Ze stanu faktycznego przedstawionego w zapytaniu wynika, że Spółka zaciągnęła pożyczkę od nierezydenta szwedzkiego, który zajmuje się finansowaniem spółek wchodzących w skład grupy kapitałowej oraz zabezpieczeniem ich płynności finansowej między innymi poprzez udzielanie pożyczek.

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi nie podlegają:

• pożyczki udzielane przez przedsiębiorców nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, prowadzących działalność w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek.

W związku z powyższym wnioskodawca uważa, że wspomniana umowa nie będzie podlegała podatkowi PCC, ponieważ pożyczka została udzielona przez przedsiębiorcę zagranicznego prowadzącego działalność w zakresie zarządzania kapitałem i płynnością finansową, angażowanie się w obrót papierami wartościowymi.

Stosownie do treści art. 9 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 09.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 86, poz. 959 ze zm.) „zwalnia się od podatku pożyczki udzielane przez przedsiębiorców nie mających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, prowadzących działalność w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek”. Zatem aby skorzystać z powyższego zwolnienia podmiot udzielający pożyczki nie może posiadać ani siedziby ani zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz musi prowadzić działalność w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek. Pierwszy z wymienionych warunków nie wymaga interpretacji, bowiem miejsce siedziby lub zarządu wynika z zapisów w organach rejestrowych. Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera definicji działalności gospodarczej, ale znajdujemy ją w art. 3 pkt 9 ustawy ordynacja podatkowa zgodnie, z którą przez działalność gospodarczą rozumie się każdą działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny rachunek lub cudzy rachunek. Zatem jeżeli ze statusu spółki udzielającej pożyczkę wynika, iż przedmiotem działalności jest kredytowanie i udzielanie pożyczek, jak również działalność ta wykonywana jest faktycznie w sposób zarobkowy, to należy uznać, iż pożyczki udzielane przez taki podmiot, o ile jego siedziba lub zarząd znajdują się poza granicami RP, korzystać by mogły ze zwolnienia wymienionego w art. 9 pkt 10 lit. a cyt. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ze stanu przedstawionego przez stronę wynika, że w statucie podmiotu udzielającego pożyczkę przedmiot działalności określony jest jako zarządzanie kapitałem i płynnością finansową w imieniu grupy kapitałowej, angażowanie się w obrót papierami wartościowymi oraz działania spójne z powyższym. Jednocześnie w § 3 umowy spółki widnieje zapis, iż „przedsiębiorstwo nie będzie angażować się w rodzaje działalności określonej przez szwedzką ustawę o bankowości lub ustawę o pośrednictwie kredytowym”. Z zapisu w przedłożonej umowie spółki zdaniem organu podatkowego wynika, że spółka udzielająca pożyczki nie prowadzi w sposób zarobkowy działalności w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek, co wiąże się z tym, iż przedmiotowa pożyczka nie może skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 9 pkt 10 lit. a cyt. ustawy.

Jednocześnie informuje się, że strona w przypadku jakichkolwiek trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji usługi może zwrócić się do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi (ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź).

Reasumując umowa pożyczki - zawarta z nierezydentem mającym wprawdzie siedzibę poza terytorium Polski ale nie spełniającym wymogów w zakresie prowadzenia odpowiedniej działalności gospodarczej wymienionej w art. 9 pkt 10 lit. a, tj. prowadzenia działalności w zakresie kredytowania i udzielania pożyczek - w świetle powołanych powyżej przepisów podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie została spełniona druga z przesłanek cyt. artykułu. Zatem stanowisko przedstawione przez stronę jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.