P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście działając na podstawie art. 216, art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku Podatnika w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z 2005 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście z prośbą o udzielenie interpretacji w zakresie zastosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym od dnia 1 kwietnia 2004 r. zakład pracy Podatnika został przeniesiony do miejscowości położonej poza miejscem jego stałego zamieszkania. Pracodawca codziennie bezpłatnie dowozi wszystkich pracowników i nie wypłaca dodatku za rozłąkę.
Zapytanie Podatnika dotyczy możliwości zastosowania od kwietnia 2004 r. podwyższonych kosztów uzyskania przychodów w związku z zamieszkiwaniem poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - zarówno w roku 2004 jak i 2005 wynoszą 127, 82 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533,84 zł.
Stosownie natomiast do ust. 13 cytowanego wyżej artykułu 22, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zastały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.
W świetle art. 9 ust. 1 ustawy podatkowej opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Wolny od podatku dochodowego jest tylko zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy).

Zatem co do zasady dowóz pracowników do pracy zorganizowany przez zakład pracy jest dla nich przychodem podatkowym w postaci nieodpłatnego świadczenia, który powinien być opodatkowany tak jak świadczenia pieniężne otrzymywane z tytułu stosunku pracy. Jednakże z uwagi na charakter tego nieodpłatnego świadczenia, określenie kwot przychodu przypadających na poszczególnych pracowników może okazać się w niektórych przypadkach bardzo trudne lub wręcz niemożliwe. W związku z tym nieodpłatne świadczenie w postaci dowozu pracowników może nie stanowić dla pracownika przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Z uwagi na wyżej opisane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w przypadku korzystania przez Podatnika z bezpłatnego, zorganizowanego przez zakład pracy transportu do pracy, i w związku z tym brakiem konieczności ponoszenia kosztów dojazdu, brak jest podstaw do zastosowania przez Podatnika podwyższonych kosztów uzyskania przychodów w kwocie 127,82 zł miesięcznie.
Tylko w przypadku gdy nieodpłatne świadczenie w postaci dowozu Podatnika do zakładu pracy zostałoby zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu, przysługiwałyby Podatnikowi od dnia 1 kwietnia 2004 r. podwyższone koszty uzyskania przychodów w kwocie 127,82 zł miesięcznie w związku z zamieszkiwaniem poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.