Do tutejszego organu podatkowego wpłynęło zapytanie podatnika, z którego wynika, że w roku 2002 wykonywał badania stanu technicznego bocznicy kolejowej oraz sporządził książkę obiektu budowlanego. Zgodnie z zawartą umową za wykonanie ww. usług miał otrzymać zapłatę w wysokości 5.500 zł oraz podatek VAT 22 % w wysokości 1.210 zł. Na taką kwotę wystawił fakturę VAT, po czym wpłacił należny podatek VAT, a w rozliczeniu rocznym PIT – 36 za rok 2002 uwzględnił przychód ww. kwoty netto. Zapłaty nie otrzymał w terminie. Dopiero 20 kwietnia 2004 r. dłużnik zwrócił się z propozycją częściowej spłaty długu w wysokości 70 % należności głównej, z równoczesnym umorzeniem odsetek za zwłokę w zapłacie. Ponieważ w podobnej sytuacji znalazło się wielu innych wierzycieli i mało prawdopodobne było, iż w postępowaniu sądowym będzie mógł uzyskać korzystniejsze warunki spłaty, w dniu 26.08.2004 r. podatnik zawarł stosowną umowę i otrzymał część należności. Zawarte porozumienie było formą uzgodnienia bonifikaty pierwotnej ceny za wykonanie zamówionej usługi.

Wobec wątpliwości w stosowaniu przepisów prawa podatkowego podatnik sformułował pytanie, czy i w jakiej formie może odliczyć różnicę pomiędzy zapłaconymi pierwotnie kwotami a kwotami wynikającymi z zawartego porozumienia...

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, że wydaje się możliwe wystawienie faktury VAT korygującej stosownie do ostatecznie uzgodnionej kwoty przychodu. Faktura ta byłaby podstawą do uznania różnicy pomiędzy kwotą VAT wpłaconą do urzędu skarbowego za 2002 rok, a kwotą rzeczywiście uzyskaną w 2004 roku jako podatek naliczony do odliczenia od podatku należnego.

Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie dokonując - na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) – interpretacji art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) na podstawie stanu faktycznego zawartego we wniosku uznaje przedstawione stanowisko za niezgodne z prawem.

Wobec powyższego postanowiono jak w rozstrzygnięciu z następujących przyczyn:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, upustów, uznanych reklamacji i skont), i o wartość zwróconych towarów oraz zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach, a także kwot wynikających dokonanych korekt faktur. Rabaty pomniejszają obrót, gdy zostały przyznane w ciągu roku od dnia wydania towaru lub świadczenia usługi (...).

Ponieważ na dzień wystawienia przedmiotowej faktury z 2002 r. obowiązywała ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym niezbędne jest oparcie się o jej przepisy. Zgodnie zaś z art. 15 ust. 2 cyt. ustawy podatnikowi przysługiwał roczny termin do dokonania rabatu pomniejszającego obrót. Natomiast uregulowania nowej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, które przewidują 5 letni okres do dokonania korekty obrotu, miałyby zastosowanie do stanów faktycznych zaistniałych po 1 maja 2004 r. Powyższe oznacza, iż podatnikowi nie przysługuje prawo do wystawienia faktury korygującej w przedstawionym stanie faktycznym, co skutkuje niemożnością skorygowania części zapłaconego podatku VAT należnego z tytułu wykonania przedmiotowej usługi.

W związku z powyższym tutejszy organ podatkowy postanawia jak w sentencji.