Wnioskodawca (występując jako pracodawca) zawarł z Towarzystwem Ubezpieczeń Na Życie S.A. grupowe ubezpieczenie na życie z funduszem, w którym ubezpieczył 90 % swoich pracowników. Składkę ubezpieczeniową pokrywa Wnioskodawca i zalicza je do kosztów własnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Zakres ochrony ubezpieczeniowej obejmuje ryzyko podstawowe – zgon ubezpieczonego, ryzyka chorobowe i wypadkowe – m. in. zgon ubezpieczonego w wyniku wypadku, zgon ubezpieczonego na skutek zawału serca lub udaru mózgu, powstanie trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego, ryzyka związane z rodziną ubezpieczonego – m.in. zgon małżonka ubezpieczonego, oraz ryzyka związane z pobytem w szpitalu – dzienne świadczenia szpitalne. Pracodawca nie jest uprawniony do otrzymania świadczeń wynikających z zawartej umowy ubezpieczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu składek ubezpieczeniowych płaconych przez pracodawcę, pracownik nie uzyskuje przychodów podlegających opodatkowaniu, wobec czego wnioskodawca nie potrąca z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy.

Po rozpatrzeniu powyższego stanu faktycznego stwierdzono, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jt. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponieważ w katalogu zwolnień przedmiotowych od podatku (art. 21 i art. 52-52a cytowanej ustawy) ustawodawca nie wymienia składek z tytułu ubezpieczenia pracowników, dlatego też – jako świadczenie pieniężne ponoszone na rzecz pracownika – są one przychodem pracownika ze stosunku pracy, od którego, zgodnie z art. 31 cytowanej ustawy, zakład pracy jako płatnik obowiązany jest obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Wobec powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kościanie uznał wyrażone we wniosku stanowisko za nieprawidłowe.

Powyższa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku podatnika oraz stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.