Podatnik przedstawił następujący stan faktyczny sprawy: Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu dzierżawionych nieruchomości, zarówno lokali mieszkalnych jak i użytkowych. Wynajmujący wypowiedział umowę najmu lokalu użytkowego z zachowaniem terminu wynikającego z zawartej umowy. Najemca nie opuścił lokalu, pomimo wygaśnięcia umowy, czyli korzysta z niego bez umownie. Podatnik powołuje art. 675 par. 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie nie pogorszonym oraz art. 471 kodeksu cywilnego z zapisem, że w związku z nienależytym wykonaniem umowy powstaje obowiązek naprawienia wynikłej z takiego stanu szkody. Najemca nadal dokonuje płatności, lecz Podatnik nie traktuje ich jako czynsz tylko jako odszkodowanie za straty jakie poniósł wynajmujący oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, powołując art. 361 par 2 kodeksu cywilnego.

W opisanym stanie faktycznym Podatnik zadał pytanie: w którym momencie należy wykazać przychód.

Według Podatnika płatności dokonywane przez byłego najemcę są jego obciążeniem a nie zapłatą za usługę czy towar. Brak jest zatem podstaw do wystawienia faktury VAT. Zgodnie z art 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód dla wynajmującego powstaje w momencie otrzymania odszkodowania.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego sprawy, stanowiska przedstawionego przez Podatnika oraz obowiązujących w omawianym zakresie przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że stanowisko Podatnika nie jest prawidłowe. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl art. 14 ust. 1 c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1 e - 1 g, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:1)wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub2)wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub z odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub3)otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia - w pozostałych przypadkach

Zgodnie z powyższym w przypadku, gdy Podatnik nie może ustalić momentu przychodu według faktury (rachunku), wykaże go w dacie otrzymania zapłaty.

Zgodnie z art. 225 kodeksu cywilnego (ustawa z dnia 23.04.1964 r. (Dz. U. z 1964 r. Nr 93 ze zm.), obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela, są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy.

Art. 224 par. 2 kodeksu cywilnego stanowi, że od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy < ... >.

Zatem uiszczane na rzecz Pani należności, nie są odszkodowaniem za bezumowne używanie lokalu tylko wynagrodzeniem z tego tytułu i zgodnie z wyżej powołanym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią przychód z tytułu pozarolniczej działalność gospodarczej, przy czym za datę powstania przychodu przyjmuje się datę zapłaty.