potrącenie rat z należności za dostawy mleka.W przypadku zaprzestania dostaw mleka lub przeznaczenia pożyczki na cele niewskazanew umowie, podlega ona natychmiastowemu zwrotowi wraz z odsetkami.

Według Jednostki, udzielane przez Spółkę na powyższych warunkach nieoprocentowane pożyczki, nie są świadczeniami nieodpłatnymi, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zaskarżonym postanowieniem Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. nr 8, poz. 60) stwierdził, iż stanowisko Jednostki jest nieprawidłowe, bowiem udzielenie pożyczki pieniężnej nieoprocentowanej jest świadczeniem nieodpłatnym.
Z tytułu otrzymania nieoprocentowanej pożyczki, pożyczkobiorcy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych uzyskują z tego tytułu przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992r. podatku dochodowym od osób prawnych, a pożyczkobiorcy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskują przychód na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

W zażaleniu z dnia 9 marca 2005r. Spółka nie zgadza się z tym stanowiskiemi występuje o zmianę postanowienia i ustosunkowanie się do pierwotnego zapytania Spółki, podnosząc zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992r. podatku dochodowym od osób prawnych poprzez uznanie, iż to Spółka udzielając dostawcom mleka nieoprocentowanych pożyczek celowych uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń oraz art. 187 §1 Ordynacji podatkowej poprzez naruszenie obowiązku zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego.
W uzasadnieniu, opisując stan faktyczny sprawy, Spółka wskazuje na ekwiwalentność wzajemnych świadczeń i podnosi, iż w stosunku do Niej jako pożyczkodawcy przypisanie przychodu z tytułu udzielenia nieoprocentowanej pożyczki, jest niezgodne z w/w przepisem ustawy.

Po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r.podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przychodem jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń.

Z przepisu tego wynika wprost, iż Spółki, jako pożyczkodawcy (dającego świadczenie), nie dotyczą jego postanowienia, i to bez względu czy nieoprocentowana pożyczka ma cechy świadczenia odpłatnego czy też nieodpłatnego.

Przepis ten ma zastosowanie do podatników otrzymujących nieodpłatne świadczenie.W przypadku nieoprocentowanej pożyczki nieodpłatne świadczenie uzyskuje zatem jedynie pożyczkobiorca. Wartość tego świadczenia podlegająca zaliczeniu do przychodów pożyczkobiorcy na podstawie w/w art. 12 ust. 1 pkt 2 wyraża się sumą odsetek, jakie pożyczkobiorca musiałby zapłacić, gdyby pożyczka była oprocentowana.

Powyższe wynika również z zaskarżonego postanowienia, w którym wyjaśniono Jednostce, że korzyść z tytułu otrzymania nieodpłatnej pożyczki stanowi dla pożyczkobiorców świadczenie nieodpłatne podlegające zaliczeniu do przychodów. W postanowieniu tym nie ma żadnych stwierdzeń, iż to Spółka jako pożyczkodawca, udzielając dostawcom mleka nieoprocentowanych pożyczek uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992r. podatku dochodowym od osób prawnych.

Nieuzasadniony jest zatem zarzut Jednostki zawarty w zażaleniu dotyczący naruszenia w/w przepisu, poprzez uznanie Spółki za uzyskującą przychód z tytułu udzielenia nieoprocentowanej pożyczki.

Odnosząc się do zapytania Jednostki zawartego we wniosku z dnia 3.02.2005r. uzupełnionego pismem z dnia 23.03.2005r.,tj. kwestii, czynieoprocentowane pożyczki udzielane przez Spółkę są świadczeniami nieodpłatnymi na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w świetle stanu faktycznego wynikającego z przedłożonych umów, tut. organ wyjaśnia, iż analiza tych umów wskazuje, że udzielone na ich podstawie nieoprocentowane pożyczki, nie mają charakteru typowego świadczenia nieodpłatnego.
Według ugruntowanego w doktrynie poglądu, dla celów podatkowych przez płatne świadczenia należy rozumieć bowiem wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy.
Z umów tych i wyjaśnień Jednostki wynika bowiem, że pożyczkobiorca obowiązany jest zawrzeć z pożyczkodawcą 10-letnią umowę na dostawę mleka, w której zobowiązuje sięw tym okresie do dostaw określonej ilości mleka, spełniającego wymogi jakościowe. Pożyczka ma być wykorzystana na zwiększenie pogłowia krów, zakup dojarek, urządzeń do chłodzenia mleka i inne cele związane z produkcją mleka.
Zawarcie przez dostawców przedmiotowej umowy pożyczki nakłada na nich więc obowiązek określonych świadczeń, a Spółka, poprzez udzielenie tej pożyczki, zapewnia sobie pewność dostaw i wyłączność na skup mleka oraz uzyskiwanie mleka wymaganej jakości, czemu mają służyć inwestycje, realizowane za środki uzyskane przez dostawców w formie pożyczek.
Z powyższego wynika zatem, iż udzielenie dostawcom mleka pożyczki, na zasadach określonych w przedłożonych umowach nie nosi cech świadczenia nieodpłatnego , a więc nie powoduje u pożyczkobiorców powstania przychodu o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy z dnia 15 lutego 1992r.

W opisanym stanie faktycznym sprawy, mając na uwadze powyższe ustalenia orzeczono zatem jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.
Na podstawie art. 53 § 1 oraz art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. nr 153, poz. 1270) Jednostce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Skargę w 2 egzemplarzach wnosi się do sądu administracyjnego za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, w terminie 30 dni od dnia doręczenia Jednostce decyzji.