POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wieliczce działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu w/w wniosku z dnia 06.01.2005 r. (uzupełnionego w dniu 23.02.2005 r.) w sprawie interpretacji stosowania prawa podatkowego w zakresie opodatkowania opłat pobieranych przez Urząd Gminy za wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych stwierdza, że przedstawione stanowisko jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Urząd Gminy Biskupice zwrócił się z zapytaniem, czy słusznie nie nalicza podatku od towarów i usług od opłat za wydawanie zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych...

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że gmina w ramach realizowania zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa wydaje zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych na swoim terenie.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl natomiast art. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 ze zm.) organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczenia spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożycia, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy. Równocześnie art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu należy do zadań własnych gmin. Stosownie do postanowień art. 18 ust. 1 w/w ustawy sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego „organem zezwalającym". Zezwolenie to wydaje się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy oddzielnie na poszczególne rodzaje napojów alkoholowych w zależności od zawartości alkoholu.
Z treści art. 11 ust. 1 tej ustawy wynika, że w celu pozyskania dodatkowych środków na finansowanie zadań w zakresie:

- zwiększania dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób uzależnionych od alkoholu,
- udzielania rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą w rodzinie,
- wspomagania działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej rozwiązywaniu problemów alkoholowych,
gminy pobierają opłatę za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, o których mowa w art. 18.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzono, że organ gminy nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wydawania, w formie decyzji administracyjnej, zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, pomimo tego, że za korzystanie z tych zezwoleń może on pobierać opłaty. Obowiązek w tym zakresie nałożony został na podstawie odrębnych przepisów, zatem organ gminy realizuje w ten sposób zadania nałożone tymi przepisami. W konsekwencji oznacza to, że czynność wydania decyzji administracyjnej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując powyższe, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wieliczce uznaje za prawidłowe stanowisko Gminy zawarte w piśmie z dnia 06.01.2005 r., uzupełnionego w dniu 23.02.2005 r.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Na powyższe postanowienie zgodnie z art. 236 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego postanowienia.