POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie nieodpłatnego świadczenia a świadczenia wzajemnego w związku z umową o świadczenie usług dealerskich

stwierdza, że

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji stolarki okiennej. Spółka jako producent sprzedaje stolarkę wyłącznie przedsiębiorcom (osobom fizycznym) trudniącym się montażem i sprzedażą stolarki okiennej, z którymi zawiera umowy dealerskie. Przedmiotem umowy dealerskiej jest prowadzenie przez dealera we własnym imieniu i na własny rachunek sprzedaży i promocji wyrobów i usług zakupionych od Spółki. Niektóre umowy przewidują, że Spółka - celem realizacji sprzedaży i promocji wyrobów kupowanych od Spółki – udostępni nieodpłatnie na czas trwania umowy: meble, stolarkę okienną służącą do ekspozycji, banery reklamowe zawierające logo Spółki, komputery z oprogramowaniem do wymiarów okien produkowanych przez Spółkę. Umowa przewiduje, że dealer, który jest zobowiązany do wyłącznego zakupu wyrobów od Spółki, będzie zobowiązany do zwrotu ww. wyposażenia, jeżeli będzie wykorzystywał je niezgodnie z umową. Spółka udostępniając wyposażenie zakłada, że wygenerowany w dłuższym czasokresie dzięki danemu dealerowi zysk (m.in. dzięki otrzymanemu wyposażeniu) pozwoli na pokrycie kosztów zużycia tego wyposażenia. Spółka wystawia jedynie faktury od sprzedaży stolarki okiennej zamawianej przez dealera. Dodatkowo dealerom rozdawane są próbki stolarki opakowane w specjalnie zamówionych do tego walizkach.

Podatnik stoi na stanowisku, iż dealer wykonując postanowienia umowy zobowiązującej go do promocji wyrobów kupowanych od Spółki, nie świadczy usług na jej rzecz nieodpłatnie, tym samym Spółka nie uzyskuje nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalenia ich wartości (art. 12 ust. 6).

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 03.12.1998r. (sygn. akt S.A./Sz 2425/97) przez nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie w majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Należy mieć jednak na uwadze, iż w myśl art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) „świadczenie” zarówno odpłatne jak i nieodpłatne stanowi przedmiot stosunku zobowiązaniowego. A zatem do nieodpłatnego świadczenia dochodzi nie przy każdym zdarzeniu prawnym i gospodarczym, ale wówczas, gdy tym zdarzeniem jest taki stosunek zobowiązaniowy, w którym korzyść uzyskuje jedna ze stron.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Podatnika, dealer – wykonując postanowienia umowy dealerskiej – świadczy usługi w zakresie marketingu, promocji i ekspozycji towarów oraz promocji logo producenta na rzecz Spółki (będącej producentem wyrobów sprzedawanych przez dealera) i jako ekwiwalent za te świadczenia uzyskuje możliwość nieodpłatnego użytkowania sprzętu (wyposażenia) Spółki. Tego rodzaju umowa zalicza się bowiem do umów wzajemnych (w myśl art. 487 §2 Kodeksu cywilnego umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej).

Zatem po stronie Spółki nie dochodzi do uzyskania nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.