Stan faktyczny:

Podatnik świadczy usługi w zakresie najmu lokali na cele mieszkaniowe i użytkowe. Podatnik jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a z tytułu podatku dochodowego rozlicza się na zasadach ogólnych składając deklaracje PIT-5.

Podatnik rozpoczął prowadzenie upraw w ramach działów specjalnych produkcji rolnej. Dochód z tego tytułu będzie ustalany przy zastosowaniu norm szacunkowych i nie będzie łączony z dochodami z najmu.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo Podatnika do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego uzależnione jest również od niewystąpienia przesłanek określonych w przepisie art. 88 ust. 1 ustawy o VAT. W/w przepis stanowi, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Koszty uzyskania przychodów z poszczególnego źródła zdefiniowane zostały w przepisie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który przez pojęcie to rozumie wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Podstawową przesłanką decydującą o kwalifikacji kosztów jest zatem ścisły związek między poniesieniem kosztów a powstaniem lub zwiększeniem przychodu. Podatnik w momencie nabycia towaru lub usługi (tj. poniesienia wydatku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) dokonuje kwalifikacji tego wydatku, czy został on poniesiony w celu uzyskania przychodu, a tym samym czy istnieje możliwość zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów. Każdy wydatek wymaga bowiem indywidualnej oceny i decyduje tu racjonalne przekonanie podatnika, że wydatkowany koszt doprowadzić powinien do uzyskania w przyszłości dochodu.

W związku z powyższym, podatnik nie może odliczyć podatku naliczonego od nabycia towarów bądź usług, jeżeli przepisy o podatku dochodowym nie pozwalają na zaliczenie wydatków związanych z nabyciem tychże towarów lub usług do kosztów uzyskania przychodów (za wyjątkami określonymi w przepisie art. 88 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy o VAT). Jeżeli przepisy te nie wskazują, że podatnik nie ma prawa zaliczyć poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od dokonanych zakupów na zasadach ogólnych.

Jeżeli zatem poniesione przez Podatnika wydatki mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a nabycie towarów lub usług nastąpiło w celu wykorzystania ich do uzyskania przychodów z prowadzonej działalności, to z uwzględnieniem wymogów ustawy podatku od towarów i usług przysługuje Podatnikowi prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od nabycia tych towarów, bądź usług.