Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) oraz art. 14 ust. 1 i ust. 2, art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w odpowiedzi na pisemny wniosek pana Ryszarda M. z dnia 30.03.2005 r., złożony do tut. organu podatkowego w dniu 31.03.2005 r. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku, po wnikliwej analizie własnego stanowiska wnioskodawcy oraz obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

W dniu 31.03.2005 r. wpłynął do tut. organu podatkowego pisemny wniosek pana Ryszarda M. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Wnioskodawca pyta: czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę 3.048,28 zł stanowiącą stratę z tytułu sprzedaży na rzecz P. nieściągalnej wierzytelności. Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że pod koniec 2004 r. spółka jawna „K.”, której jest pan wspólnikiem dokonała (po nieudanej próbie przeprowadzenia w 2002 r. ugody sądowej z dłużnikiem przez Sąd Gospodarczy oraz wydanym przez V Wydział Gospodarczy Sądu Rejonowego nakazem zapłaty w dniu 18.04.2003 r. i licznymi próbami wyegzekwowania długu za pomocą komornika sądowego zakończonymi niepowodzeniem, ponieważ długi fabryki „L.” przekroczyły możliwości ich spłaty, a posiadane środki trwałe były zastawione pod kredyty bankowe) odsprzedaży na rzecz P. nieściągalnej wierzytelności za kwotę 7.112,64 zł, co stanowi 70 % kwoty 10.160,92 zł. Strata w kwocie 3.048,28 zł jest różnicą, która powstała pomiędzy kwotą zadeklarowanych w latach 2001 - 2002 przychodów uzyskanych w okresie od 15.09.2001 r. do 2.02.2002 r. na ogólną kwotę 10.160,92 zł brutto, w tym podatek VAT 1.832,29 zł, wartość netto 8.328,63 zł wynikających z faktur VAT nr 9932/01, 9311/01, 9483/01, 9122/01, 8844/01, 8765/01, 8046/01, 208/02 wystawionych dla F. „L.” stanowiącą nieściągalną wierzytelność a kwotą 7.112,64 zł uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności na rzecz P. (stanowiącą 70 % kwoty brutto 10.160,92 zł). Do przychodów z tyt. sprzedaży zadeklarowano w roku 2001 kwotę netto 7.492,53 zł, w roku 2002 kwotę 836,10 zł. Łącznie jako przychód zadeklarowano kwotę 8.328,63 zł netto. Zdaniem wnioskodawcy kwota straty powinna pomniejszyć dochody za rok 2004, ponieważ w latach poprzednich została zaliczona jako przychód ze sprzedaży towarów i opodatkowana podatkiem dochodowym.

Po wnikliwej analizie przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

W myśl art. 509 § 1 i 2 ustawy z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży (…) zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art. 510 § 1 kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Stosownie do treści art. 22 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Jak wynika zaś z treści art. 23 ust. 1 pkt 34 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 ust. 1 została zarachowana jako przychód należny. Z powyższego wynika, że jeżeli wierzytelność stanowiła uprzednio przychód należny w rozumieniu art. 14 ww. ustawy o podatku dochodowym, to firma ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty poniesione z tytułu sprzedaży tej wierzytelności w momencie dokonania sprzedaży. Jednakże tutejszy organ podatkowy mając na uwadze treść przepisu art. 23 ust. 1 pkt 43 w związku z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych informuje, że do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć zawartego w kwocie wierzytelności należnego podatku VAT, który uprzednio nie stanowił przychodu należnego. W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeżeli firma zaliczyła do przychodów całą kwotę wynikającą z faktur, tj. kwotę 10.160,92 zł, a następnie wierzytelność tą sprzedała za kwotę 7.112,64 zł, wówczas do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wysokość straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, tj. kwotę 3.048,28 zł. Jeżeli natomiast firma zaliczyła do przychodów kwotę netto wynikającą z faktur, tj. kwotę 8.328,63 zł, a następnie wierzytelność tą sprzedała za kwotę 7.112,64 zł, w wyniku czego nastąpiła strata, wówczas firma ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę z odpłatnego zbycia wierzytelności w wysokości 1.215,99 zł, tj. pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług. Stratą z odpłatnego zbycia wierzytelności jest różnica pomiędzy kwotą wierzytelności zarachowanej jako przychód należny (czyli bez podatku od towarów i usług) a ceną uzyskaną z jej zbycia. Odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów dla celów podatkowych, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonych już wcześniej do przychodów podatkowych.

Niniejsze postanowienie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i cytowanego w postanowieniu oraz stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku. Zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, jeżeli jednak wnioskodawca zastosuje się do niej, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej jego zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia niniejszego postanowienia, jeżeli taka decyzja była by niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Niniejsza interpretacja - zgodnie z art. 14b § 2 ww. ustawy – jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji.