P O S T A N O W I E N I E

Działając w trybie art. 14a § 4 oraz art. 14a §1 ustawy z dn.29.08.1997r. Ordynacja podatkowa / Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60/, po rozpatrzeniu wniosku BANKU z dnia 18.02.2005r., Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udziela pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych

P o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki przedstawione w złożonym wniosku za prawidłowe

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Bank posiada wierzytelność z tytułu umowy kredytowej, na którą zgodnie z odrębnymi przepisami utworzono w 2003 roku rezerwę celową w pełnej wysokości. W tym tez roku wystąpiły przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, określone w art.16 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Bank nie zaliczył powyższej rezerwy do kosztów uzyskania przychodów w roku 2003. W roku 2004 zaistniały przesłanki udokumentowania nieściągalności wierzytelności, wymienione w art. 16 ust. 2 ustawy. Bank dokonał odpisu tej wierzytelności w roku 2004 poprzez jej wyksięgowanie wraz z odpowiadającą jej rezerwą z ewidencji bilansowej i przeniesienie do ewidencji pozabilansowej.

Zdaniem Spółki, w świetle obowiązujących przepisów, możliwe jest zaliczenie odpisanej wierzytelności jako nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów w roku 2004, gdyż wcześniej utworzona rezerwa nie była uznana za koszt uzyskania przychodu.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie potwierdza stanowisko Spółki i wyjaśnia: Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm./ kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26 lit.a) tiret pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, rezerw tworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z wyjątkiem tych rezerw utworzonych na pokrycie, w jednostkach organizacyjnych uprawnionych na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania do udzielania kredytów (pożyczek), wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), których nieściągalność została uprawdopodobniona w sposób określony w art.16 ust.2a pkt 2 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty podatkowe bank ma także prawo uznać wartość wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z tytułu wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę niespłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki) zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, których nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wiążą zatem możliwość zaliczenia przedmiotowych rezerw i nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów z momentem zaistnienia zdarzeń ściśle określonych w w/w przepisach. Dopiero z chwilą zaistnienia tych zdarzeń bank ma prawo (a nie obowiązek) odniesienia w ciężar kosztów uzyskania przychodów: rezerw utworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona oraz wierzytelności odpisanych jako nieściągalne. Ograniczenie czasowe odnoszenia w ciężar kosztów podatkowych w/w pozycji wynika z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym, co oznacza że bank może je zaliczać do kosztów uzyskania przychodów do czasu ich przedawnienia.

W związku z powyższym Bank ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów roku 2004 wierzytelności odpisanej jako nieściągalna w pełnej wysokości, jeżeli jej nieściągalność została w tym roku udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a utworzona wcześniej rezerwa nie była uznana za koszt uzyskania przychodów.

Interpretacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku Banku oraz stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej.

Zgodnie z art. 14 a § 4 ordynacji podatkowej na wydane postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, które należy wnieść w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu.